“Het weer is een stuk opgeklaard my Lord” zei Stuart, “Er staat nog wel een wat straffe wind uit het noordwesten, maar de zon is goed doorgebroken en het zicht is weer helder.
Ik ben zo vrij geweest om uw kleren in de kast te hangen en uw schoenen te laten poetsen.
Uw uniform zag er ook niet best meer uit my Lord, ik heb daarom opdracht gegeven om het te laten opknappen, het zal waarschijnlijk morgen wel weer klaar zijn.”
“Dank u vriendelijk”, zei William.
Hij stond altijd weer verbaasd over de zorgzaamheid die Stuart eigen was.
“Had u nog wat anders gewenst my Lord?”
“Nee dank u” zei William “Dan zal ik mijzelf als het u beliefd nu terug trekken zodat u rustig de gelegenheid geboden wordt om uzelf te kunnen aankleden.”
“Dank u”zei William opnieuw.
Zachtjes liep Stuart de kamer uit en sloot de deur achter zich.
Nadat Stuart de kamer had verlaten, zwaaide William zijn benen nonchalant het bed uit, een daad die hem direct pijnlijk deed herinneren aan de elle lange rit van gisteren.
Zijn spieren deden onder luid protest hun dienst en het leek wel of hij nu nog stijver was dan gisteren.
Zijn benen voelden pijnlijk aan, en zijn achterste leek wel een beurse appel.
Ietwat strompelend liep hij naar de kast waar volgens Stuart zijn kleren moesten hangen.
Hij vroeg zich af hoe hij het toch voor elkaar had gekregen om onopgemerkt die kleren daar neer te hangen.
Hij moest echt doodmoe zijn geweest dat hij zelfs dat niet eens had opgemerkt.
Of Stuart had natuurlijk vleugeltjes gehad, bedacht hij grinnikend.
Naast de kast stond een dressoir waar Stuart voor de spiegel een lampetstel met fris water had neergezet.
Hij deed wat water vanuit de kan in de schaal en ging in zijn bagage op zoek naar zijn mapje met scheergerei.
Toen hij ze gevonden had begon hij zich daarna zichzelf bekijkend in de spiegel met scheerzeep in te zepen.
Toen hij zichzelf in de spiegel zag kon hij best begrijpen waarom zijn moeder wat bezorgd had gereageerd.
Door het scheerschuim heen staken stoppels van een baard van drie dagen oud.
En onder zijn blauwe ogen waren de tekenen te zien van donkere wallen, het onmiskenbare bewijs van een flink slaapgebrek.
Zijn gezicht, wat normaal een gezonde tint had, zag grauw en bleek.
Het was ook wel logisch, want voordat hij zijn verlof had gekregen waren ze een paar nachten in de weer geweest om te trachten de White Star, de schoener waarop hij dienst deed, door een zware storm heen de veilige haven binnen te loodsen.
Iets wat zeker niet zonder gevaar was geweest.
Telkens weer waren zij teruggeslagen, en pas na vier pogingen was het hun dan toch uiteindelijk gelukt.
En dus was dit getekende gezicht hiervan het resultaat.
Maar nadat hij zichzelf lekker had geschoren en hij zich daarna nogmaals in de spiegel bezag, stelde hij tevreden vast dat hij er al een stuk toonbaarder uitzag.
Opgefrist van het wassen en scheren kreeg hij steeds meer zin in de nieuwe dag.
Daarom schoot hij snel zijn kleren aan, kamde vervolgens daarop zijn woelige blonde haren, en stapte hij daarna in zijn schoenen.
Zo, nu was hij klaar om te gaan brunchen.
Met grote stappen liep hij zijn kamer uit en ging hij op zoek naar de dining room.
Toen hij door de gangen liep had hij meer oog voor de inrichting van het kasteel dan die avond ervoor, en ook hij kwam onder de indruk van de schoonheid van het gebouw
Hij moest toegeven dat die graaf van Cassillis smaak had.
Vijf minuten later betrad hij de heerlijk geurende dining room en stelde hij vervolgens bij zichzelf vast dat hij weer best het een en ander zou lusten.
Hij werd direct door beide ouders hartelijk begroet en goede morgen gewenst.
“Heb je nog goed kunnen slapen?” vroeg zijn vader belangstellend.
“Ja heerlijk vader ”antwoordde William hem.
“We hebben maar even op je gewacht, dat leek ons wat gezelliger, zullen we eerst beginnen met gebed alvorens van deze maaltijd te gaan genieten?”
Nadat zijn vader het gebed had uitgesproken genoten zij heerlijk samen keuvelend van de zeer smakelijke brunch die hen door Stuart werd opgediend.
”Zal ik je vandaag eens een rondleiding door het kasteel geven William?”vroeg zijn moeder.
“Het is werkelijk een prachtig gebouw en de moeite waard om het eens te verkennen.”
“ Dat lijkt mij best een leuk idee moeder, ik heb onderweg naar de dining room al het nodige moois gezien.”
“De tuin is werkelijk prachtig en het is ook nog eens uitstekend weer om het eens te gaan bekijken” vervolgde zijn moeder.
“Hopelijk kun je dan weer wat bijkomen van gisteren, want ik neem aan dat je nu nog niet veel zin hebt om te gaan paard rijden?“
”Nee, dank u vriendelijk!“ zei William lachend, denkend aan zijn nogal beurse achterwerk.
“Als u het niet erg vindt wil ik dat liever wat later in de week gaan doen.”
Die dag genoten William en zijn ouders intens van elkaar.
Samen wandelden ze door het kasteel en bekeken ze de blue drawing room, de picture room en de wapenzaal die het kasteel alle rijk was.
Ook wandelden ze in de tuin die nu heerlijk geurde en keken ze genietend vanaf de balustrade van de salon uit over het wijdse uitzicht van de Firth of Clyde.
“Wat is het uitzicht toch prachtig” merkte lady Brightton mijmerend op, “En dan te bedenken dat enkele honderden mijlen van hier er zo’n verschrikkelijke bloedige oorlog word uit gevochten!
Wat zal de oorlog voor zo velen van ons nog verschrikkelijke gevolgen hebben!
En dat door de hebzucht van slechts èèn man.”
Haar ogen vlamden van boosheid, maar direct daarna zag William een bezorgde trek op zijn moeders gezicht komen, terwijl zij een moment even bedroefd voor zich uit bleef staren.
Een kort moment slechts liet zijn moeder haar angstige gevoelens blijken, maar direct daarna vermande zij zich en ging ze op een luchtiger onderwerp over.
Lord Brightton deelde die bezorgdheid, maar vond het niet verstandig om haar nog meer te verontrusten dan nodig was door er nog verder op in te gaan.
Daarom zweeg hij wijselijk en praatte hij luchtig met haar mee.
Later, toen William s’avonds weer op zijn kamer terug kwam, kon hij terug zien op een heerlijke geslaagde dag, maar even dacht hij terug aan wat zijn moeder eerder op die dag had gezegd, en ook hij vroeg zich bezorgd af wat de toekomst voor hen allen brengen zou.
De volgende dag was het de dag dat het huwelijksfeest echt groots gevierd zou worden.
Hij hoopte maar dat het een fijne dag voor hen allen zou worden, maar in het bijzonder voor zijn beide ouders.
Hijzelf had kans gezien om wat gage van zijn commandant los te krijgen.
Dat had hij bij het geld gevoegd dat hij al eerder voor dit doel had opgespaard.
Van het bedrag had hij een paar mooie cadeaus voor zijn beide ouders kunnen kopen.
Voor zijn vader had hij een gouden vesthorloge te pakken kunnen krijgen, die op het moment dat je het dekseltje open deed een muziekje ten gehore gaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten