“Konden het geen toplichten zijn van een schip dat op zee lag te deinen in de wind?” merkte zijn vrouw luchtig op.
”Op grote afstand lijkt het dan net of de lichtjes aan en uit gaan.”
“Dat zou natuurlijk ook kunnen” zei lord Brightton weifelend “We moeten natuurlijk niet overal spoken gaan zien.“
”Durf jij het partijtje schaak nog tegen mi af te maken William?” daagde hij zijn zoon uit.
“Ha!, wat dacht u, ik geloof dat u aan zet was.”
“Ja volgens mij ook, en geloof maar niet dat ik mijzelf al zo snel gewonnen zal geven jongeman!” grijnslachte hij.
“Als jullie elkaar nog even bezig houden dan ga ik ook weer verder waar ik mee bezig was” zei lady Brightton, terwijl ze al naar de deur liep om de salon te verlaten.
Maar de mannen waren alweer zo snel in hun spel verdiept geraakt dat ze nauwelijks nog reageerden, alhoewel, al die vreemde voorvallen lord Brightton toch nog steeds niet helemaal losliet.
“Schaakmat!“ zei lord Brightton met een genoegzame glimlach op zijn lippen, terwijl hij zijn koningin, gedekt door een slim opgesteld paard, recht voor de koning van William plaatste zodat die geen kant meer op kon.
Teleurgesteld keek William naar het bord, maar hoe hij ook keek, hij kon geen enkele zet meer bedenken om het ontstane probleem op te lossen.
Sportief gaf hij zijn vader een stevige hand.
“Goed gedaan vader!”
“Jammer voor jou jongen “ zei z’n vader nog steeds van oor tot oor glimlachend.
“Maar je was teveel met je eigen aanval bezig, zodat je mijn zet met het paard verkeerd beoordeelde en te weinig van belang achtte.
Dat was uiteindelijk het begin van het einde zoals je ziet.”
“Jammer, want het ging net zo lekker ” zei William toch wat teleurgesteld in zichzelf.
“Het was behoorlijk spannend zo op het laatste moment, maar u heeft door nogal grote risico’s te nemen uiteindelijk voor uzelf de overwinning kunnen forceren.”
Met een klop op de deur kondigde Stuart zich opnieuw aan.
“Ik dacht dat u het wel op prijs zou stellen om te weten dat alles volledig naar uw wens is geregeld, my Lord.”
“Uitstekend, dank je wel Stuart.”
“Ik moest van my Lady aan u doorgeven dat ze u verwacht in de old dining room, daar zal over enkele ogenblikken het diner worden opgediend, my lord.”
Na enige tijd zat de familie Brightton heerlijk te genieten van de geurige spijzen die door de bedienden aan hen werden voorgezet.
Op een bepaald moment werd William’s belangstelling gewekt door een verlegen uitziend meisje van ongeveer zijn eigen leeftijd, dat hielp bij het opdienen van het warme vlees.
Hij volgde haar elegante bewegingen zo onopvallend mogelijk met zijn ogen.
Op één of andere manier had ze iets gracieus over zich, alsof ze niet dat eenvoudige dienstmeisje was wat hij nu voor ogen zag maar meer iemand waar mogelijk zelfs wel adellijk bloed door de aderen stroomde.
Ze had een open en vriendelijk gezicht en haar neusje wipte iets omhoog als ze haar stralende glimlach liet zien waardoor er een paar mooie witte tanden zichtbaar werden.
Hij was nieuwsgierig geworden naar haar naam en hij begreep eigenlijk niet waarom zij hem niet eerder was opgevallen.
Maar eigenlijk kon hij zich ook niet herinneren haar ergens eerder gezien te hebben.
Het meisje verdween weer met de schaal waarop het vlees had gelegen terug naar de keuken.
“Wie was dat meisje dat hier net het vlees stond op te dienen moeder?” vroeg hij haar zo terloops mogelijk, “Ik heb haar volgens mij hier nog niet eerder gezien.”
“Ze heet Jeanne Mallory en ze is het nichtje van Stuart.
Ze is bij ons een paar maanden in opleiding.
Stuart heeft haar bij ons aanbevolen, en dat je haar niet eerder hebt gezien klopt wel omdat ze hier pas gisteravond is aangekomen.”
Jeanne kwam opnieuw binnen met een flinke schaal gevuld met grote stukken dampend vlees.
“Wenst my Lord nog een warme karbonade?” vroeg ze aan Lord Brightton.
“Ja graag, ze smaken overheerlijk ” antwoordde hij, terwijl zijn ogen de weg van de karbonade volgden die vlot door haar werd opgediend.
Toen ze daar mee klaar was stelde ze dezelfde vraag ook weer aan Lady Brightton, en ook die liet het niet aan haar voorbij gaan.
William bekeek met bewondering hoe handig ze de karbonade met vork en lepel in de ene hand en de schaal met vlees in de andere keurig op het bord van zijn moeder kon leggen zonder daarbij ook maar een druppel jus te morsen.
Blijkbaar kreeg ze in de gaten dat hij naar haar zat te kijken, want plotseling zag William een blos op haar wangen verschijnen en haar bewegingen wat onzeker worden.
Ze keek hem wat verlegen aan op het moment dat ze ook aan hem dezelfde vraag stelde.
Hij keek haar met een twinkeling in zijn ogen aan “Graag, ze zijn erg lekker, wil je de kok namens mij een complimentje geven?”
“Dat zal ik doen” beloofde ze, terwijl ze iets naar voren boog en met de vork en lepel een stuk karbonade probeerde te pakken die opstandig telkens iets opzij bleef schuiven.
Of ze daarom wat te hard op de punt van het dienblad drukte, of dat ze door de zenuwen haar evenwicht verloor zal niemand weten, maar plotseling kantelde het dienblad en de karbonade die daar op lag belande met een sierlijke boog in William’s schoot.
De jus spatte in het rond, en ook het witte overhemd dat hij aanhad was even later een soort landkaart geworden door de geel bruine vlekken die de jus daarop had achter gelaten.
Het meisje raakte van schrik volledig in paniek!
“Het, ..het spijt me vreselijk My lord!, vergeef mij alstublieft!, ik zal snel warm water en doeken gaan halen, ik, ..ik begrijp niet hoe dit heeft kunnen gebeuren!”
Ze keek William smekend aan, die op zijn beurt nogal beteuterd naar de karbonade zat te kijken die op een heel andere plaats was beland dan waar hij hem eigenlijk had verwacht.
Ze had nog net de snelle tegenwoordigheid van geest om de karbonade uit zijn schoot te pakken en die op zijn bord te gooien alvorens ze wegrende om warm water en doeken te halen.
Verbouwereerd hadden zijn vader en moeder naar het voorval zitten kijken, maar nadat Jeanne de kamer had verlaten barstten ze beide in luid bulderend lachen uit.
Het was dan ook werkelijk een koddig gezicht om William zo beteuterd te zien kijken!
Stuart kwam direct hijgend aandraven zodra hij van het voorval had gehoord.
“Excuseer mij, my Lord!, Ik hoop dat u het mijn nichtje niet al te zwaar zal willen aanrekenen!
“Het, ..het was haar eerste keer ziet u, ik, ..ik hoop dat u zich niet aan het warme vlees heeft bezeerd young Lord William, i,..ik zal er voor zorgen dat uw kleren zo snel mogelijk gewassen zullen worden.
Misschien wilt u dat ik het bad even voor u in orde laat maken zodat u zich even kunt terug trekken om u op te frissen?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten