mannen staken ten einde raad de handspaken tussen de vaten links van de man, in de hoop dat ze de rij misschien een klein moment konden tegenhouden.
Iedereen was zich er van bewust, dat als deze poging niet zou lukken, de man verloren was en dat ze zelf dan moesten maken dat ze weg kwamen om te voorkomen dat ze onder een lading vaten begraven zouden worden.
Duidelijk voelbaar gleed het schip nu langs de golfkam naar beneden.
Op het volgende moment gebeurde er van alles tegelijk.
Ineens ging het allemaal razend snel.
Twee vaten voorin aan de rechterkant van de man werden blijkbaar door de ontstane druk aan barrels gedrukt waardoor de vaten die er achter stonden de ruimte kregen om naar voren te schuiven.
Tot grote vreugde kwam hierdoor onverwachts de voet van de man eindelijk vrij. Snel rukten William en de anderen hem tussen de vaten vandaan en sleepten ze hem razendsnel naar achteren. Het schip dook diep in het golfdal.
Door de schok waarmee dit gepaard ging schoven de vaten met verpletterend geweld naar voren.
Het volgende moment begon het schip weer te rijzen en naar stuurboord over te hellen.
Hierdoor werden de nagels van de sjorring volledig uit de scheepshuid gerukt en met onheilspellend gekraak kwamen de rijen vaten naar beneden zetten.
De mannen maakten dat ze weg kwamen terwijl vlak achter hen de vaten als een waar bombardement in het hoog opspattende water stortte.
Gelukkig werd er uiteindelijk niemand geraakt en de gewonde man kon eindelijk naar de koebrug worden afgevoerd.
Zijn voet bleek geheel verbrijzeld en zijn schouder zwaar gekneusd.
Ook was hij daarbij flink onderkoeld geraakt.
Maar met wat geluk zou hij het waarschijnlijk nog wel halen.
William en zijn ploeg waren er zelf ook niet al te best aan toe.
Ook zij waren tot diep op het bot verkleumd en volledig uitgeput geraakt.
Het ijskoude water had bij William hevige krampen in kuit en bovenbenen veroorzaakt.
Hij hing tussen twee anderen in, die hem letterlijk ergens op een droge plek op het benedendek dumpten.
Niemand van hen was in staat om het komende kwartier nog een vin te verroeren.
De andere ploeg was nu aan de beurt en moest verdergaan om te proberen zoveel mogelijk lading naar achteren te verplaatsen. Het werk vorderde bijzonder moeizaam.
Maar na enkele uren hard werken onder barre omstandigheden was uiteindelijk alles wat maar mogelijk was vanuit de voor-ruimen naar achteren verplaatst. William en zijn groep waren inmiddels ook weer op de been. Hij merkte dat het schip wel iets beter was gaan reageren maar hij twijfelde of het wel voldoende zou blijken zijn.
Naar zijn idee moest er nog veel meer gewicht vanuit het voorschip verplaatst worden.
Maar het enige wat er nu nog restte was slechts het geschut.
En dat was in dit weer vrijwel onmogelijk te verplaatsen.
Zoiets zou gelijk staan aan pure zelfmoord.
Hij gaf één van de mannen de taak om bij de commandant rapport uit te gaan brengen over de voortgang van de opdracht.
Hij liet hem daarbij ook vermelden dat hijzelf de gedachte had dat het waarschijnlijk nog niet voldoende was.
En dat een aantal kanonnen overboord zetten volgens hem nog de enige optie was die er over bleef.
Hij liet weten dat hij met de mannen beneden zou blijven in afwachting van nieuwe orders.
Na verloop van tijd kwam de man weer opdagen met de bewuste orders.
Het bleek dat de commandant er zo’n beetje hetzelfde over dacht als hij.
Ook naar zijn mening moesten er zo snel mogelijk een aantal stukken geschut overboord worden gezet.
Dat was op een schip dat tekeer ging als een dolle stier echter makkelijker gezegd dan gedaan.
Toen hij dan ook de mannen van dit bevel op de hoogte stelde, brak er hier en daar toch wel enig protest uit.
Met een aantal dingen moest je bij een zeeman niet aankomen.
En één daarvan was zijn dagelijks rantsoen drank en eten.
Maar kort daarop volgde toch wel het geschut waar ze zich veilig bij waanden.
Hij maakte korte metten met het protest door te melden dat als ze het geschut niet overboord zouden zetten, ze binnen enkele uren met z’n allen met geschut en al op de bodem van de zee zouden liggen.
Er werd dus uiteindelijk, maar met tegenzin, besloten om de twee voorste kanonnen aan bakboord en stuurboord in zee te laten verdwijnen.
Dus nadat ze weer aan dek waren gegaan, worstelden ze zich weer moeizaam met z’n allen naar het voordek.
William gaf bevel een aantal bijlen mee te nemen om daarmee de broekings (die de kanonnen op hun plaats hielden) door te kappen.
Ze moesten snel werken vanwege het constant overkomende water en zichzelf met stevige lijflijnen vast zetten om te voorkomen dat ze overboord geslagen zouden worden.
Doordat het voorschip al iets hoger was komen te liggen kwamen er wel wat minder grote golven aan dek dan daarvoor.
Maar nog steeds was het een levensgevaarlijk plek om te moeten werken.
Moeizaam bereikten ze het eerste vierentwintig pond batterij aan stuurboord.
William gaf order om extra zij-talies aan te brengen die zo’n vijftig centimeter hoger moesten worden aangebracht dan dat het kanon hoog was.
De talies moesten achter langs het broekstuk en strak onder de druif van het kanon lopen.
Daarna moest de tap van de loop worden bevrijd van het rolpaard.
Nadat dit gedaan was lag de loop los op het rolpaard, maar door het gewicht bleef het vast op zijn plaats liggen.
Nu was het zaak om op een gunstig moment, bij voorkeur wanneer het schip sterk overhelde naar stuurboord, met een paar man stevig de talies aan te trekken waardoor hopelijk het broekstuk schuin omhoog getrokken zou worden.
Geholpen door nog een man of twee met handspaken moest het, volgens William, lukken om de enorme loop door de geschutspoort in zee te laten glijden.
Het bleek alleen al een heel karwei om de talies goed op hun plaats aan te brengen.
Telkens als het schip weer in een golfdal dook, trokken de mannen zich snel bij de resten van de verschansing terug om dekking te zoeken voor het overkomende water.
Maar uiteindelijk was alles in gereedheid gebracht en konden ze een poging gaan wagen.
Gespannen wachtten de mannen hun kans af.
Gierend werd het schip weer hoog op de golven meegevoerd.
“Open de geschutspoort!“ bulderde William.
“Is iedereen klaar?, wacht op mijn teken!“
Geen opmerkingen:
Een reactie posten