Het protesterende gemurmel verstomde en maakte plaats voor een bedrukte stilte die enige tijd de kamer in een ijzeren greep hield.
“Voer de vrouwen weg!” doorbrak na verloop van tijd de sergeant ineens de benauwende stilte. De vrouwen werden ruw met hun geweren de kamer uitgedreven.
Jeanne keek naar William die nog steeds roerloos in de hoek lag waar hij was neergegooid.
Ze rekte haar hals toen ze in de richting van de deur werden gedreven in de hoop hem nog te kunnen zien bewegen.
Toen sloten de deuren zich achter hen en was hij aan haar gezicht onttrokken.
Zodra de Fransen de kamer hadden verlaten stormde zijn moeder op William af.
Ze werd direct gevolgd door een paar mannen die haar hielpen om William op een tafel te leggen.
“William!, William!, kun je me horen jongen?, zeg toch eens wat!”
Maar William reageerde niet op haar roepstem.
“William!, .. William!, toe nou jongen!” bleef ze proberen.
“H, .. hij is toch niet dood!” riep ze angstig uit.
Een man stapte naar voren, trok William’s hemd open en lag zijn oor te luisteren op zijn borst.
Er viel een moment van doodse stilte en iedereen hield van spanning zijn adem in.
“Nee gelukkig, hij leeft nog!, hij is alleen maar buiten bewustzijn” zei de man, “Hij zal zo wel bijkomen, blijft u maar bij hem staan en roep hem aan.”
Een zucht van opluchting ging door de kamer.
Zijn moeder nam William’s hoofd in haar armen en streelde zachtjes met haar vingers door zijn blonde haren terwijl ze hem zachtjes in zijn oor aan bleef roepen.
Na enige tijd, die voor haar wel uren scheen te duren, sloeg William eindelijk zijn ogen op en keek hij haar even niet begrijpend aan.
Al snel herinnerde hij zich weer wat er was gebeurd.
Hij slikte een paar maal en probeerde schor wat tegen zijn moeder te zeggen.
“Jeanne, ..waar is Jeanne?”
Ze keek hem een moment diep bedroefd in de ogen en schudde langzaam haar hoofd.
“Jeanne is helaas door hen meegenomen William, we konden ze onmogelijk tegenhouden.”
“Wat gaan ze met haar en die andere vrouwen doen?” vroeg hij haar vertwijfeld.
Zijn moeder zweeg een moment om over haar antwoord na te denken.
“Ik moet je helaas zeggen dat het volgens mij niet al te veel goeds zal zijn jongen.
Ik hoorde een paar Fransen tegen elkaar zeggen dat er vanavond een soort van overwinningsfeest gevierd zal worden.”
Ze slaakte een trieste zucht, “Je begrijpt dus wel waar ze die vrouwen voor gaan gebruiken.
Ik wou dat ik je dit niet had hoeven zeggen mijn jongen, maar die schoften sparen niemand!”
William wilde woest met zijn hoofd omhoog komen maar een flinke pijnscheut weerhield hem en dwong hem weer te gaan liggen.
“Rustig jongen, blijf voorlopig maar even liggen, je kunt er nu helaas toch niets aan veranderen. Het heeft geen enkel nut om je nu voor niets in te spannen, je kunt beter je krachten sparen voor later.”
Hij knikte begrijpend en sloot vermoeid weer zijn ogen.
Zijn moeder streelde hem nogmaals door zijn haren.
“Ik hou van je jongen, je bent een dappere kerel.”
Een flauwe glimlach verscheen op zijn lippen en langzaam viel hij in een onrustige slaap.
Plotseling schrok hij na enige tijd weer wakker.
Hij wist niet hoelang hij had geslapen, maar het was vrij donker in de kamer.
Er waren een paar kaarsen aangestoken die een flauw schijnsel verspreiden, waarop hij concludeerde dat het laat op de avond of vroeg in de ochtend moest zijn.
Er klonken zo nu en dan schoten en er werd gegild en gelachen.
Zo te horen was het feest in volle gang.
Meteen voelde hij weer die machteloze woede in zich opkomen toen hij besefte dat Jeanne nu gedwongen werd om tegen haar wil in aan dit ellendige feest deel te nemen.
Hij zag weer die smerige grijnslach van de sergeant voor zich en hij walgde bij het idee dat hij met zijn gore ruwe handen aan haar zou zitten.
Dan nog niet te spreken over de rest wat hij waarschijnlijk met haar zou gaan uitvoeren.
Zo te horen ging het er ruig aan toe.
Hij zag dat zijn moeder die vlak bij hem lag ondanks alle lawaai toch in slaap was gevallen, en besloot daarom zo stil mogelijk te doen om haar niet te wekken.
Hij keek onderzoekend de kamer in het rond.
Overal in het schemerige licht zag hij silhouetten van mannen die slapend, voorovergebogen, of somber met niets ziende ogen voor zich uit zaten te staren.
Net als hij konden ze niets anders doen dan machteloos afwachten wat er met hun geliefde vriendin, meisje of vrouw gebeurde, en zich bij zichzelf af vragen of ze hen ooit nog levend terug zouden zien.
En zelfs als dat het geval zou zijn, wat voor vreselijke dingen ze dan allemaal wel niet hadden moeten doorstaan.
Het was een ware martelgang en de tijd kroop tergend langzaam voorbij terwijl de geluiden voor zich spraken.
Hijzelf was, doordat hij toch nog wat geslapen had, iets opgeknapt van zijn pak slaag wat hij had gekregen.
Alhoewel hij wel nog met flinke krampscheuten in zijn maagstreek te kampen had.
Hij keek nog verder onderzoekend in het rond om te kijken of er soms toch ergens een kleine mogelijkheid bestond om uit te breken.
Misschien waren de wachten wel niet zo nuchter meer of lagen ze te slapen, dacht hij hoopvol. Zijn ogen probeerden door het schemerige licht heen te boren.
Maar al direct werd zijn hoop volledig de bodem in geslagen.
Uiterst alert stonden de mannen op wacht en toen hij bewoog werd hij direct door zes paar ogen bekeken of hij soms niet iets verdachts van plan zou kunnen zijn.
Die verdraaide Fransen hadden het goed voor elkaar!, gromde William.
Die hond van een Astray zou wel met een forse straf hebben gedreigd om er zeker van te zijn dat de wacht alert zou blijven.
Plotseling ging de deur van de kamer open en William zag dat in de ruimte ernaast Franse soldaten met flessen wijn in de hand achter een paar half ontklede vrouwen aanjoegen.
De vrouwen gilden in wilde paniek en renden voor hun leven.
Met hun kleding aan flarden gescheurd, neerhangend aan hun naakte lichamen, trachtte ze tevergeefs te ontkomen aan hun belagers.
Vele handen probeerden hen te vangen en te betasten, en dit alles ging gepaard met luid gejoel en lallend en brallend gelach.
Iedereen in de kamer was nu wakker geschrokken en moesten met samengeperste lippen machteloos toezien hoe die smeerlappen bezig waren hun vrouwen te bezoedelen.
De aflossing van de wacht kwam binnenlopen.
Na een korte woordenwisseling, die William niet kon verstaan, vertrokken degene die de laatste vier uur wacht hadden gelopen.
De deur werd weer zorgvuldig achter hen afgesloten waardoor gelukkig het geluid van het feest enigszins wat werd gedempt.
Wederom was het nu weer schemerig in de kamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten