35. Klaar voor transport

“Dat zou namelijk heel erg jammer zijn, zoals u wellicht nog wel zal weten!” gromde hij dreigend, terwijl zijn gezicht boosaardig vertrok.
Lady Brightton knikte geërgerd waarmee ze te kennen gaf dat ze het niet vergeten had en zweeg vervolgens wijselijk.
Astray’s gezicht ontspande zich en kreeg weer zijn onnatuurlijke glimlach terug.
“My Lord!, de sloep is in zicht, ze kan naar schatting over een kwartier hier zijn!” werd er vanaf de toren naar beneden geschreeuwd.
“Dank u!” brulde hij terug “Maak u klaar om Lady Brightton met de broek omhoog te hijsen!” “Jawel, my Lord!” kwam er van boven terug, terwijl de persoon ook nog eens een teken met zijn handen gaf dat hij hem begrepen had.“Mag ik u dan nu verzoeken om in de broek plaats te nemen, ‘my Lady?” zei Astray op zemelige toon.
Zonder nog een woord te zeggen, maar met een blik die boekdelen kon bevatten, stapte ze met zichtbare tegenzin in de zeildoeken broek, waarna Astray met zijn hand een teken gaf aan de man boven hem.
Voorzichtig werd ze langzaam naar boven getakeld.
Nauwgezet volgde Astray haar met zijn ogen terwijl hij aanwijzingen brulde naar degene die de kraanbalk bediende.
Ongeveer halverwege zorgde een plotselinge sterke windvlaag ervoor dat de broek vervaarlijk heen en weer begon te slingeren, waardoor ze het gevaar liep om stevig tegen de muur te worden gesmakt.
“Houd hem!, houd hem, idioten!” brulde Astray woedend naar de mannen die de opdracht hadden gekregen om de broek door middel van twee touwen (die aan beide zijden van de broek bevestigd waren tegen het slingeren), in bedwang moesten zien te houden.
"Wat denken jullie wel dat dit is?, een zak vodden of zo!
Behandel haar zo voorzichtig als een vaatje kostbare rum idioten!”
Van boven werd er nu luid gelachen over het feit dat er een vrouw van adel vergeleken werd met een vaatje rum en de opmerkingen waren dan ook niet van de lucht.
“Houd hem strak daar!, ja zo!, zo gaat het beter!”
Lady Brightton hing nu boven de toren en werd met de touwen die aan de broek bevestigd waren naar het platform getrokken.
Daar lieten ze haar zachtjes zakken, waarna ze door een aantal stevige mannenarmen werd beetgepakt om te voorkomen dat ze terug zou vallen.
“Laat me los!” beet ze de mannen toe, terwijl ze een poging deed om zo snel mogelijk uit die ellendige broek te stappen.
De mannen grinnikten, maar hielden haar armen nog steeds stevig vast en dirigeerden haar met zachte drang naar de zijkant van het platform.
“Hier blijven staan madame” kwam er stuntelig uit, “We gaan nu uw zoon naar boven takelen.”
Lady Brightton knikte slechts kort als teken dat ze het begrepen had, en bleef op de aangewezen plek staan om de mannen niet in hun werk te hinderen.
Het was koud en winderig zo hoog boven op het platform, daarom dook ze automatisch dieper in haar jas weg en trok haar kraag zo hoog mogelijk op.
Haar handen waren inmiddels al behoorlijk verstijfd van de kou.
Èèn van de mannen, die dat blijkbaar in de gaten had gekregen, gaf haar galant zijn halsdoek. Met een dankbare blik nam ze die van hem aan.
De broek zakte via de kraanbalk weer terug naar beneden, waar vervolgens William op zijn beurt nu gedwongen werd in te stappen om naar boven te worden gehesen.
Èènmaal boven aangekomen werd ook hij met zachte drang gedwongen naast zijn moeder op het platform plaats te nemen.
Ze keken over de rand naar beneden waar de hoog opgezweepte branding met een geweldige kracht tegen de rotsen beukte.
William keek zijn moeder liefdevol aan en lag zijn hand in de hare als bemoediging.
Zij gaf hem een veelbetekenende blik van verstandhouding terug.
Er werden nu verscheidene materialen, die blijkbaar ook met die sloep mee moesten, naar boven gehesen, waaronder een aantal kleine vaatjes met sterke drank die ze haast welzeker in de kelder van het kasteel gevonden moesten hebben.
Waarschijnlijk wilden ze de bemanning aan boord van het schip ook van de overwinning mee laten genieten.
Zeelui kennende, zou dit een meer dan welkome afwisseling op hun dagelijkse rantsoen betekenen.
Ook hun hutkoffer herkende William tussen de lading en verder zag hij ook nog een aantal zakken graan en gestolen kostbaarheden.
De Fransen hadden in een korte tijd een behoorlijk groot en stevig platform op de toren van de buitenmuur zien te flansen waar met gemak een groep mensen met hun benodigde spullen op kon plaatsnemen.
William begreep in eerste instantie niet waarom ze zo’n moeilijke manier en locatie hadden gekozen, terwijl een eindje verderop het landschap langzaam naar beneden glooide.
Iets ten zuiden van het kasteel waren de rotsen velen malen lager dan hier. Voor z'n gevoel zou het toch een stuk eenvoudiger zijn geweest om daar beneden onder dekking van het duister alles in de sloep te laden.
Toen hij daar eens zijn gedachten over liet gaan, bedacht hij wel dat het op deze plaats een stuk minder zou opvallen.
Want tegen de donkere rotswand zou de sloep in het duister vrijwel onmogelijk te zien zijn. Hij bedacht dat het ook niet echt te verwachten zou zijn dat ze op deze plek onverwachts op een kustvaartuig zouden stoten, omdat die zich hier niet zo snel met dit slechte weer zou durven vertonen.
Deze locatie lag precies in het midden van een natuurlijke kom die de zee in de afgelopen eeuwen in de kustlijn had weggesleten, zodat het noch vanaf het noorden, noch vanaf het zuiden te zien zou zijn.
Ook was het voor de sloep met deze wind iets eenvoudiger om de kust te naderen, doordat het van de betrekkelijke luwte van de rotsen gebruik kon maken, terwijl de wind een eindje verderop bijna geheel vrij spel zou hebben.
Achteraf gezien was deze locatie voor een geheime operatie als deze toch zo gek nog niet, alhoewel hij eerst nog moest zien of het van hieruit wel echt zo eenvoudig zou zijn om zonder kleerscheuren alles in de hevig bewegende sloep te krijgen.
Lord Astray was inmiddels, samen met een paar Fransen, ook omhoog geklommen en op het platform aangeland.
Onder hen bleek schijnbaar nog een Engelse verrader aanwezig te zijn.
Met die persoon bleef Astray op enige afstand van hen staan praten.
Maar ongemerkt werden grote flarden van het gesprek door de wind meegevoerd, zodat ze soms toch nog vrij goed konden verstaan wat er tussen hen beiden werd gezegd.