Onder de deur door verscheen er ineens een brief.
Lord Brightton pakte hem op en vouwde hem open.
“Het is een verzoek tot overgave” las hij.
“Laat ze maar naar de maan lopen”brieste William.
Woedend pakte hij de brief en scheurde hij hem in tweeën, waarna hij hem weer onder de deur terug schoof.
Maar even later werd er opnieuw een brief onder de deur door geschoven.
Weer pakte Lord Brightton hem op en las hij hem aandachtig door.
“Dit maal is het een verzoek tot een staakt het vuren gedurende een half uur, met daarop een voorstel verder mondeling te onderhandelen” las hij voor.
William keek zijn vader aan “Wat gaat u nu doen?”vroeg hij hem.
“We hebben niet veel te verliezen, ik denk dat het maar het beste is om maar op het voorstel in te gaan” besloot zijn vader.
“Hoe gaan we dat dan doen?, gaan we straks gewoon de deur openen?, wie zegt me dan dat ze ons niet meteen neerschieten?”
Lord Brightton scheurde zijn andere mouw van zijn hemd af, deed die bij de brief en schoof hem daarna onder de deur door.
“Staakt het vuren!” werd er aan de andere kant van de deur in het Engels en Frans geschreeuwd.
Hierop verschoven William en zijn vader voorzichtig wat van de barricade, zodat de deur een kiertje open kon.
Astray kwam naar voren.
Het gezicht van de man zag er behoorlijk gehavend uit door de klappen die William hem had gegeven.
Zijn neus was paars en van binnen zat nog veel geronnen bloed.
En zelfs bij zijn rechteroog waren blauwe en groene kleuren te zien.
Op zijn hoofd zat een bult zo groot als een ei en om zijn hoofd zat een verband met daarop een grote bloederige vlek.
Hij zag er op deze manier vrij potsierlijk uit en Lord Brightton had moeite om niet in lachen uit te barsten.
“Zoals u ziet” begon Astray triomfantelijk “Bent u volledig omsingeld en heeft u geen enkele kans om aan ons te ontsnappen.
Het lijkt mij dus beter dat u en uw zoon zich nu direct zonder verder verzet aan mij zult overgeven.Dat spaart levens en tijd.
Jullie hebben jezelf nu wel genoeg bewezen, en het lijkt me ondertussen de hoogste tijd voor wat gezond verstand vinden jullie ook niet?”
“Nooit” beet Lord Brightton hem toe “Als u mij wilt hebben, dan zal u ervoor moeten vechten!. En hetzelfde geld voor mijn zoon.”
“Het is geen schande uzelf over te moeten geven na een eervol gevecht” merkte Astray op,
“laten we dit als gentlemans onder elkaar regelen.”
“Er is niets eervols aan om met verraders zoals u te moeten vechten sir!
En zeker niet om jezelf daaraan over te moeten geven!
Dus u verdoet uw tijd met dit theaterspel, een goede dag verder!”
Lord Brightton pakte de deur en wilde die voor zijn neus dicht smijten.
Maar Astray zette razendsnel zijn voet tussen de deur
“Ik zou als ik u was nu maar eens heel goed naar me luisteren sir!” dreigende hij op een sinistere toon, “De tijd voor beleefdheden is vanaf nu voorbij!
Ik geef u beiden een kwartier de tijd om te beslissen!”
“Die hebben we niet nodig sir!” beet Lord Brightton hem toe.
“Wees niet dom!, want zoals u weet heb ik uw vrouw in handen en na dat kwartier snij ik hoogst persoonlijk om de vijf minuten een vinger van haar handen af en laat ik ze daarna onder de deur doorschuiven.
Ik verzeker u dat ik desnoods daarna door ga met haar handen, tenen, voeten, armen en benen, net zolang totdat u uiteindelijk zult besluiten uzelf over te geven.
Dus de keuze is dus aan u sir!” siste hij onheilspellend.
“En om u even bij uw besluit te helpen, ..” Snel gaf hij een teken met zijn hand waarop zijn geliefde vrouw ruw in zijn zichtveld werd geduwd.
Haar armen bleken gekneveld op haar rug te zijn en in haar mond was een prop linnen geduwd.
Ze dwongen haar door een gemene por met een geweersloop in haar rug nog een paar stappen naar voren te hinken.
Hij keek haar diep verscheurd in de ogen, die angstig, maar tegelijk ook strijdlustig stonden, als wilde ze zeggen dat hij zich niet moest overgeven omwille van haar.
Maar zijn hart brak bij het zien van zijn zo innig geliefde vrouw in deze mensonterende positie.
“Je, ... je bent nog een grotere schoft dan ik dacht!” stamelde hij bleek van machteloze woede.
“Je bent niet alleen een vuile verrader, maar daarbij ook nog eens een smerig monster!
Ik ken geen grotere schurk dan jij!” Minachtend spuwde hij hem in het gezicht.
Met zichtbaar ingehouden woede siste Astray “Dit zal ik je betaald zetten ‘vriend’, mijn tijd komt nog wel!, ik zweer dat je hier eeuwig spijt van zult krijgen!”
Hij haalde zijn voet tussen de deur weg, en Lord Brightton smeet daarop woedend de deur met een harde klap voor zijn neus dicht.
Bleek en bevend stond hij een ogenblik stil voor zich uit te staren.
“Vader, wat is er precies gebeurd!” vroeg William, die niet alles had kunnen volgen, omdat hij uit voorzorg de wacht had betrokken bij de andere deur van de salon.
Het kostte zijn vader grote moeite om het hele verhaal aan William te vertellen.
“De, ...de gore smeerlap!, de grote schoft!” bulderde William woedend, “Heeft die schooier dan helemaal geen greintje eer in zijn lijf om zich zo te verlagen en tot zoiets walgelijks zijn toevlucht te nemen!”
“Luister!” zei zijn vader “We hebben slechts maar een kwartier de tijd om te beslissen wat we gaan doen. Ik wilde tot het einde door vechten, maar ik kan onmogelijk toezien hoe ze je moeder in stukjes gaan snijden!”
Hij zuchtte diep van ellende en machteloosheid en schudde triest zijn hoofd,
“Ik zie nu helaas geen andere mogelijkheid meer dan mijzelf aan hen over te geven en ik wil je vragen om mij daarin te volgen.”
William knikte instemmend, “Ook ik zie helaas geen enkele andere oplossing meer vader, de zaak is helaas voor ons verloren!” mompelde hij somber.
Even viel er een galaden stilte, dit was het einde van hun verzet, de beslissing was genomen.
Zijn vader nam William in zijn armen en kuste hem op beide wangen.
“Ik hou van je mijn zoon” zei hij, terwijl hij hem doordringend aankeek “Vergeet dat nooit!”
Hij draaide zich om en begon de barricade af te breken om de deur in zijn geheel te kunnen openen.
Op het moment dat de deur open zwaaide stond Astray hen al vals grijnzend op te wachten.
Hij gaf een teken en direct kwamen er vier Fransen op hen beide af die bij hen ruw de armen op de rug draaide.
“Breng ze naar de dining room!, ik zal ze daar eens flink onder handen nemen!” grijnslachte Astray zijn gele tanden helemaal bloot in een onheilspellende holle lach.
“Geef dan tenminste order om mijn vrouw los te maken en haar wond te verzorgen, als je tenminste nog iets van eer in je hebt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten