Met donderend geweld sloegen, de door de zware noordwesterstorm hoog opgezweepte golven, te pletter op de kust van de Firth of Clyde.
Vanaf zijn hoge plaats van waar hij nu stond had Lord Brightton een fantastisch uitzicht over de woeste zee die bedekt was met hoge witte schuimkoppen.
Hij wist, dat iets ten noordwesten van waar hij stond, hij bij helder weer de contouren van het eiland Arran had kunnen zien, terwijl in het westen over zee uitkijkend, het vulkanisch eilandje Ailsa Craig moest liggen.
Maar helaas was het door de grauwe regenachtige lucht en zware nevel nu onmogelijk om ook nog ook maar één mijl ver te kunnen zien.
Niettemin genoot hij enorm van dit grove geweld en van de hoog opspattende bulderende golven onder hem.
Keer op keer kwamen ze met geweldige kracht op de kust af.
Hoger en hoger werden ze, waarna ze met donderend geraas tegen de ruige rotsen waarop het kasteel gebouwd was in miljoenen waterdruppels uit elkaar spatte.
Het schuim vloog tientallen meters hoog de lucht in, waar het dan vervolgens weer werd meegevoerd door de inlandige wind zodat het soms wel het hele venster bedekte waar Lord Brightton op dit moment doorheen stond te kijken.
Hij schatte de hoogte vanwaar hij nu stond te kijken op zo’n vijfendertig meter boven de zeespiegel bij eb, maar nu stond er een enorme zware storm, en was het tevens vloed, zodat druppels zeewater en schuim het kasteel waar hij nu stond toch konden bereiken!
Lord Brightton kon goed begrijpen dat de 10e graaf van Cassillis (David Kennedy)op deze plaats het kasteel had laten verbouwen tot een romantisch maar ook versterkte burcht.
Er kon hier met gemak een heel garnizoen in gehuisvest worden, omdat de burcht ook strategisch gezien zeer gunstig gelegen lag.
Bij helder weer was het uitzicht werkelijk fabuleus en het kasteel stond op een zeer groot afgelegen stuk landgoed waardoor het hier nog heerlijk rustig wonen was.
Je kon er met veel plezier gaan jagen omdat er hier nog wild in overvloed voorkwam.
Hij moest zeggen dat Robbert Adam, de architect van dit gebouw, werkelijk niets aan het toeval had overgelaten om het kasteel tot een lust voor het oog te maken.
Hij keek vanaf de plaats waar hij nu stond de prachtige sierlijke salon rond.
Deze zaal met zijn prachtig gekleurde tapijt, die volgens zeggen speciaal vervaardigd bleek te zijn in Ayrshire, en de vele ramen die een zee van daglicht doorlieten, en bovendien een wijds uitzicht boden op de Firth of Clyde. was een bijzondere fijne plaats om te vertoeven.
Als je alleen al het ovale trappenhuis betrad met zijn witte zuilen die belicht werden door het ronde dakvenster kwam je onder de indruk van de schoonheid van het gebouw en de vakkennis van zijn architect.
Adam had de oude toren, die er daarvoor had gestaan, uit laten bouwen met twee zijvleugels en vooruitspringende ronde hoektorens. Daarbij versierde hij het gebouw heel slim met sierlijke kantelen en ook een stevige borstwering.
Ook gaf hij de torens ramen in de vorm van schietgaten die zeker gebruikt zouden kunnen worden in het geval van een onverwachts beleg!
Dat kon met de naderende gespannen tijd wel eens tot zeer groot nut blijken te zijn bedacht hij,nu Napoleon met zijn legers bijna heel Europa had overwonnen en zeker van plan zou zijn om vroeg of laat de oversteek naar Engeland te wagen.
De grote vraag was niet of, maar eerder wanneer hij dit waagstuk zou gaan wagen.
Al sinds 1793, toen Frankrijk Engeland de oorlog had verklaard, was zijn land tot de enorme krachtinspanning gedwongen om weerstand te bieden aan de wereldveroverende tiran Bonaparte, die zeker niet zou rusten tot hij uiteindelijk ook Engeland op de knieën gedwongen zou hebben!
Maar als het aan de Engelsen lag kon hij dat wel op zijn buik schrijven, ze zouden vechten tot de laatste man.
Geen van de legers op het vaste land had Napoleon kunnen verslaan.
Maar op zee was het heel anders, daar was Engeland de baas.
Onwillekeurig moest Lord Brightton aan zijn zoon William denken die bezig was met zijn opleiding luitenant ter zee eerste klasse.
Achttien jaar pas en nu al drukte de zware verantwoording, die een gruwelijke oorlog onherroepelijk met zich mee bracht reeds op hem.
Toegegeven, hij was trots op zijn zoon, want op het moment dat Engeland zo broodnodig jonge mensen zoals hij nodig had, had hij zich direct, zonder zelfs maar even te twijfelen, vrijwillig bij de Royal Navy aangeboden.
Hij en zijn vrouw (Lady Barbara Brightton) hadden hem moeten laten gaan met een angstig en bedroefd hart.
Hij ziet het afscheid van zijn zoon nog zo voor zich.
Zijn vrouw met samengeperste lippen en haar elegante slanke handen tot vuisten gebald om op die manier te proberen maar niet toe te geven aan de tranen die onstuitbaar in haar opwelden!
Trots als ze was en vastbesloten om niet toe te geven aan haar angst en verdriet die op haar af kwamen stormen.
Twee jaar geleden was dat nu, maar het leek wel een eeuwigheid, zoveel was er intussen alweer gebeurd.
Maar nu vanavond zou het anders zijn!
Hij en zijn vrouw genoten van twee weken welverdiende rust!.
Hijzelf had verlof opgenomen van al zijn drukke vergaderingen en besprekingen met het oorlogskabinet.
Weken, dagen en nachten hadden zij vergaderd over de situatie waar Engeland en de wereld zich door toedoen van Bonaparte in bevond.
Lord Cassillis was zo edelmoedig geweest om hem het verblijf op Culzean Castle voor te stellen, daar hij zelf de komende lange tijd toch niet aanwezig zou zijn.
Dit aanbod had hij van harte aangenomen, omdat het kasteel zo heerlijk privé en afgelegen lag.
Nu konden ze zich eens heerlijk rustig op hun komende vrije tijd gaan voorbereiden, en wat er van dit alles nu het allermooiste was, was dat William ook anderhalve week verlof had gekregen
En, .. vanavond hier naar toe zou reizen, hetgeen waar zijn vrouw nu nog niet van op de hoogte was.
Hij kon zich haar geluk en grote blijdschap nu al voor de geest halen op het moment dat ze het goede nieuws van hem te horen zou krijgen.
Met moeite had hij ter ere van hun vijfentwintigjarig huwelijksfeest in het geheim kunnen regelen dat overmorgen op dit kasteel een groot feest gevierd zal worden.
Hij wist dat de thuiskomst van William het grootste cadeau zou zijn wat hij haar maar kon schenken. Hij glimlachte om zichzelf dat dit hem uiteindelijk toch maar even was gelukt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten