Al had hij vaak een hekel aan mensen met een hoge rang die met hun strepen bepaalde privileges afdwongen.
Maar dit was iets bijzonders en, .. de enige manier om elkaar nog even te kunnen zien voor William weer terug naar zee ging en daarna niemand wist hoe lang ze elkaar dan weer niet meer te zien zouden krijgen.
Als hij op een blokkadeschip geplaatst zou worden dan kon dat nog wel eens jaren gaan duren!
Maar goed, dat was iets voor later, nu hadden ze uitzicht op twee heerlijke weken samen met elkaar en hij was van plan om daar eens heerlijk van te gaan genieten, en dit zeker niet te laten overschaduwen door sombere gedachtes.
Och, hoe had hij kunnen weten, dat ergens in Frankrijk, in een achterkamer van Chateau Chambord, er een plan gesmeed werd wat aan al Lord Brighttons plannen voorgoed een einde zou maken!
Onwetend over dit verraderlijke plan stond Lord Brightton, nog in gedachten genietend naar hoog opgezweepte zee te staren, toen zijn bediende Stuart genaamd, hem in zijn overpeinzingen kwam storen.
“Met de complimenten van Lady Brightton My Lord!
De lady verzoekt u vriendelijk om naar de Old Eating room op de begane grond te komen.
Daar zal over enkele ogenblikken de lunch worden geserveerd.”
Hij schrok op, “Zeg my lady dat ik over vijf minuten aanwezig zal zijn.”
“Jawel my Lord” en met een lichte buiging verdween hij even geruisloos als hij gekomen was. Een uitstekende kamerheer was die Stuart, vond hij.
Hij was nu toch zeker al acht jaar hun persoonlijke bediende, en werkelijk nooit hadden zij ook maar iets op hem aan te merken gehad.
Loyaal en trouw als hij was hadden zij hem nooit op iets kunnen betrappen wat hij niet onder controle had of niet perfect was afgewerkt.
Hij wist precies hoe zijn vrouw en hijzelf het hebben wilden, hij moest het er toch eens met zijn vrouw over hebben om zijn beloning wat hoger aan te passen dacht hij.
Maar goed, nu moest hij maar eens op zoek gaan naar die old eating room, voor ze daar op hem moesten wachten.
Met een ferme tred liep hij de salon uit, het ovale trappenhuis door naar beneden, daar waar ergens achter zich de Old Eating room moest bevinden.
Toen hij de zaal binnen kwam had zijn vrouw al reeds plaats genomen aan de tafel en was ook de lunch al uitgeserveerd.
“Richard” Zei zijn vrouw met een ondeugende glimlach, ”Lieverd we hebben op je moeten wachten”
“Tja lieve, heb je wel opgemerkt hoeveel kamers dit kasteel bezit? kom daar maar eens wijs uit” Verontschuldigde hij zich lachend.
Wat zag zijn vrouw er op deze manier toch heerlijk schalks uit.
Zij en zijn zoon waren alles wat hem het liefste was op deze hele wereld, wat zou hij toch zonder hen zijn.
Hij bedacht dat dit wel een leuk moment zou zijn om haar te vertellen dat hij William vanavond hier op het kasteel verwachte.
”Lieve, Ik heb je een verassing te vertellen”
Lady Brightton keek hem oprecht verrast met haar heldere blauwe ogen aan.
”Ik ben benieuwd,” zei ze met een nieuwsgierige ondertoon in haar stem.
“Schat ik heb kunnen regelen dat William anderhalve week verlof heeft gekregen en ik verwacht zelfs dat hij nog vanavond hier kan zijn!
“Richard” gilde ze van blijdschap, terwijl ze opsprong om hem te omhelzen, “D, .dit is geweldig!, schat je maakt me zo gelukkig!” ze gaf hem van dolle vreugde een onstuimige kus op zijn lippen.
Plotseling keek ze snel rond of iemand het per ongeluk had gezien, dit was tenslotte niet het gedrag wat er van een dame van haar stand verwacht mocht worden bedacht ze verschrikt!
Iemand met haar positie had d’r gevoelens nooit zo op deze manier in het bijzijn van anderen mogen uiten.
Maar daar stond alleen Stuart bij de deur, en het scheen haar toe dat hij niets had gezien, bedacht ze gerust.
Had ze in Stuarts gedachten kunnen kijken, dan had zij geweten dat hij het niet alleen had gezien, maar er ook in stilte ook zo ontzettend van genoten had om zijn Lord en Lady zo menselijk gelukkig te zien.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Een tegen de harde, gure wind gebogen figuur te paard rijd langs de donkere verlaten kustweg.
Uren geleden was hij het dorpje Straraeral gepasseerd en William hoopte dat hij binnen een paar uur eindelijk het kasteel Culzean Castle in zicht zou krijgen.
Het zou wel tijd worden ook, bedacht hij verlangend, hij was door en door koud, verwaaid en nat tot op zijn hemd geregend.
Er zat volgens hem geen droge draad meer aan zijn lichaam en zijn luitenantsuniform leek nu wel als lood te wegen.
Koude waterstroompjes sijpelden vanaf zijn steek langzaam in zijn nek.
Hij probeerde tevergeefs zijn kraag iets meer op te zetten en dook daarna wat meer ineen
in een poging zich enigszins te beschutten tegen de dunne gure wind en regen.
Zo ploeterde hij maar voort en probeerde hij zijn vermoeide hersenen op andere gedachten te brengen.
Hij had wel even vreemd opgekeken toen zijn commandant hem anderhalve week verlof
had gegeven om het huwelijksfeest van zijn ouders mee te kunnen vieren!
Hij vermoedde wel dat zijn vader er de hand in had gehad.
Hoe anders kreeg je, terwijl Engeland zat te springen om jonge officieren, het voor elkaar om voor zoiets verlof te krijgen.
Hij keek er overigens best wel naar uit, want tenslotte was het alweer twee jaar geleden dat hij zijn beide ouders voor het laatst had gezien.
Hij moest wel zeggen dat ze een erg afgelegen plaats hadden gekozen om hun vijfentwintigjarig huwelijksfeest te vieren.
Maar hij begreep dat zijn vader nu niet echt zat te wachten op andere bezoekjes na die enorme drukke tijd met al z’n spanningen en problemen die zijn ambt onherroepelijk met zich mee zou brengen.
Ondertussen waren hij en zijn paard inmiddels doodop van vermoeidheid door de rit in dit barre weer en het speet hem dan ook helemaal niets toen eindelijk het poort gewelf (wat tot zijn verwondering op een soort van ruïne leek) van Culzean Castle in zicht kwam.
Tien minuten later galoppeerde hij tussen twee hoge muren door de oprijlaan op die aan het einde in het rond liep, tot hij tenslotte het koetshuis en bijbehorende stallen bereikte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten