aan zijn afdaling in het golfdal.
William besefte terdege dat dit in één keer goed moest gaan.
Als dat niet het geval zou blijken te zijn en het kanon schuin omhoog in de talie zou hangen op het moment dat het schip daarna naar bakboord zou gaan hellen, dan was de kans groot dat het uit zijn talie geslingerd zou worden met al zijn rampzalige gevolgen van dien.
De ramp zou werkelijk niet te overzien zijn en hij rilde al bij de gedachte.
Het schip helde nu steeds sterker naar stuurboord over.
Dit was het moment van de waarheid!
Hij stak zijn hand omhoog als teken dat ze moesten opletten.
En telde af. “Drie, .. twee, .. één, .. nu!“ brulde hij hees.
De talie werd strak getrokken en de blokken piepten klagend.
Hangend in de touwen gaven de mannen alles wat ze hadden.
Langzaam maar zeker kwam het broekstuk van het kanon centimeter voor centimeter omhoog. Snel werden de handspaken in de ruimte die ontstond tussen de loop en het rolpaard geramd waardoor het kanon in zijn geheel zo’n tien centimeter werd opgelicht.
Geholpen door de sterke helling van het schip begon het massieve ijzeren gevaarte te schuiven en verdween het langzaam door de geschutspoort in de kolkende zee.
De mannen keken elkaar juichend aan.
Dit was beter gegaan dan dat ze ooit hadden durven hopen.
Nu was het de beurt van het rolpaard en ook die ging korte tijd later dezelfde weg als zijn voorganger.
Ze werkten zich nu moeizaam naar de voorste batterij aan bakboord.
Het leek William veiliger om het geschut evenwijdig aan weerskanten te verwijderen.
Ook de andere batterijen werden op dezelfde manier zonder noemenswaardige incidenten één voor één overboord gewerkt.
Na enkele uren zat de klus er op en kon William eindelijk de compleet uitgeputte mannen de opdracht geven om zich naar het halfdek terug te trekken.
Daar werd een extra oorlam en wat te schaften aan hen uitgedeeld, dat dankbaar door hen in ontvangst werd genomen.
William liet aan de commandant rapport uitbrengen en ging daarna ook zelf met de mannen mee naar het halfdek om zijn portie rum en eten te halen.
Met een scheepsbeschuit in zijn ene en zijn kroes rum in de andere liet hij zich op een beschut plekje van het halfdek neerploffen.
De rum verwarmde hem enigszins wat van binnen en gretig nam hij een hap van zijn scheepsbeschuit.
De commandant liet weten dat ze ongeveer over een half uur overstag zouden gaan en dat ze tot die tijd even konden bijkomen.
Hij knikte vermoeid naar de man dat hij het begrepen had en wuifde hem weg.
Blijkbaar was hij van pure vermoeidheid even in een diepe slaap gesukkeld, want toen een maat kwam melden dat het tijd was om overstag te gaan, moest die hem even een aantal malen stevig aanstoten om zijn aandacht te krijgen.
Hij sloeg verdwaasd zijn ogen op en had daarna even tijd nodig om weer helemaal bij zijn positieven te komen.
“Daar gaan we weer!” bromde hij zuchtend in zichzelf.
Hij melde zich kort daarop weer bij de commandant.
“Bent u er klaar voor monsieur William?” hij knikte bevestigend “Zo klaar als maar mogelijk is, sir!“ De commandant keek zorgelijk “Hmm, goed dan, het is de hoogste tijd, laten we hopen dat het allemaal zo zal gaan zoals we het hebben uitgedacht.”
“Monsieur William, ik wil u verzoeken het bevel, alle hens op de posten, te geven.”
William zette de scheepstrompet aan zijn mond om zich enigszins boven het geluid van wind en golven verstaanbaar te maken.
“Alle hens op de posten!,” bulderde hij “Maak alles klaar om te wenden!“
De mannen bij de bezaan en kluiver maakten al het lopend touwwerk klaar om gehaald en gevierd te worden op het moment dat hen het bevel gegeven zou worden.
De commandant staarde geconcentreerd voor zich uit in afwachting van het juiste moment om in actie te komen.
Het schip daalde juist diep in een golfdal waarbij het voordek opnieuw begraven werd door enorme hoeveelheden water.
William keek net zo gespannen voor zich uit als de commandant.
Hij hoopte maar dat er genoeg gewicht naar achteren verplaatst was om het schip alleen op bezaan en kluiver rond te krijgen.
Het was de bedoeling van de commandant het schip in de kortst mogelijke tijd rond te krijgen.
Hij wilde hem als het ware op zijn hielen laten draaien om de kwetsbare zijkant zo min mogelijk bloot te stellen aan de beukende wind en golven.
Nu was het er op of er onder! De boeg rees traag uit de golven omhoog.
Dit was het moment waar de commandant op had gewacht!
“Breng haar rond, monsieur William!“
Hij bracht daarop zijn spreektrompet aan zijn mond.
“Attentie voor en achter, klaar voor overstag.
Bakboord aan boord je roer!” bulderde hij, daarbij ook druk gebarend met zijn handen om er zeker van te zijn dat ze hem goed zouden begrijpen.
“Haal de kluiverschoot te loevert aan!“
De kluiver kwam met een korte hevige ruk volledig bak te staan.
Na enige aarzeling begon, langzaam maar zeker, de steven, door de druk die de wind op het zeil uitoefende, naar stuurboord af te buigen.
“Haal de kluiverschoten over en zet ze door!“ bulderde hij opnieuw.
Meer en meer begon de kop langzaam rond te komen.
Het ging boven verwachting goed vond William.
Blijkbaar was er dus toch voldoende gewicht naar achteren verplaatst stelde hij tevreden vast.
“Hee daar!, haal de bezaanschoot aan!“
Ze moesten zich nu stevig schrap zetten want het schip kwam voor een kort moment dwars op de golven te liggen.
De golven vielen op de kwetsbare zijkant van het schip aan als hongerige wolven op een weerloze prooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten