De vaatjes roffelden opgejaagd door de schuimende golven luid tegen de scheepswand, hetgeen een angstaanjagend gehoor was en menige maat de rillingen over zijn rug deed lopen.
Op een kort fluitsein werd de geschutspoort op het juiste moment geopend en de kabel naar binnen geleid.
Vlijtige handen die gereed waren gehouden bij de kaapstander belegden razend snel de tros waarna deze procedure snel aan de andere kant werd herhaald.
Hierna kon het sein gegeven worden dat ze gereed waren gekomen om de trossen aan te trekken.
Kort hierop kwam inderdaad het bevel waarna zich een grote spanning van de mannen meester maakte.
De grote vraag was, ....zou het plan echt gaan werken?
Over enkele minuten zou er op deze brandende vraag een antwoord moeten komen.
De ruggen kromden zich en de voeten van vele mannen zetten zich schrap.
Krakend kwam de kaapstander in beweging.
Druipend kwam even later de zware tros binnen lopen.
Langzaam maar zeker kwamen de trossen strakker en strakker te staan.
Plotseling werd er van alle kanten geschreeuwd dat ze moesten stoppen met draaien!
Het bleek dat een aantal vaatjes achter de aangebrachte ijzeren haken bleven hangen.
Als ze op deze manier door zouden gaan was de kans groot dat ze hierdoor vele vaten zouden beschadigen of verliezen.
Dit was de zoveelste tegenvaller en het werd de oververmoeide mannen nu echt allemaal teveel. Van alle kanten werd er gescholden op alles wat maar mogelijk was.
Er zat echter helaas niets anders op dan dat ze de haken weer zouden verwijderen.
Ze moesten pas weer worden teruggeplaatst op het moment dat de trossen snaarstijf gespannen stonden. William en de timmerman konden zichzelf wel voor hun kop slaan dat ze dit niet eerder hadden bedacht.
Waarschijnlijk speelde de vermoeidheid hen parten, dacht hij.
Stom, het was natuurlijk logisch dat ze op de haken zouden vastlopen.
Ze hadden nu geen tijd meer te verliezen!
Grote risico’s nemend hingen enkele mannen, waaronder ook William, vanaf de rusten voorover om de haken er met een moker af te meppen.
Er zaten er acht aan elke kant, dus het was nog een hele klus om ze er weer af te krijgen.
William vroeg zich ondertussen vertwijfeld af hoe ze die haken er in hemelsnaam op hadden gekregen.
Het meest voor de hand liggend was voorover hangend vanuit de geschutspoorten, bedacht hij. Hij hoopte maar dat de timmerman nog een paar haken in voorraad had liggen.
Op dit gebeuren had hij natuurlijk vast niet gerekend.
Zijn leven hing nu erg letterlijk aan een draadje.
Een aantal maats hield hem met zijn lijflijn in evenwicht.
Hopelijk zouden ze sterk genoeg zijn als hij onverhoopt zijn evenwicht zou verliezen en in de golven terecht zou komen.
Telkens moest hij, wanneer het schip zijn kant op rolde, maken dat hij zich snel overeind trok op de spekgladde rust.
Hij moest zichzelf dan uit alle macht zien vast te houden totdat het schip weer terug op zijn andere zijde rolde.
De kou verkleumde hem tot diep in zijn botten.
Opnieuw boog hij zich voorover en leunde hij met zijn knieën op de rust, daarbij met zijn linkerhand op de putting steunend.
Op deze manier had hij al drie haken weten te verwijderen.
Maar dit zou de laatste zijn die hij vanaf deze rust zou kunnen bereiken.
Moeizaam liet hij de moker op de ijzeren haak neer komen maar die gaf zich niet zo snel gewonnen. Zelfs een tweede poging mislukte.Langzaam begon het schip weer naar zijn kant over te hellen.
In de haast om weer terug te komen op de rust gleed de moker uit zijn verkleumde handen en verdween in zee.
Wanhopig schreeuwde hij om een andere, maar men gebaarde naar hem dat daar geen tijd meer voor was.
Het was nu, of nooit!, er was geen tijd meer te verliezen.
Opnieuw werd het bevel gegeven dat de mannen, die nog steeds bij de kaapstander klaarstonden, hun gang konden gaan.
Langzaam kwam de kaapstander onder de grote krachtsinspanning van de mannen in beweging.
Krakend werd de tros strakker en strakker getrokken.
Èèn van de vaatjes bleef achter een achtergebleven haak hangen.
Maar door de enorme trekkracht die op de tros werd uitgeoefend, werd de haak simpelweg krom gebogen, brak daarna af en verdween vervolgens in zee.
Na korte tijd kwam de tros snaarstrak te staan waarna de haken weer opnieuw aangebracht konden worden.
Na verloop van tijd lukte het hen uiteindelijk om ook weer deze ellendige klus tot een goed einde te brengen.
Hierna kon het wachten op resultaat beginnen.
Gespannen keken de mannen of ze enige reactie van het schip konden opmerken.
Het schip was door het dumpen van de lading iets hoger komen te liggen maar verder was er nog niet echt veel opvallend resultaat geboekt.
Iedereen kon zelf ook wel bedenken dat een rij lege vaten niet in staat zou blijken te zijn om het voorschip erg hoog uit de golven op te lichten.
Maar de mannen kregen na verloop van enige tijd toch de indruk dat de kop van het schip weer iets sneller uit de kolkende golven tevoorschijn kwam en zich iets gemakkelijker bevrijde van de tonnen water waaronder het telkens bedolven werd.
De timmerman was alweer naar beneden gegaan om de waterstand in het schip in de gaten te houden.
Ondertussen had de commandant opdracht gegeven om de werkzaamheden aan de vlotten te hervatten.
Ook al zouden ze nu misschien wat tijd winnen, het was dan nog steeds niet te zeggen of het schip drijvende zou blijven.
William werd opnieuw samen met zijn ploeg bij de pompen ingezet.
Hij liet de mannen om het kwartier aflossen om er zo veel mogelijk de vaart in te houden.
Het was nu van cruciaal belang dat ze er in een korte tijd zoveel mogelijk water uitkregen.
Twee uur later was de situatie nog niet verbeterd maar, ... ook niet verslechterd!
Het schip hield het nu al veel langer vol dan dat ze met z’n allen hadden berekend en langzaam begon de hoop te groeien dat dit gevecht misschien toch nog gewonnen kon worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten