Hij pakte teder haar hand en keek haar een ogenblik liefdevol aan.
Inmiddels had één van hun achtervolgers de bovenste trede van de trap bereikt!
William greep bliksemsnel het mes wat hij op een dode tegenstander had veroverd en wierp het met volle kracht in zijn richting.
Het mes trof de man diep in de keel waardoor hij achterwaarts de trap af duikelde en weer uit het zicht verdween.
“Ga nu!” drong Lady Brightton bij hem aan, “Ze zullen wel zoveel respect voor een dame hebben dat ze mij geen kwaad zullen doen.
En met mij erbij is je kans op ontsnappen helemaal verkeken want door mijn wond kan ik niet snel vooruitkomen dus dan hou ik je alleen maar op en dan ben ik je enkel maar tot last!
Lieveling ik smeek het je, ga!, … alsjeblieft!, voordat ze jullie alsnog te pakken krijgen.”
Met de tranen in zijn ogen kuste hij haar teder op de mond ”Lieveling nooit heb ik van iemand zoveel gehouden als van jou, je bent het mooiste wat mij ooit in mijn leven is overkomen, vaarwel mijn liefste, vaarwel!”
Hij liet nu bevend en verscheurd door intens verdriet haar handen los en rende in de richting van de salon terwijl de kogels hem om de oren vlogen.
De Fransen waren inmiddels onstuitbaar tot boven aan de trap doorgedrongen.
De eerste bereikten nu Lady Brightton en voordat William kans zag de deur dicht te smijten en te barricaderen met alles wat hij maar vinden kon zag Lord Brightton in een glimp dat ze ruw door hen werd beet gepakt en weggesleurd.
Snel barricadeerde ze ook de tweede deur een eindje verderop in de salon.
“Laad de pistolen, snel!, ze zullen zo wel massaal tot de aanval overgaan.
Ik hou deze deur in de gaten en jij die andere.”
Ze hoorden hun tegenstanders aan de andere kant van de deur hun stellingen innemen.
Er werd bevel gegeven buskruit te halen.
Lord Brightton en William begrepen donders goed dat dit natuurlijk gebruikt zou worden om de deur op te blazen.
“Ik vrees dat dat het einde van onze ontsnappingspoging zal worden William” zei z’n vader somber “Dit gevecht kunnen we onmogelijk winnen.
Nadat ze de deur hebben opgeblazen zullen ze met zoveel man binnen komen stormen dat ze ons volkomen onder de voet zullen lopen.”
“Laten we kijken of we toch alsnog niet via de balustrade kunnen ontsnappen “ zei William hoopvol, terwijl hij naar de deur hinkte die hij die avond ervoor nog door was gegaan met Jeanne aan zijn arm.
Wat leek dat nu ver weg, dacht hij bij zichzelf, terwijl hij de deur opende en verder naar de balustrade hinkte om naar beneden te kijken.
Hij boog zich voorover en hoorde een luide knal.
Instinctief dook hij naar beneden en hoorde hij de kogel langs fluiten.
Hij zag zijn hoop op ontsnappen in een seconde tijd volledig de bodem ingeslagen worden omdat bleek dat hun Franse tegenstanders ook hier een aantal manschappen hadden geposteerd en dat ze daarmee dus volkomen omsingeld bleken te zijn.
Hij trok zich gebogen lopend naar de salon terug en sloot zorgvuldig de deur.
“Daar zitten ze ook al, het ziet er hopeloos voor ons uit vader” zei hij “Wilt u zich misschien toch maar niet liever overgeven?”
Nee” antwoordde die stellig “Ik ga liever strijdend ten onder, dan dat ik mijzelf overlever aan die smerige verraders.
Maar als jij dat wel wilt ben je vrij om dat te doen jongen, je hebt gedaan wat je kon.”
“Nee vader, ik laat u niet in de steek!, we zullen onze huid nog duur verkopen “ zei hij strijdlustig.
“Je bent een dappere kerel, ik ben trots op je jongen!, een vader had zich geen betere zoon kunnen wensen.”
Zijn vader keek diep bedroefd en William zag dat zijn gedachten naar zijn moeder uitgingen die nu in handen was gekomen van hun wrede tegenstanders.
“Er was echt geen andere keus vader” zei hij zijn gedachtes radend terwijl hij hem zachtjes op de schouder klopte.
“En het was ook nog eens haar eigen wens.
Ze zag ons nog liever vechtend ten onder gaan, dan dat we ons zouden overgeven ter wille van haar, daar was ze te veel een lady voor.”
Zijn vader knikte kort, draaide zich om en liep naar een venster.
William zag dat zijn rug gebogen was en dat zijn schouders hevig schokten.
Niet precies wetend wat hij met deze situatie aan moest, besloot hij maar te zwijgen om zijn vader de kans te geven weer wat tot zichzelf te komen.
Er viel een beklemmende stilte die pas na enige tijd onderbroken werd door zijn vaders stem toen hij vroeg, “Hoe is het inmiddels met je voet jongen?, heb je nog veel pijn?”
“Nog behoorlijk vader, vooral als ik er op loop dan schrijnt het verschrikkelijk”
Lord Brightton keek de salon rond of hij iets van water of drank kon vinden.
In een kastje aan de wand vond hij uiteindelijk wat hij zocht.
Hij scheurde een mouw van zijn hemd af en goot er vervolgens een flinke scheut rum over.
“Hier!, dep je wond er mee, dat ontsmet.”
Hij zette zelf de fles even kort aan zijn mond en klokte gulzig wat van het sterke vocht naar binnen.
“Neem zelf ook nog wat jongen, want je weet niet wanneer je weer de kans krijgt om nog wat te drinken.”
Plotseling hoorde ze wat geluid bij de deur.
Ze keken elkaar aan en beseften dat er nu een springlading werd geplaatst.
Lord Brightton vuurde dicht bij de deur zijn pistool af, in de hoop dwars door de deur heen de persoon te raken die bezig was met het plaatsen van de springlading.
Maar waarschijnlijk was hij daar helaas niet in geslaagd.
“Nog even!, zet je schrap jongen, zoek dekking voor de explosie en zorg daarna dat elk schot raak is!”
Achter de deur klonk een order die ze niet konden verstaan, maar kort daarop klonk een sissend geluid en beide begrepen onmiddellijk dat er een lont was aangestoken!
Over slechts enkele ogenblikken zou de deur aan spaanders vliegen!
Beiden wachtte gespannen de explosie af.
Elk woord wat gezegd kon worden was gezegd, nu was er alleen nog maar gespannen stilte en het wachten op de dingen die komen zouden, ....
Seconden leken nu wel uren te duren terwijl de lont langzaam maar zeker sissend afbrandde.
Plotseling hoorde ze Astray luid iets bulderen.
Blijkbaar hadden zijn medestanders hem uit zijn benarde positie bevrijd en had hij het commando weer op zich genomen.
In ieder geval hield het sissende geluid op, dus blijkbaar had hij de order gegeven om de lont te doven.
Gespannen wachtten William en zijn vader af wat er dan nu weer gebeuren zou.
Korte tijd later werd er op de deur geklopt, terwijl er geschreeuwd werd om niet te schieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten