“U wenst, my Lord?” “Ik wil dat je gaat uitzoeken of er ergens in het regiment een man is die perfect en accentloos Engels spreekt, en als je hem gevonden hebt breng je hem direct hier”
”Hm, dat is niet zo moeilijk my Lord, in mijn compagnie is er één die het vloeiend spreekt, zijn naam is Loïs Biencard.” Astray’s gezicht klaarde direct op.
“Dat is nog eens een meevaller, ontbied hem direct hier, en zorg dat er een heel en schoon Brits uniform in zijn maat voor hem klaar ligt.”
“Zoals u wenst, my Lord.” Vlug maakte de man zich uit de voeten om de orders uit te gaan voeren. Tien minuten later werd er op de deur geklopt.
En nadat Astray toestemming had gegeven om binnen te treden, kwam er een opvallend kleine mannetje de kamer binnen lopen.
Op zijn gezicht stond een mengeling van spanning en grote nieuwsgierigheid af te lezen.
Wat kon de reden van die Lord Astray zijn dat hij een eenvoudige soldaat als hij bij hem liet ontbieden?
Met kleine pasjes kwam hij nader.
“Soldaat Loïs Biencard meldt zich, my Lord!”
Hij salueerde en sprong stram in de houding.
“Ik heb vernomen dat u in staat bent om vloeiend en accentloos Engels te spreken?“ begon Astray direct zonder met verdere plichtplegingen tijd te verliezen, “Is mijn informatie juist?”
“Jawel, my Lord, dat is geheel correct” antwoordde de man formeel, terwijl hij nog steeds stram in de houding bleef staan.
“Mag ik u vragen op welke manier u dat uzelf heeft eigen hebt gemaakt?” vroeg Astray hem
belangstellend. “Mijn moeder is van Britse afkomst my Lord, en zij leerde mij het Engels van kinds af aan.”
“Juist ja.” er viel even een gespannen stilte.
“Uw kennis komt ons nu erg goed van pas bij de missie die ik u nu bij deze opdraag.
Het is van het grootste belang dat u exact doet wat ik u beveel.
Als u slaagt, zal ik u rijkelijk belonen en u aanbevelen voor promotie.
Mislukt echter uw missie, dan raad ik u aan om weg te blijven als uw leven u lief is!
Als de Engelsen mij dan natuurlijk al niet voor zijn geweest!“ merkte lord Astray ook nog eens terloops op.
“Uw missie is op zichzelf genomen niet zo moeilijk, maar wel van het aller grootste belang zoals ik u net al zei.
Het bestaat hieruit, dat u namens mij een document moet overhandigen aan Premier William Pitt. Het zal u niet al te veel moeite kosten om langs de Engelse wachtposten te komen want ik geef u deze brief mee als vrijgeleide met mijn naam en zegel er op.
Niemand zal u een strobreed in de weg durven leggen zolang u uw rol maar met volle overtuiging speelt en u geen verdachte fouten maakt die verdenkingen tegen u zullen oproepen.”
“Dit zal geen probleem voor mij vormen my Lord, want ik heb een jaar of twee geleden als ordonnans van zijne Excellentie de Eerste Consul van Frankrijk gediend.”
“Mooi, dat is helemaal perfect, dan weet je ook al een beetje hoe het er daar allemaal aan toe gaat.Je hebt tien minuten de tijd om het uniform dat er voor je klaar ligt aan te trekken, daarna kom je hier weer terug om je verdere instructies van mij in ontvangst te nemen.”
“Tot uw orders, my Lord, had u nog meer orders?”
“Nee, dank u, u kunt wel gaan.”
Met kleine driftige pasjes stapte het mannetje de kamer uit.
Binnen vijf minuten melde hij zich alweer geheel in een Engels uniform gestoken bij Astray.
Ondertussen had die de brief voor zijn vrijgeleide al geschreven en hoefde hij hem alleen nog maar te voorzien van zijn naam en zegel.
Astray stond van achter zijn bureau op en overhandigde hem plechtig de beide documenten.
“Bewaak ze met uw leven!, ze mogen in geen geval in verkeerde handen vallen!
Ik verwacht u zo spoedig mogelijk terug met een tegenbericht.
Hier heeft u ook nog de routebeschrijving en verdere informatie wat u nodig zult hebben om deze missie tot een goed einde te brengen.
Bestudeer ze goed en vernietig ze, is dat begrepen?”
“Jawel, my Lord” “Dan rest mij niets anders meer dan u succes te wensen, leve Napoleon Bonaparte!” “Leve Napolean Bonaparte!” beantwoorde de man de groet.
Stram draaide hij zich om en liep met ferme pas,( zover dat tenminste kon voor zo’n kleine mannetje als hij), de kamer uit en ging vervolgens op weg.
Vreemd idee, vond Astray, dat het succes van dit uiterst geheime en complexe plan nu in handen lag van een mannetje van pak’m beet één meter vijfenveertig hoog.
Als hij het verknalde was het hele plan kansloos!
Nou ja, hij kon er nu toch niets meer aan veranderen.
Het was nu een kwestie van afwachten hoe William Pitt op zijn rapport zou reageren.
Nu moest hij nog een bericht die bestemd was voor de Eerste Consul Napoleon Bonaparte, gaan schrijven.
Die zal per postduif naar Frankrijk overgebracht worden.
Zuchtend begon hij opnieuw te schrijven:
Culzean Castle 16 maart 1801
Monseigneur Dacoü
VIVA LA FRANSE!
Wilt u zo vriendelijk zijn om Zijne Excellentie, de Eerste Consul van Frankrijk, op de hoogte te stellen van het heugelijke feit dat Culzean Castle van af heden tot het grote Franse rijk behoort!
En dat, als het Zijne Excellentie, de Eerste Consul behaagd, hij bevel kan geven om operatie VIVA LA FRANCE in werking te stellen waardoor binnen afzienbare tijd geheel Engeland tot zijn grondgebied zal behoren!
Groet Zijne Excellentie Napoleon Bonaparte de Eerste Consul van Frankrijk van mij.
A.
Hij rolde het briefje heel klein op en deed het in een zilver kokertje.
“Wacht!, laat dit direct aan het pootje van een duif aanbrengen en zorg dat hij zo snel mogelijk uitvliegt, er word op dit bericht gewacht.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten