Maar ze schudde hem wild van zich af en deinsde angstig achteruit, terwijl ze wederom diep in elkaar dook en haar handen stijf voor haar gezicht sloeg.
Even wist hij niet meer wat hij met de situatie aan moest, maar opnieuw schoof hij iets naar haar toe en sprak hij haar aan.
“Jeanne ik ben William weet je nog wel?, we hebben gisteren nog met elkaar koffie gedronken in de salon. Ik doe je geen kwaad, ik wil alleen maar proberen je wat te troosten.
Weet je dan niet meer hoe gezellig we het gisteren samen hebben gehad?
Laat me je alsjeblieft mogen helpen om je wonden te verzorgen, ik beloof je geen pijn te doen.”
Maar ze schudde heftig haar hoofd.
“Laat me toch met rust!, Ik heb jou niet nodig” zei ze zacht gesmoord.
“Het is allemaal voorbij!, je kunt nu niets meer voor me doen.
Ik ben vies, smerig en met schande beladen, alle eer is mij ontnomen!“ snikte ze luid, terwijl haar schouders nu wild schokten en de tranen door haar vingers drupten en langs haar bebloede handen naar beneden gleden. "Alstublieft!, ga weg en denk niet meer aan mij!, de Jeanne die u gekend hebt is er niet meer.
Ze is voorgoed verdwenen en komt ook nooit meer terug!”
“Zeg dat toch niet!” riep hij smekend.
“Ik ben van je gaan houden, en zal dat altijd blijven doen!
Voor mij is er niets veranderd!, .. hoor je!, niets!
Laat me je toch mogen helpen om jezelf weer terug te vinden, alsjeblieft!, probeer het.
Ik wil alles wat maar enigszins menselijk mogelijk is voor je doen!”
Maar opnieuw schudde ze hevig met haar hoofd, terwijl ze haar gezicht nog steeds in haar handen verborgen hield.
“Wat mij deze nacht is afgenomen kan door geen mens me ooit weer worden terug gegeven!
Ook niet door u“ snikte ze.
“U kunt me alleen helpen door weg te gaan en me met rust te laten.
Dat is het enige wat ik wil, ... alsjeblieft, ... ga!”
Maar hij zei beslist, ”Nee!, ik ga niet, want ik hou van je en ik wil je helpen!”
Radeloos keek ze hem met haar zwaar betraande ogen aan.
Ze schudde troosteloos haar hoofd, stond plotseling op. en strompelde ineengedrongen als een oude vrouw naar de andere kant van de kamer.
Ook hij sprong op om haar te volgen, maar ze keek hem vijandig aan.
Machteloos besefte hij, terwijl zijn hart verscheurd werd van verdriet, dat het nu op dit moment helaas geen nut meer had om haar achterna te gaan.
Verslagen volgde hij haar met zijn ogen terwijl ze langzaam tussen een groepje mensen verdween.
Wanhopig zonk hij op de grond neer, terwijl hij zijn tranen nu vrijelijk over zijn wangen liet lopen.
“My Lord!, we hebben seinen ontvangen vanaf het vissersvaartuig, dat de brik die uw gevangenen naar hun bestemming moet brengen al is aangekomen.
Het houdt zich schuil in een inham langs de kust.
Er wordt dringend verzocht om hen zo snel mogelijk in te laden, omdat ze bang zijn niet lang verborgen te kunnen blijven voor de Engelse fregatten die de kust bewaken.
Ook het weer en de golfslag zijn nu bijzonder gunstig, maar ze verwachten dat dit zeer snel zal gaan veranderen.”
“Dank u, geef direct de order dat er een kraanbalk geconstrueerd moet worden om Lady Brightton in een sloep te kunnen hijsen.
We kunnen zo’n kostbaar geschenk natuurlijk toch niet van de rotsen af laten klimmen” grijnslachte hij smalend.
”Jawel, my Lord, tot uw orders” lachte de korporaal veelbetekenend terug.
“Verder wil ik dat de kwestie van de andere gevangenen nu wordt afgehandeld, zodat we al onze mannen voor andere doeleinden kunnen inzetten.
Laat het snel gebeuren zoals ik het heb gezegd, maar zorg dat er geen sporen achtergelaten worden.”
De man knikte begrijpend.“ Zoals u wenst, my Lord.”
De man beende weg en Lord Astray keek met half dicht geknepen ogen uit het raam, terwijl hij tevreden met zijn vingers over de stoppels van zijn ongeschoren kin wreef.
“Tijd voor fase twee” glimlachte hij genoegzaam in zichzelf.
Hopelijk hadden ze net genoeg tijd om hun plan tot uitvoer te brengen voordat de kustwacht de brik zou ontdekken.
Voorlopig zat het weer hen tot dusver mee.
Hopelijk zouden de weersgesteldheden geen roet in het eten gaan gooien, bedacht hij bezorgd.
^^^^^^^^^^
Ruw werden de deuren van de kamer open gesmeten.
Met stampende laarzen kwamen een stuk of twintig Fransen, met bajonetten op hun geweer gestoken, naar binnen lopen.
Over en weer werden bevelen geschreeuwd.
Snel werden er een paar strategische posities door een tiental Fransen in de kamer ingenomen.
Een stuk of vijf van hen bleven bij de deur staan, terwijl de anderen zich verspreidden tot achter in de kamer.
Er ontstond paniek!, en de radeloze vrouwen gilden van angst.
De mannen gingen beschermend om de samengeschoolde groep vrouwen staan in een wanhopige poging hen tot de laatste man te verdedigen.
“Koppen dicht!, en opstellen in het midden van de kamer!” klonk bars geschreeuwd het bevel.
“Opschieten een beetje!, we hebben niet de hele dag de tijd.”
De gevangenen werden ruw naar het midden van de kamer gedreven en direct door de Fransen omringt zodat ontsnappen volkomen onmogelijk werd gemaakt.
Lady Brightton liep dapper op de bevelvoerende officier af en sprak hem in haar beste Frans aan. “Wat heeft dit te betekenen!“ vroeg ze hem fel.
”Wat gaat er met ons gebeuren?, ik eis een verklaring!”
De officier keek haar spottend aan.
“Dat gaat u totaal niets aan!, ik ben u geen verklaring schuldig madame, wilt u nu opzij gaan?
U en uw zoon blijven onder bewaking in deze kamer en de rest gaat met mij mee.” “Dat weiger ik!
Deze mensen vallen onder mijn verantwoording, ik laat hen niet aan hun lot over.” “Madame dit was geen verzoek “ dreigde de officier “U doet nu wat ik zeg anders laat ik u met geweld opzij zetten!”
Als antwoord bleef ze hardnekkig voor de man staan en ook William voegde zich nu demonstratief bij haar.
Vanuit de groep gevangenen klonken een paar bijvallende juichkreten, maar met een paar rake klappen werden die snel in de kiem gesmoord.
De officier snauwde een kort bevel.
Direct werden ze omringd door vier mannen die voor en achter hen bleven staan, en kruislings hun geweren tegen elkaar hielden.
Opnieuw werden er orders geschreeuwd, waarop vervolgens de stoet gevangenen ruw naar de uitgang van de kamer werd gedreven.
Wanhopige kreten klonken richting Lady Brightton en William die tevergeefs met hun bewakers worstelden en de bevelvoerende officier luid aanriepen in een poging hem nog op andere gedachten te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten