Terwijl hij stijf van zijn paard gleed kwamen verscheidene bedienden al aan lopen om het dier van hem over te nemen en hem naar de warme stal te begeleiden waar het vers stro en voer zou krijgen om weer lekker op adem te komen.
Ook de oude getrouwe Stuart kwam snel aan lopen om hem de weg te wijzen naar de aankomsthal onderwijl orders gevend aan ander bedienend personeel om meer licht te maken en schone droge kleren voor de jonge Lord aan te dragen, zodat hij zijn drijf natte kleren snel kon gaan uittrekken.
Zijn verkleumde handen waren niet meer in staat om de knopen van zijn uniform los te krijgen.
Maar daar waren de bereidwillige handen van Stuart al om hem te helpen.
Hij werd naar de keuken geleid waar het behaaglijk warm bleek te zijn.
Daarna trok iedereen zich terug om hem de gelegenheid te geven zich verder om te kleden.
Net had hij zichzelf wat opgekalefaterd toen zijn moeder samen met zijn vader in haar kielzog aan kwam snellen om hem dol van vreugde te komen begroeten.
Stralend van geluk viel zijn moeder hem om de hals onderwijl vragend of alles wel met hem was.
“Ja moeder alles is wel met mij en met jullie?”
“Laat mij je eens bekijken William” ze keek haar zoon doordringend aan!
“Je bent een stuk volwassener geworden sinds de laatste keer dat ik je zag, al zie je wel wat bleekjes.
Maar daar zullen we de komende dagen wel wat aan veranderen.”
“Word je nu al weer verwend?, en kan ze het bemoederen weer niet laten?”
Lachend kwam zijn vader op hem af en schudde hem de hand, omhelsde hem en klopte daarna stevig op zijn schouder.
“Welkom thuis jongen, welkom thuis” in zijn ogen kon je zien dat hij het van harte meende.
Zijn moeder kon zowat niet het geduld opbrengen om William met haar vragen te bestoken.
”Laten we naar de salon gaan“ stelde lord Brightton voor, “Dan kunnen we onder het genot van een hapje en een drankje wat met elkaar praten over hetgeen er allemaal is gebeurd in de afgelopen twee jaren.”
“Stuart, wil jij zorgen dat het nodige in de salon wordt geserveerd?, Want William zal wel het één en ander lusten denk ik zo.“
”Jawel my lord “ haastig beende hij weg om voor het gevraagde te gaan zorgen.
Lord Brightton voerde zijn zoon mee naar de salon waar hij William even rustig op adem liet komen.
Stuart kwam al snel met hete soep aandragen en in zijn kielzog liepen nog wat andere bedienden mee die brood, vlees, koffie en wijn bij zich hadden.
William deed zich onmiddellijk flink tegoed aan de hete soep met brood en Lord Brightton zag met tevredenheid dat het hem goed smaakte.
Hij moest wel flink trek hebben gehad na zo’n lange trip te paard in dit slechte weer bedacht hij. En zoals wel vaker had zijn vrouw inderdaad gelijk gehad stelde hij voor zichzelf vast, en was William in die afgelopen jaren een heel stuk volwassener geworden.
Hij was nu al een echte man.
De marine was een harde leerschool, dat wist hij maar al tegoed, daar was geen ruimte voor kinderlijke gevoelens, die werden er vanzelf wel uit geranseld!
Nadat William in een recordtijd zijn maaltijd met smaak naar binnen had gewerkt werd door Stuart de koffie geserveerd.
Dit was blijkbaar het moment waarop zijn moeder had gewacht.
Ze had ongeduldig zitten wachten tot hij klaar was met eten, maar nu barstte ze werkelijk los met een ware stortvloed aan vragen.
Dat ze daarbij haar waardigheid als lady volkomen in de wind sloeg kon haar op dat moment waarschijnlijk niet veel schelen.
Alles, ja alles wilde ze weten!. Of hij wel goed sliep en te eten kreeg, hoe het er aan boord toeging onder elkaar, en of hij goed kon opschieten met de officieren die boven hem waren geplaatst enz, enz.
Al pratend was het al behoorlijk laat geworden toen Lord Brightton opstond en daarmee te kennen gaf dat het volgens hem wel genoeg was geweest voor deze avond.
“Charlotte lieverd, zullen we William voor de rest van vandaag maar verder met rust laten
en ons nu terug gaan trekken voor de nacht?
Onze jongen heeft lang moeten reizen en zal onderhand wel doodop zijn.”
“Je hebt gelijk Richard, vergeef me, maar ik heb hier al zo lang met smart naar uit gekeken dat ik daardoor helemaal de tijd was vergeten.”
Lord Brightton riep Stuart binnen.
“Wilt u zo vriendelijk zijn om William naar zijn kamer begeleiden?”
Dankbaar keek William zijn vader aan onderwijl opstaand om achter Stuart aan te lopen.
“Ik wens jullie een goede nachtrust en tot morgen, welterusten.”
Hij gaf beide een zoen en sloot daarna de deur achter zich.
Stuart ging met een kandelaar in zijn hand William voor door de lange gangen van het kasteel, waarna ze na enkele minuten voor de deur van de kamer stonden die speciaal voor William in gereedheid was gebracht.
Stuart draaide zich naar hem om “Ik wens u een goede nacht my lord, mocht er nog wat van uw dienst zijn, dan kunt u mij altijd laten roepen.”
“Dank u, maar ik denk dat ik u niet meer nodig zal hebben.”
Met een lichte buiging maakte Stuart zich hierna uit de voeten.
Toen William zijn kamer binnen kwam had hij nog maar weinig oog voor de mooie inrichting maar des te meer voor zijn bed.
Hij had het gevoel dat elk plekje van zijn lichaam flink beurs was geslagen en dat elk lichaamsdeel protesteerde tegen iedere beweging die hij nog maakte.
Met enige moeite kon hij het nog voor elkaar krijgen om zijn kleren uit te trekken en het nachthemd aan te doen dat ze voor hem hadden klaar gelegd.
Het enige wat er toen nog bij hem opviel was dat zijn bed heerlijk verwarmd was met een hete pan.
Kreunend van genot liet hij zich in bed ploffen, waarna hij enkele ogenblikken later verzonk in een diepe slaap.
De volgende morgen werd hij door een licht klopje op de deur gewekt.
“Binnen” riep hij nog half slaperig.
Stuart kwam binnen met een lampetstel in zijn handen, “Ik hoop dat my lord goed geslapen heeft?
Met de complimenten van uw moeder, de lady, verzoekt u vriendelijk om naar de dining room op de begane grond te komen, deze ligt naast de old eating room aan de zuidkant van het gebouw, er zal daar over tien minuten de brunch worden opgediend.”
Terwijl hij de woorden nog sprak trok Stuart de gordijnen open wat William’s ogen deden knipperden tegen het felle zonlicht dat door het venster naar binnen scheen.
Hij zag tot zijn verbazing dat hij een gat in de dag had geslapen.
Het moest volgens hem wel op z’n minst twaalf uur in de middag zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten