Op een enkele gil en geweerschot na werd het bijna onnatuurlijk stil.
Na een tijd van betrekkelijke rust werd de deur opeens opengeworpen.
Gespannen keken de mannen naar de deuropening, in angstige afwachting van wat er nu weer komen zou.
Ze zagen met ontzetting de groep vrouwen de kamer komen binnen strompelen.
Bij de meeste van hen hingen de kleren in flarden langs hun lichaam en sommige waren zelfs half of geheel naakt.
Hun lichamen, geschonden en gehavend, met gezichten en armen die bont en blauw bleken te zijn. Ze waren onmiskenbaar het huiveringwekkende bewijs dat ze zich tevergeefs tegenover hun belagers hadden proberen te verweren.
William rekte zijn hals om te zien of hij Jeanne tussen hen kon ontdekken.
Maar hoe hij ook keek, hij kon haar niet vinden.
Angstig vroeg hij zich bij zichzelf af wat hiervan de reden kon zijn.
Snel liepen de mannen op de vrouwen af die beschaamd en ineengedoken in het midden van de kamer waren blijven staan.
Hun naakte lichamen respectvol afschermend met hun jassen, probeerden ze hen troostend naar de gereedstaande stoelen aan de zijkant van de kamer te leiden.
Lady Brightton ontfermde zich direct over twee jonge vrouwen en liep zachtjes ondersteunend met ze naar twee stoelen waar ze hen direct op plaats liet nemen.
Daar probeerde ze troostend en liefdevol de wonden zo goed en kwaad het ging wat te verzorgen.
William liep op een van de vrouwen af en probeerde haar te vragen of ze wist waar Jeanne gebleven kon zijn.
Maar ze schudde afwerend en beschaamd haar hoofd.
“Kan ik nog iets voor u doen?” vroeg hij haar zacht.
Maar opnieuw schudde ze haar hoofd, terwijl ze nog steeds ontredderd en troosteloos met haar ogen naar de grond bleef turen.
William begreep dat ze hem verder niets meer kon vertellen en dat hij haar daarom niet langer in verlegenheid moest brengen.
Overal om hem heen hoorde hij de afschuwelijke geluiden van wanhopig gejammer en kermend gekreun.
De sfeer in de kamer was geschokt en diep bedrukt en liep over van woede vanwege de mensonterende vernederingen die de vrouwen gedwongen waren geweest te moeten ondergaan.
Opnieuw werd de deur met kracht open geworpen.
Met grote stappen kwam de sergeant naar binnen denderen, terwijl hij Jeanne grof aan haar arm voort sleurde.
Vallend over haar eigen voeten trachtte ze hem nog met haar laatste krachten bij te houden.
William zag hen op zich afkomen en ging staan.
De sergeant smeet met grof geweld Jeanne voor zijn voeten.
Kreunend en bevend over haar hele lichaam bleef ze liggen.
Haar kleren hingen net als bij al de andere vrouwen in flarden langs haar lichaam en haar gezicht was gezwollen. William’s bloed kookte van ingehouden woede.
Langs haar lippen sijpelde wat bloed, terwijl haar verwarde haren sluiks in lange plukken langs haar bleke bont en blauw geslagen gezicht hing.
Ook op haar blote armen en benen zaten grote blauwe plekken die onmiskenbaar een gruwelijk tastbaar bewijs waren van hoe zeer hij haar mishandeld had.
Schuw en vol schaamte dook ze als een zielig vogeltje in elkaar en verborg ze haar gezicht in haar verwonde handen.
“Hier heb je je kleine hoertje weer terug” spotlachte hij terwijl zijn rotte tanden te zien waren door de smerige grijnslach die hij trok.
“Je zal haar vannacht wel gemist hebben neem ik aan?” ging hij smalend verder.
“Ik moet zeggen dat ik zeer, en dan bedoel ik ook zeer!, intens van haar genoten heb!, en dat ik het erg jammer vind, dat ik nu helaas verder geen tijd meer voor haar heb.
Maar misschien heeft ze nog wel even zin om met jou wat te stoeien!
Voor een plattelands hoertje weet ze heel erg goed hoe ze een man op en top moet behagen.
Geniet er nog maar even van, want het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn.
Maar voor dat ik hier weg ga wil ik eerst nog wel even een afscheidszoentje van het kleine hoertje.
Want ik vind dat je me toch op z’n minst wel even mag bedanken voor het feit dat ik je heb uitgenodigd op ons feestje.”
Hij greep Jeanne plots bij de haren en trok haar ruw omhoog terwijl hij voorover boog om haar vol op haar gezwollen lippen te zoenen.
Jeanne huilde en kermde het uit van pijn, terwijl ze uit alle macht tegenspartelend probeerde hem van zich af te houden.
William had bleek van woede zijn oneerbare gebral aan moeten horen maar verloor nu volledig zijn zelfbeheersing.
Met de moed der wanhoop sprong hij naar voren en plaatste hij zijn vuist met volle kracht in het gezicht van de sergeant.
Die werd door deze plotselinge klap achterwaarts tegen de grond geworpen en bleef daar even volledig versuft liggen.
Maar direct daarop stormden er twee man op William af die met grote kracht de kolven van hun geweer in zijn maag en rug beukten waardoor ook hij vervolgens kreunend op de grond neer smakte en bleef liggen.
De sergeant werd overeind geholpen en kreeg een doek aangereikt om het bloed wat uit zijn gescheurde wenkbrauw liep af te deppen.
Direct daarna liep hij woedend op William af en gaf hij hem een gemene trap in zijn rug terwijl hij bulderde, “Zo te zien heb je nog steeds niet geleerd wie er hier de baas is he!
Ik zal je nu eens een lesje leren die je nooit meer van je leven zal vergeten!”
Hij rolde vals grijnzend zijn mouwen op.
“Pak hem op!” beet hij zijn mannen toe “En hou hem maar even stevig vast!”
De mannen sleurden de van pijn kermende William weer overeind.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de sergeant door één van zijn mannen een knuppel kreeg aangereikt.
Een luid protest steeg uit de groep gevangenen op, maar verstomde direct toen er dreigend een aantal geweren op hen werden gericht.
William zag als in een waas de sergeant sinister lachend op hem af komen.
Nu ben ik er geweest bedacht hij.
De arm, met daarin de knuppel, rees langzaam omhoog.
William boog zijn hoofd in een poging zijn gezicht enigszins te beschermen.
Maar opeens klonk er een schot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten