“De korporaal durfde nu niet meer verder te protesteren en draaide zich af om het bevel met zichtbare tegenzin uit te voeren.
De gevangengenomen personeelsleden werden ruw in een kamer gedreven, terwijl in de hal schoten klonken die een einde maakten aan de levens van de achtergebleven gewonden.
Sidderend en bevend klitte de overlevenden bij elkaar, angstig voor wat hun nog te wachten zou staan zou staan nu bleek met wat voor een stel meedogenloze mannen te maken hadden.
Lord Brightton probeerde samen met zijn vrouw en zoon een paar etages erboven van de paniek die bij hun tegenstanders was ontstaan gebruik te maken door schietend en hakkend een vluchtweg te forceren via het ovale trappenhuis.
Maar een aantal van hun tegenstanders hadden zich ondertussen al weer hersteld van hun eerste schrik en bleken zich te hebben verschanst.
Ze vuurden nu systematisch hun geweren op hen af zodat ze nu gedwongen waren om dekking te zoeken.
Van beneden hoorden ze het geluid van nog meer geweervuur en ze begrepen dat ook daar een gevecht in volle gang moest zijn. “We komen er zo niet door!” riep Lord Brightton,
“We moeten het plan wijzigen en een andere uitweg zoeken!”
"Mijn pistool is leeg vader en mijn reservemunitie is ook al op!, ik had niet zo veel” schreeuwde William, om boven het geluid van de knetterende geweerschoten uit te komen.
“Kijk of je nog wat bij één van de doden kunt vinden” schreeuwde zijn vader naar hem terug “Ik dek je zolang wel.”
Stapje voor stapje, onder dekking van de witte zuilen van het trappenhuis, kwamen hun tegenstanders steeds dichterbij.
En wat Lord Brightton ook probeerde, hij kon toch niet voorkomen dat ze telkens weer wat terein wonnen.
”Ik heb weer wat gevonden” riep William.
“Dat is maar goed ook!, want dit was ook mijn laatste kogel” riep zijn vader terug terwijl hij opnieuw de trekker overhaalde. De haan sloeg in de pan en het schot ging af.
Vlak naast het hoofd van een tegenstander ontstond een gat in de zuil waar de kogel insloeg en weg ketste. “Weer mis, verdraaid nog aan toe” gromde Lord Brightton verbeten.
“Hier vader!” schreeuwde William terwijl hij een zakje kogels naar hem toe wierp.
“Dank je jongen maar het is hier hopeloos, we moeten maken dat we hier snel wegkomen!”
Ondertussen was het beneden in het kasteel, op een enkel schot na, weer rustig geworden en ze begrepen dat het gevecht daar dus blijkbaar gedaan moest zijn.
Daar ze geen hulp zagen opdagen begrepen ze dat het hun medestanders niet gelukt was de Fransen beneden uit te schakelen en dat ze er dus vanaf nu verder helemaal alleen voor stonden. “Laten wij ons terugtrekken naar de salon, want daar kunnen ze maar op twee manieren binnen komen waardoor het een stuk makkelijker is om dat te verdedigen” stelde Lord Brightton voor.
“Misschien kunnen we vannacht via de balustrade ons met aan elkaar geknoopte gordijnen naar beneden laten zakken en onder dekking van het duister over de muur klimmen.
Hopelijk kunnen we daarna ook nog kans zien om een paar paarden stelen.
Misschien dat als we in volle galop op hen afrijden we de wacht bij de poort kunnen overrompelen.” “Hmm, goed idee, maar wat dan?” vroeg William.
“Ik stel voor dat we moeten proberen om over de bergen aan hen te ontsnappen.
In de bergen zullen ze ons niet meer zo snel kunnen achterhalen.”
Zijn vrouw en William knikten beiden instemmend.
“Maar we moeten toch ook iets doen voor onze mensen die waarschijnlijk allemaal door die smeerlappen gevangen zijn genomen?” merkte zijn vrouw schuldbewust op “We kunnen onze trouwe mensen daar toch niet zo maar bij die barbaren achterlaten?”
Haar man keek haar troosteloos in de ogen en schudde vermoeid zijn hoofd.
“Tot mijn spijt moet ik zeggen dat we nu helaas echt niets meer voor hen kunnen doen lieverd” zei hij zacht, “Geloof me, ik vind het even vreselijk als jij, maar ik zie nu op dit moment echt geen enkele mogelijkheid om ze te kunnen bevrijden.”
Ze knikte begrijpend en streelde een moment even met haar handen door zijn haar terwijl ze haar tranen trachtte te bedwingen.
“Ik was al bang dat je dit zou moeten zeggen lieverd.”
Verontschuldigend ging hij verder “Het is voor onszelf al bijna onmogelijk om hier nog heelhuids weg te komen.”
“Je hebt gelijk, ik zou eerlijk gezegd ook geen enkele mogelijkheid weten.”
In gedachten moest ze aan Stuart hun trouwe bediende denken, zou de arme man nog eigenlijk wel in leven zijn? vroeg ze zich bezorgd af.
En als dat dan het geval mocht zijn, hoe zou hij er dan nu op dit moment aan toe zijn?
Zou hij soms onder de gewonden verkeren of misschien in het geheel niets mankeren?
William had dezelfde gedachten, al gingen die niet direct uit naar hun oude vertrouwde bediende Stuart maar veeleer naar het dienstmeisje Jeanne.
Ook hij vroeg zich af hoe het nu met haar was en of ze nog wel in leven zou zijn.
Plotseling werden ze opgeschrikt door een hevig knetterend geweersalvo.
Snel doken ze ineen om te ontsnappen aan een ware regen van kogels die op hen werd afgevuurd.
Onder dekking van het salvo wonnen een aantal tegenstanders veel terrein.
Onstuitbaar kwamen ze dichterbij.
Bij een volgend salvo konden ze binnen hun bereik komen.
“Ze hebben hulp van beneden gekregen!” schreeuwde William “We moeten nu echt maken dat we wegkomen!”
“Ik dek jullie zo goed als ik kan!” schreeuwde zijn vader terug.
“Ik tel tot drie en dan moeten jullie zo snel als je kan naar de salon terug rennen, de deuren sluiten en de stoelen schuin tegen de deurknoppen zetten om ze te blokkeren.
William, jij gaat eerste want jij loopt nu niet zo hard!”
“En jij dan?” gilde zijn vrouw, “Ik kom zodra het kan, achter jullie aan, ga nu! , ze zijn bijna klaar met laden en dan is het te laat!”
Lord Brightton telde af “Drie!, ..twee!, ..een!, ..go!”
Hij vuurde zijn beide pistolen tegelijk af.
William en zijn moeder renden achter hun dekking vandaan in de richting van de salon.
Maar een aantal van hun tegenstanders bleken echter al weer klaar te zijn met laden en richtte hun geweren! Een onregelmatig salvo ging af!
Lord Brightton, die ondertussen ook achter hen aan was gerend, liep schuin achter zijn vrouw toen hij haar tot zijn ontzetting zag wankelen en vervolgens tegen de grond slaan!
“Charlotte!” schreeuwde hij wanhopig, terwijl hij zich op zijn knieën naast haar neer liet vallen.
Ook William draaide zich direct om en stormde terug naar de plek waar zijn moeder op de grond lag.
Maar ze gilde, “Ga door!, ga door!, ze mogen jullie niet te pakken krijgen!”
Maar haar man schudde zijn hoofd “Ik laat je hier niet alleen achter!” huilde hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten