11. Love is in the air

                                                                                                   
“Groot was daarom ook mijn verbazing, dat u in plaats van vernedering en straf, u mij nota bene uitnodigde voor een kopje koffie!
Dat had ik in mijn stoutste dromen nog niet kunnen voorstellen, ik, ..ik kan het zelfs nu nog maar nauwelijks bevatten!, het lijkt wel of ik droom.”
Naarmate ze enthousiaster ging vertellen gingen haar ogen schitteren en begon ze met haar slanke sierlijke handen haar verhaal meer kracht bij te zetten.
Dit meisje was werkelijk een ware schoonheid die meer en meer met de minuut zijn hart begon te veroveren door elke gracieuze beweging die ze maakte.
Met een schok begon hij zich te realiseren dat hij tot over zijn oren verliefd op haar begon te worden!
Zijn koffie was ondertussen al koud geworden maar hij merkte het niet want in tegenstelling tot zijn koffie kwam zijn hart voor haar in vuur en vlam te staan!
Blijkbaar bemerkte zij dat hij naar haar zat te staren want plotseling onderbrak ze haar verhaal ”Is alles wel helemaal goed met u?, u bent namelijk zo stil!, o, ,..of verveel ik u met mijn geklets?”
“N,..nee, ..nee,” riep hij snel uit “Integendeel, ga door met je verhaal alsjeblieft!”
Hij voelde zich lelijk betrapt, nu was het zijn beurt om het schaamrood rond zijn kaken te krijgen.
“Wil je soms nog een kopje koffie?” vroeg hij vlug in een poging zich uit zijn benarde situatie te redden.
“Graag” antwoordde ze hem ondeugend lachend aankijkend, terwijl ze haar kopje naar hem ophield.
Hij greep snel de koffiepot en trachtte haar kopje bij te vullen.
Echter hierbij waren zijn bewegingen zo ongecontroleerd dat de koffie over het kopje gutste en rakelings langs haar jurk op haar schoenen terechtkwam!
Met een vuurrood hoofd keek hij haar schuldbewust aan.
“Het is het dagje wel!” zei ze, terwijl ze naar hem lachte.
“Ja, nu is het mijn beurt om te proberen je schoon te krijgen” lachte hij wat schaapachtig, terwijl hij met één knie op de grond ging zitten, zijn witte zakdoek pakte en daarmee trachtte haar besmeurde schoenen schoon te poetsen.
Maar op het moment dat hij één van haar schoenen wilde pakken trok ze echter verschrikt haar voet snel terug.
“Oh nee Sir!, dat is toch geen werk voor een Lord!”
William keek vriendelijk naar haar omhoog en pakte tot haar schrik opnieuw teder haar voet ”Nee, maar wel het werk van een vriend, die het een hele eer zou vinden als je het hem in vertrouwen toe zou staan om het voor je te mogen doen.”
Ze gaf verlegen haar weerstand op en bloosde van oor tot oor terwijl haar woorden in de keel stokte.
Maar toen William met de ene schoen klaar was schoof ze hem, echter nog steeds wel wat schuchter, toch ook nog de andere toe.
Wat is dit toch voor een Lord? Vroeg ze zich bij zichzelf af.
Was het alleen vriendelijkheid, ... of zou er toch nog wat meer achter kunnen zitten?    
Ze was nu echt volkomen verward geraakt  en wist niet meer wat ze er precies van denken moest.
Nadat hij weer was opgestaan reikte hij haar zijn hand.
“Zullen we wat langs de balustrade lopen?” stelde hij voor, “De sterren staan helder aan de hemel en de zee is vredig en stil.”
Aarzelend pakte zij zijn uitgestoken hand en liep stilletjes met hem mee.
Bang om de betoverende stilte te verbreken, zei geen van beiden geruime tijd een woord.                                                                                                              
Toen William uiteindelijk de eerste was die de stilte verbrak leek het wel alsof zijn stemgeluid vele malen harder was dan normaal in de stille zilte avond lucht.
“Zou je het op prijs stellen als ik je morgen eens de stallen liet zien? en ook het schitterende witte paard dat mijn vader mijn moeder voor hun vijfentwintigjarig huwelijksfeest heeft geschonken?”
“Graag!” antwoordde ze verheugd.
“Ik heb erover gehoord, het moet werkelijk een geweldig mooi dier zijn om te zien.”
“Kun je zelf eigenlijk paard rijden?”
“Niet echt goed, ik heb het wel eens bij mijn oom op het land gedaan, maar ik kan helaas niet zeggen dat ik een fantastische amazone ben.”
“Zou je het op prijs stellen als ik je een paar lessen zou geven?, ik heb nog een paar dagen vrij voordat ik weer naar zee ga.”
“Z, ..zou u dat echt willen doen?, dat zou ik echt werkelijk geweldig vinden!” blij verrast keek ze hem aan.
“Natuurlijk!, het is voor mij ook leuk om het je eens goed onder de knie te laten krijgen.”
“Afgesproken dan!” zei ze nu heel wat vrijmoediger en schijnbaar aangestoken door zijn enthousiasme.
“Hoe laat moet ik je komen ophalen?” vroeg hij haar snel voordat ze zich zou bedenken.
“Twee uur in de middag, dan zijn we net klaar met de afwas van de lunch” antwoordde ze hem stralend van opwinding. “Goed, afgesproken!, ik zal er zijn!”
Na deze sprankelende explosie viel er weer een lange maar geen ongemakkelijke stilte.
Ieder van hen was verzonken in zijn eigen gedachte en genoten in stilte van elkaars nabijheid.
William bemerkte dat de tijd jammer genoeg razend snel voorbij was gegaan en hij begreep dat het initiatief van zijn kant zou moeten komen om de avond te beëindigen omdat ze waarschijnlijk bang zou zijn dat het onbeleefd van haar zou overkomen als zijn hierover begon.
Maar hij begreep natuurlijk best wel dat zij de volgende morgen weer vroeg uit de veren moest om mee te helpen bij het gereed maken van het ontbijt, terwijl hij, als hij dat wilde lekker lang kon blijven liggen.
Soms, zoals nu, haatte hij het klasse verschil, waardoor hij het gevoel had geen normale relaties met mensen te kunnen opbouwen die lager op de maatschappelijke ladder stonden dan hij. “Zou je het op prijs stellen als ik je naar je kamer zou geleiden?” vroeg hij haar vriendelijk. Ze bloosde “Dat is erg vriendelijk van u”
“Je zult er morgen wel vroeg uit moeten, dus ik wil je maar niet langer ophouden, alhoewel ik het bijzonder jammer vind dat deze avond al weer zo vlug voorbij is gegaan.
Ik vond het zeer aangenaam je te mogen leren kennen en ik verheug me erop om je morgen weer te zien, zullen we dan maar?”
Hij stak haar zijn arm toe, en met een hoogrode kleur op haar stralende gezicht geleidde hij haar galant de salon door, daarna de lange gang in, waar haar kleine kamertje gelegen was.
Toen ze bij de deur waren aangekomen keek William haar in de ogen en met een lichte buiging in haar richting zei hij galant,
”Milady, ik wenst u een bijzonder goede nachtrust toe, en ik wil u vriendelijk danken voor uw fijne aanwezigheid deze avond.”
“Nee ik moet u vriendelijk bedanken my Lord knikte ze terwijl ze haar ogen neersloeg,
“Het was werkelijk een heerlijke avond, dank u wel voor alles wat u voor mij heeft gedaan!”
“Geen dank, het genoegen was geheel aan mijn kant.”
William opende nu zachtjes de deur voor haar en maakte nogmaals een lichte buiging en begeleide haar met zijn hand naar binnen.
“Dank u my Lord” knikte ze, terwijl met een ondeugende blik in haar ogen naar binnen schreed.                                                                                                            
Maar plotseling  draaide ze zich naar hem toe zei met grote nadruk, “Dank je wel voor alles  William.”
Hij zag aan haar dat ze van zichzelf schrok om de vrijheid die zij zich had gepermitteerd. Maar hij keek d’r vertederd aan, waardoor hij haar zichtbaar direct weer gerust stelde en de spanning weer van d’r gezicht gleed.
” Nee, jij bedankt ” zei hij nogmaals vriendelijk.
Hun blikken kruisten zich. “Slaap lekker” “Jij ook.”
Langzaam draaide hij zich om terwijl zij de deur zachtjes achter hem sloot.
Een ogenblik later stond William een eindje verderop in de gang besluiteloos te bedenken wat hij de rest van de avond zou gaan doen.
Hij besloot toch maar naar zijn kamer te gaan omdat hij eigenlijk nu geen behoefte meer had aan gezelschap.
Hij was zelfs zo vervuld geraakt van haar deze avond, dat hij volslagen vergat om zijn ouders goede nacht te wensen.
Hij kleedde zich snel uit en ging direct naar bed.
Maar pas na geruime tijd kon hij eindelijk de slaap vatten omdat er nog zoveel verwarde gevoelens en gedachtes in hem aan het rondspoken waren.