Twee man probeerde met uiterste krachtsinspanning voor op de boeg te blijven zitten om de boot zo goed en kwaad het ging van de dreigende rotsen af te houden.
Het was voor hen een ware beproeving om in dit kolkende geweld op het kleine voorplechtje te blijven zitten.
Ze hadden zich dan ook stevig met lijflijnen aan de sloep vastgebonden om te voorkomen dat ze er afgeslagen zouden worden.
Die arme drommels daar voorop waren zeker niet te benijden bedacht William rillend van de kou terwijl hij dieper wegdook in de kraag van zijn jas.
Het stootkussen leek het ondanks de hoge branding toch te gaan houden.
Maar ondanks dat kreeg de boot toch zo nu en dan enorme rake klappen te verduren,
Daarom was het voor de stuurman een bijna onmogelijke opgave om hem in de juiste positie te krijgen en te houden.
Constant brulde hij bevelen naar de roeiers die door hen direct stipt werden opgevolgd, want iedereen besefte donders goed dat bij de geringste fout de boot aan splinters geslagen zou worden en dat ze dan in het ijskoude water terecht zouden komen.
En dan was het nog maar de levensgrote vraag of ze er ooit nog weer levend uit zouden komen.
Het was zaak om de sloep zo snel mogelijk in te laden, want deze inspanningen konden ze onmogelijk erg lang vol houden.
Een aantal vaatjes en kisten werden als eerste naar beneden getakeld.
Dat bleek relatief nog vrij eenvoudig te zijn, zij het niet dat een kist bijna één van de mannen voor op de boeg van boord had geslagen.
Maar er was geen tijd om daar nu erg lang bij stil te blijven staan.
De hutkoffer van de Brighttons was het volgende object, hetgeen overigens zonder noemenswaardige moeilijkheden gelukte.
“Maakt u gereed madame!, nu bent u aan de beurt!”
De kabel werd opnieuw naar boven gehesen.
Daar werd de broek er aan bevestigd met een slipsteek, waarbij ze zorgden dat het eind van de kabel onder de broek bleef hangen zodat het voor de mannen beneden wat eenvoudiger zou zijn om de broek vanuit de sloep los te maken.
“Madame wilt u zo vriendelijk zijn om in de broek te stappen?”
Angstig, maar te trots om het te laten blijken, stapte lady Brightton in de broek, waaraan nog twee extra kabels werden bevestigd die naar de sloep beneden hen werden geworpen.
Ze zouden gebruikt worden om de broek zoveel mogelijk van de rotsen af te houden en om haar in de boot te geleiden.
William greep zijn moeders hand en keek haar een ogenblik liefdevol aan.
”U kunt het moeder, u zult zien dat het best wel goed zal gaan.”
Zijn moeder knikte, maar hij zag aan haar dat ze er toch niet erg gerust op was.
En eerlijk gezegd, .. was hij dat zelf ook niet.
Maar daar zweeg hij tegenover haar natuurlijk wijselijk over.
Hij keek naar de wilde golven onder hem en slikte zijn angst weg.
Eerlijk gezegd was hij altijd al bang geweest voor grote hoogtes.
Iedere keer als hij aan boord van de White Star in de mast had moest klimmen om vanuit de mars een vijandelijk schip in de gaten te houden, kon hij slechts maar met de grootste moeite zijn hoogtevrees overwinnen. Hij was nooit echt een held geweest.
Zelfs als kind al niet, wat was hij altijd jaloers op zijn vrienden geweest die vaak veel meer lef hadden gehad dan hij.
Die schijnbaar onbezorgd, en niet denkend aan gevaar, de hoogste bomen hadden beklommen, of in de zomer vanaf de rotsen in het meer hadden gedoken dat vlak bij hun eigen huis gelegen was.
O, wat had hij hen in stilte en diep in zijn hart toch altijd benijd en gewenst dat ook hij ooit nog eens zo onbevreesd zou worden als zij!
Maar hij was inmiddels helaas tot de conclusie moeten komen, dat die wens waarschijnlijk wel nooit zal uitkomen, ook al wilde hij het nog zo graag.
Hij bleef tot zijn eigen ergernis, een even grote angsthaas als vroeger.
Al kon hij zijn angst wel beter onder controle houden dan toen hij nog een aantal jaren jonger was dan nu. Hij was nu zelfs in staat om zijn angst zo goed te camoufleren, dat niemand aan boord van de White Star het ooit had opgemerkt.
Maar!, moest hij met schaamte bekennen, dat was omdat de angst op ontdekking van zijn lafheid nog groter was!
Dat was wel de grootste angst die diep in hem verborgen zat.
En het zou voor hem persoonlijk een ware nachtmerrie betekenen als er ooit iemand achter zijn zorgvuldig verborgen geheim kwam.
O!, wat verweet hij zichzelf vaak dat hij zo’n grote lafbek was!
Diep in zijn hart verachtte hij die gevoelens van angst en kwelde hij zichzelf met schuldgevoelens over wat hij zelf meende, zijn grote tekortkomingen.
Hij schrok op uit zijn sombere gedachtes, want zijn moeder uitte een klein kreetje van schrik toen de broek, na de order van de luitenant, werd opgetakeld en een moment stil boven de vijftig meter hoge afgrond bleef hangen.
De wind kreeg er vat op en de broek zwaaide daardoor vervaarlijk heen en weer.
“Haal de lijnen aan!” brulde de luitenant naar beneden.
De lijnen kwamen nu strak te staan en langzaam werd de kabel vanaf de kraanbalk gevierd en zakte de broek langs het platform naar beneden.
William schreeuwde zijn moeder nog enkele bemoedigende woorden toe.
“Hou vol!, het gaat goed zo!, je kunt het!”
Zijn moeder wuifde, duidelijk angstig, maar dapper naar hem terug.
Toen verdween ze na een korte tijd over de rand uit het zicht.
William, opnieuw zijn angst overwinnend, liep voorzichtig naar de rand van het platform en keek haar zo lang mogelijk na.
Door de steeds dichter wordende duisternis was het niet zo makkelijk om haar te blijven volgen.
Soms verdween ze geheel uit het zicht doordat de schaduw van de rotsen het maanlicht verdrong.
Maar telkens ving hij toch weer een glimp van haar op en zag dan tot zijn opluchting dat het tot dusver nog steeds goed ging.
Gespannen volgde hij de broek met zijn ogen, die nu ongeveer drie meter boven de sloep vervaarlijk heen en weer begon te zwaaien.
Hij wist dat de sloepgasten het juiste moment moesten zien te berekenen om haar veilig binnenboord te kunnen halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten