En dan wachtte voor hen slechts maar een straf, …. de galg!
Vechten onder andermans vlag of uniform stond voor alle partijen gelijk aan een halsmisdaad.
Normaal waren de regels, dat op het moment dat vijandelijke troepen in actieve dienst overwonnen of op een andere manier in handen kwamen, ze slechts alleen krijgsgevangen gemaakt mochten worden.
Hetgeen overigens ook niet bepaald een pretje was.
Maar je bleef dan in ieder geval nog een poosje leven, tenminste, als je lichamelijke en geestelijke gezondheid sterk genoeg waren om de barre omstandigheden die in die smerige gevangenisschepen heersten te kunnen overleven.
Hij had eens een kort poosje wacht moeten lopen op zo’n schip en hij rilde bij de gedachte.
Soms hoorde hij s’nachts in zijn dromen nog het kreunen van de gevangenen die in hun vochtige, donkere en smerige cellen lagen weg te teren.
Achteraf gezien was een snelle dood dan misschien toch nog niet eens zo’n erge straf, als je het daarmee vergeleek.
Als je dan toch moest kiezen, dan zou hij het wel weten.
Plotseling hoorde William een luid gerinkel achter zich en nieuwsgierig draaide hij zijn hoofd in de richting van de oostelijke kraanbalk waar volgens hem het geluid vandaan moest komen.
Er bleek een groot, vlak, vierkant ding opgetakeld te worden.
Schijnbaar hingen er zware kettingen onder en was dat hetgeen wat het geluid veroorzaakte.
Door de duisternis kon hij niet meteen herkennen wat het grote platte ding nu precies moest voorstellen of waar voor het voor zou moeten dienen.
Maar toen hij het nieuwsgierig eens wat beter bekeek ging hem plots een lichtje op.
Blijkbaar hadden ze alle matrassen die in het kasteel te vinden waren geweest stevig aan elkaar verbonden en vervolgens daaronder een aantal zware kettingen bevestigd.
Het was misschien een wonderlijke constructie om te zien, maar hij kreeg ongewild bewondering voor de professionele manier waarop de Fransen nu te werk gingen.
Dit was werkelijk een geniaal idee vond hij.
Door al die matrassen aan elkaar te verbinden en die vervolgens te laten zakken tot op de hoogte waar de sloep de rotsen zou gaan raken, kreeg je een enorm stootkussen dat mogelijk zou voorkomen dat de sloep ernstig beschadigd zou raken en zinken.
Hij zag dat er enkele mannen bezig waren een aantal zware dreg ankers aan de kettingen te bevestigen en dat ze het geheel verder klaarmaakten om over de muur te takelen.
Vervolgens werd het met een lange kabel ook bevestigd aan de westelijke kraanbalk van het platform.
William ontdekte een eindje verder op de muur een derde kraanbalk die hem daarnet nog niet eerder was opgevallen.
Vanaf die balk werd er ook een kabel overgebracht en aan het stootkussen bevestigd.
Blijkbaar waren ze gereed om het gevaarte te laten zakken!
Beneden aan de muur zag hij een rij mannen klaarstaan die blijkbaar de opdracht hadden om de kabels voetje voor voetje te laten vieren.
Hij bedacht dat het bij die andere kraanbalk wel hetzelfde geval zou zijn.
De bedoeling was om het geïmproviseerde stootkussen ongeveer tegen het zuidelijkste gedeelte van de rotsen aan te brengen, precies zoals hij zelf ook al had gedacht.
Hij had zelf ook al bedacht dat de sloep op die manier de beste kans zou hebben om niet beklemd te raken tussen de ‘tenen’ van de rots.
Geboeid keek hij naar de uitvoering van deze operatie, die tot dusver bijzonder vakkundig in elkaar gestoken zat.
Een luitenant ging op het platform staan en brulde bevelen naar degene die beneden aan de kabels stonden.
Het bevel werd van man tot man over geschreeuwd, omdat het voor hem vrijwel onmogelijk was om de afstand met zijn stem tegen de wind in te overbruggen.
Met een kort lichtsignaal kreeg de sloep opdracht om te wachten tot het stootkussen op de plaats was aangebracht.
Het zou nog een hele kunst zijn om het kussen in zijn geheel recht naar beneden te laten zakken, bedacht William bij zichzelf.
De drie kabels moesten daarvoor vrijwel gelijktijdig door de verschillende groepjes mannen worden gevierd.
Langzaam maar zeker zakte het gevaarte naar beneden.
William was benieuwd of de kettingen en ankers zwaar genoeg waren om te voorkomen dat de matrassen door de beukende golven zouden worden weggeslagen.
Ze hadden wel het geluk dat boven aan de rots en aan die kant van de teen, zich aan de zijkant een groot recht stuk vlak afgesleten rots bevond.
Hierdoor werd het laten zakken van het zware geheel iets eenvoudiger.
Langzaam zakte het gevaarte lager en lager, tot het uiteindelijk langzaam in de woeste branding verdween.
De kabels werden net zo lang gevierd tot ze een moment geheel slap kwamen te staan.
Hierdoor zouden de ankers de gelegenheid krijgen om zich ergens in de spleten van de rotsen vast te haken.
De luitenant gaf na een korte tijd het bevel om de kabels voorzichtig strak te spannen.
Direct werd de kabel langzaam piepend in hun katrollen weer door de mannen aangetrokken totdat ze uiteindelijk snaar strak kwamen te staan en er door de luitenant opnieuw een bevel werd gebruld om het aantrekken te staken.
William was benieuwd of de matrassen het wel zouden houden.
Ze waren tenslotte niet berekend op zoveel trekkracht, alhoewel hij wel vermoede dat men ze wel wat aangepast zouden hebben om ze uiteindelijk geschikt te maken voor dit doel.
Blijkbaar hadden de ankers zich ergens goed in vastgehaakt want het geheel bleek netjes strak te blijven staan.
Precies op de hoogte waar de sloep de meeste kans maakte om de rotsen te raken hing nu een enorm stootkussen om de ergste klappen op te vangen.
De luitenant gaf orders om de kabels te beleggen aan de palen die voor dit doel in de grond waren geslagen.
Hierna kreeg de sloep het teken dat ze een eerste poging konden gaan ondernemen om de rotsen voorzichtig te naderen.
Er werden een aantal kabels naar beneden geworpen voor het geval dat er iemand overboord geslagen zou worden.
Misschien dat een drenkeling dan nog enige kans zou hebben om zich hiermee te kunnen redden. Die verdraaide Fransen hadden het goed voor elkaar!, vond hij, hier was duidelijk goed over nagedacht.
Dat hadden zijzelf niet beter kunnen doen, concludeerde William bewonderend.
Er werd op de kraanbalk nog een extra blok aangebracht zodat hij ook goed dienst zou kunnen doen bij het laden van de sloep.
Uiterst Langzaam kroop de sloep naderbij.
Hij zag dat de stuurman van de sloep de golfslag zorgvuldig in de gaten hield.
Het was vooral zaak om de golven zoveel mogelijk op de kop van de boot te nemen.
Als door een fout van de stuurman de boot dwars op de golven zou komen te liggen was het vrijwel zeker dat hij in deze woeste branding zou kapseizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten