De lichtseinen hadden de Fransen, die waarschijnlijk in een vissersboot voor de kust hadden liggen wachten, het sein gegeven dat er een aantal mariniers onder leiding van Lord Astray onderweg waren naar Culzean Castle.
De Fransen hadden ze daarna waarschijnlijk met behulp van Astray in een hinderlaag gelokt en vermoord om vervolgens van uniform te wisselen met als doel vermomd als Britse mariniers Culzean Castle ongehinderd te kunnen naderen en Lord Brightton te arresteren.
Waarschijnlijk hadden ze ook de documenten willen veroveren waarvan ze waarschijnlijk op de hoogte waren dat hij ze in zijn bezit moest hebben, en die veel informatie bevatte over de invasieplannen die Napoleon in het diepste geheim aan het bekokstoven was, en die ze natuurlijk dus liever niet in de handen van de Engelse inlichtingendienst zagen komen.
Ook de inbraak was slim opgezet!, er was niet ingebroken om wat weg te halen, maar juist om wat neer te leggen!
En wel de documenten, met daarin een gedetailleerd plan voor een zogenaamde moordaanslag op premier William Pitt, officieel getekend en verzegeld door Napoleon zelf!
Het was een duister complot!
En wie weet wat ze verder nog allemaal wel niet van plan waren!
“We moeten ten alle tijde zien te voorkomen dat de documenten in hun handen vallen William, al kost dat ons leven” fluisterde Lord Brightton gebruikmakend van de verwarring die zojuist was ontstaan .
William knikte ongemerkt en ging vervolgens direct tot actie over!
Hij vloog woest op Astray af en, voor die door had wat hem overkwam stompte hij hem vol in het gezicht zodat het bloed uit zijn neus spatte en hij achterover over zijn stoel heen tegen de muur sloeg waar hij kermend bleef liggen.
William moest hem nog een extra mep geven om hem uiteindelijk goed buitenwesten te krijgen.
“Harde kop heeft die vent” gromde hij, terwijl hij met zijn linkerhand over zijn vuist wreef die pijnlijk aanvoelde.
Ondertussen had ook zijn vader de enig overgebleven wacht met een daverende vuistslag tegen de grond geslagen, zodat die zonder een kik te geven buitenwesten in een hoek lag.
“Vlug” riep Lord Brightton zacht terwijl hij snel naar de verborgen kluis liep en hem opende.
“Hier heb je mijn zegelring, leg hem een moment in het na smeulende hout van de haard zodat hij goed heet is!”
William pakte de zegelring van zijn vader en keek hem niet begrijpend aan.
“Doe het!” riep zijn vader hem dringend toe, “En trek ook je sokken uit!”
“M, ..mijn sokken?” William keek zijn vader zo het kon nog vreemder aan om zich te overtuigen dat hij hem wel goed had verstaan. “Doe het!” herhaalde hij nu niet mis te verstaan.
Lord Brightton griste nu ook de andere belangrijke documenten uit de kluis, rolde ze op en zocht naar was om ze te verzegelen.
Gelukkig had hij altijd een voorraadje in zijn klerenkast voor als hij plotseling snel moest vertrekken.
Hij stak een kaars met een smeulend stuk hout uit de haard aan en verwarmde de was zodat die over de naad van het opgerolde document vloeide.
“Vader de ring is klaar!” riep William.
“Luister goed jongen!, ik ga deze hete ring in je voetzool drukken zodat de afdruk van mijn zegel erin gebrand zal worden.
Iets wat onuitwisbaar zal bewijzen dat je mijn zoon bent en dat deze documenten aan mij toebehoorden. Vanzelfsprekend zal ik ook deze documenten verzegelen met mijn zegel.
Ik verstop de documenten in een verborgen holte van de haard, niemand zal ze daar snel vinden.
En luister nu heel goed mijn zoon” zei Lord Brightton ernstig, terwijl hij William met zijn ogen doordringend aankeek.
“Als ik dit niet mocht overleven moet jij zorgen dat deze geheime documenten hoe dan ook bij premier William Pitt terechtkomen.
Het is echt van het grootste belang!, heb je dat goed begrepen?” William knikte.
“Ga dan nu snel voor de haard op de grond liggen en zet je even schrap jongen.”
Zijn vader pakte met de haard tang de gloeiend hete ring.
“Hier bijt maar op de opgerolde mouw van mijn kostuum en probeer zo min mogelijk geluid te maken, …ben je er klaar voor?”
William gaf een korte knik met zijn hoofd om aan te geven dat hij kon beginnen.
Zijn vader bracht de gloeiende ring tot vlak bij William’s voetzool en drukte hem er plotseling stevig in.
Een luid gesis van metaal dat in het vlees inbrandde en de geur van schroeiend vlees vulde de kamer.
William beet met volle kracht in de opgerolde mouw en kreunde stuiptrekkend van de pijn terwijl zijn vingers diep in het tapijt klauwden.
Nadat zijn vader klaar was drukte hij de ring in de warme was en verzegelde hij daarmee tevens de documenten.
William lag met gesloten ogen, nog na krimpend van de pijn bij te komen van het gebeuren, terwijl zijn vader nu koortsachtig bezig ging om een geschikte plaats te vinden waarin hij de documenten onvindbaar voor hun tegenstanders zou kunnen verbergen.
Hij voelde met zijn hand naar een holte onder de rand van de haard, en toen hij hem tot z’n geluk uiteindelijk had gevonden plaatste hij daarin snel de opgerolde documenten.
“Vlug!, doe je kousen weer aan en probeer op je voeten te gaan staan.”
Lord Brightton hielp William overeind en ondersteunde hem naar een stoel.
“We moeten de wapens van de wacht zien te pakken en ook die van Astray.
Hierna proberen we onze mannen te alarmeren voordat ze iets door hebben!
Pak een paar lakens van het bed en als je te kort komt pak je Astray’s riem uit zijn broek en ook die van de wacht.
Laten we ze daarmee knevelen zodat we wat tijd kunnen winnen en ze geen alarm kunnen slaan.”
William ging direct als een bezetene aan het werk en trok de lakens van het bed.
“Laten we zien of we ook de wapenkamer kunnen bereiken zodat we van daaruit kunnen proberen om via de aankomsthal te ontsnappen.
Misschien kunnen we dan zelfs hun paarden proberen te stelen die nog op de oprijlaan zijn achtergelaten?”
“Goed idee vader!” riep William opgewonden, maar toen viel hij even stil.
“Maar vader, wat gebeurt er dan met moeder?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten