De man haastte zich om de order uit te gaan voeren en sloot de deur snel weer achter hem.
Zo, alles wat gedaan kon worden was gedaan.
De teerling was geworpen, hij kon er nu verder niets meer aan veranderen.
Hij moest maar eens wat afleiding gaan zoeken, het had geen nut om er nog verder over na te blijven denken vond hij.
Hij moest maar eens gaan kijken hoe het met het opruimen van de doden en de noodzakelijke herstellingen van het kasteel stond.
Het was volgens hem wel een goed plan om vanavond een overwinningsfeestje te geven vond hij. Het zou de mannen even een goede afleiding bezorgen na de strijd en hen weer meer motiveren voor de volgende fase.
In de kamer waar de gevangenen erg op elkaar gepakt zaten begon het ondertussen behoorlijk muf te ruiken vond William.
Het zou wel prettig zijn als ze eens een raam open zouden zetten, maar dat zouden ze wel niet zo snel doen aangezien ze hen natuurlijk niet de minste kans op ontsnappen wilde geven.
Plotseling werd de deur ruw open geworpen.
De sergeant, in het bijzijn van enkele guur uitziende ondergeschikten, kwam stampend met zijn laarzen de kamer binnen lopen.
“Alle vrouwen opstaan en aan de linkerkant van de kamer opstellen!” bulderde hij.
Er ontstond een gespannen tumult en er werden in het wilde weg vragen op de sergeant afgevuurd.
“Stilte!” bulderde hij, maar er was niemand die reageerde.
Hij trok nijdig zijn pistool en schoot in de lucht!
Brokken kalk kwamen van het plafond naar beneden zetten en met een schok hield iedereen angstig zijn mond.
Enkele vrouwen gaven nog in paniek een gil, maar daarna hield iedereen geschrokken zijn mond.
“Dat is beter!” grijnsde hij “Iedereen houd nu zijn mond totdat ik hem wat vraag! Is dat begrepen!”
Dreigend richtte hij zijn tweede pistool op de angstig samengeschoolde menigte.
“Verzamel de vrouwen” beval hij kort.
Een aantal van zijn mannen stapte op de groep af en begon ruw de vrouwen naar de linkerkant van de kamer te trekken en te duwen.
“Vlug!, doe een pet op van die man naast je en ga pal achter mij zitten” fluisterde William tegen Jeanne.
“Laat je gezicht en ogen zo min mogelijk zien!, kijk naar de grond, en doe zo ongeïnteresseerd mogelijk.”
“Laat lady Brightton met rust!” brulde de sergeant naar één van zijn mannen die op haar af stapte. “Iedereen blijft van haar af!, is dat begrepen!”
Angstig gillend werden de vrouwen als vee samen gedreven.
De sergeant keek hen één voor één onderzoekend aan alsof hij iemand zocht.
Blijkbaar kon hij haar niet vinden en keek hij daarom geërgerd de kamer rond.
Hij liep naar de groep overgebleven mannen en bekeek hen stuk voor stuk heel van top tot teen. Met een bonzend hart zagen Jeanne en William hem steeds dichter en dichter tot hen naderen.
Kom zo dicht mogelijk bij mij zitten!” fluisterde hij haar toe.
Zachtjes en omzichtig schoof Jeanne haar lichaam wat dichter in de richting van William.
Bang bleef ze strak naar de vloer zitten staren.
Ze hoorde de voetstappen van de sergeant met steeds groter wordende angst haar kant opkomen tot hij vlak voor hen stil bleef staan.
“Jij daar!”schreeuwde de sergeant “Kijk mij eens aan!, laat mij je gezicht eens zien!”
Jeanne deed zeer ongeïnteresseerd net alsof ze niets hoorde, maar haar hart bonkte als een razende in haar keel.
“He!, jij daar!, ik heb het tegen jou!, die figuur met die pet op, moet ik je even wat manieren bij brengen?”
Jeanne keek schichtig een beetje omhoog, maar keek de sergeant niet recht in zijn ogen aan.
“Als ik het niet dacht!, ik wist wel dat je er moest zijn, kom hier, je bent nu van mij!”
Jeanne deinsde achteruit in een vruchteloze poging aan de sergeant te ontsnappen.
Maar hij stapte resoluut op haar af en greep haar ruw bij de arm.
“Hier komen lekker ding, tegenstribbelen heeft totaal geen nut, je kan toch niet aan me ontsnappen” lachte hij vals.
William sprong op, “Blijf met je vuile poten van haar af! “ onmiddellijk gaf hij de sergeant een daverende vuistslag die hem achteruit deed wankelen.
Direct vlogen er vier van man op William af.
Èèn van hen gaf hem een enorme stoot met de kolf van zijn geweer in de rug waardoor William het gevoel had dat hij in tweeën brak.
Een andere bewerkte hem met zijn vuisten zodat hij kermend tegen de grond sloeg.
“Houd hem vast!” bulderde de sergeant woedend, ”Dan zal ik hem wel even mores leren!”
Twee man sleurde de van pijn krimpende William tussen hen omhoog, zodat hij nu als een vaatdoek op hun armen hing.
Zijn benen waren niet meer in staat om zijn lichaam te dragen.
De sergeant rolde zijn mouwen op en kwam dreigend op William af!
William, die nog versuft was van de klappen hing met zijn hoofd slap naar beneden.
De sergeant trok zijn hoofd aan zijn haren naar achteren en keek hem grijnzend aan.
“Zo!, je wilde dus de held uithangen he?, ik zal je wel eens leren wie er hier de baas is!”
Lady Brightton kwam schreeuwend op hen af maar werd door twee man sterk tegen gehouden.
“Durf je wel lafaard!, ik gebied je van mijn zoon af te blijven!”
De sergeant keek haar minachtend aan.
“Wie denk je wel dat je bent!” snoof hij, “De tijd dat je orders kon geven is voorgoed voorbij dame!, je staat nu gelijk aan de eerste de beste boerenmeid!
Kijk maar eens goed wat ik met je young ‘Lord’ William doe!” smaalde hij.
Hij haalde met alle kracht die hij in zich had uit en plantte zijn vuist diep in de maagstreek van William zodat die dubbel klapte en kreunend naar adem snakte.
Nogmaals en nogmaals haalde de sergeant uit, waardoor de gehele inhoud van zijn maag naar buiten kwam en hij tenslotte levenloos als een oude lap tussen de twee mannen in hing.
Lady Brightton gilde en huilde van machteloze woede en ook Jeanne draaide zich af om het walgelijke schouwspel maar niet te hoeven aanschouwen.
Maar één van de mannen greep haar met z’n grove handen bij d’r haren, en dwong haar ruw om te blijven toe kijken.
“Alsjeblieft!, alsjeblieft!” smeekte ze gillend, “Ik ga al met je mee en je mag alles met me doen wat je wilt, als je hem maar laat gaan en met rust laat!”
“En wat heeft onze youg ‘Lord’ hierop te zeggen?” maar William reageerde niet meer.
De sergeant rukte zijn slap hangend hoofd aan zijn haren achterover en keek hem smalend aan. “Zo!, nu weet je wie er hier de baas is!, laat dit een waarschuwing voor je zijn want de volgende keer kom je er niet meer zo gemakkelijk af!”
Smijt hem maar in die hoek daar!, we zullen denk ik voorlopig geen last meer van hem hebben.”De twee mannen sleepten William naar de bewuste hoek en lieten hem ruw op de grond smakken waar hij roerloos bleef liggen.
Een luid protesterend gemurmel steeg uit de groep gevangenen op.
“Koppen houden!” bulderde de sergeant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten