Het beloofde helaas weer een stralende dag te worden, concludeerde hij mistroostig.
De koperen ploert liet zich inderdaad niet onbetuigd en binnen het uur was het dan ook weer verstikkend heet.
Mede doordat de wind ook nog eens volkomen was weggevallen was er nergens ook maar de minste verkoeling te vinden.
De zeilen hingen troosteloos slap naar beneden alsof ze de algemene graadmeter waren van de stemming die er aan boord heerste.
De enige troost die de commandant hieruit kon putten was dat hij nu in ieder geval niemand naar boven hoefde te sturen om de zeilen bij te stellen.
Hij besloot, na nog even geaarzeld te hebben, dat het nu helaas tijd was om zijn officieren bij elkaar te laten roepen om zijn besluiten die hij in deze nacht had moeten nemen aan hen mede te delen. Toen ze zich dan ook even later bij hem kwamen melden bleef hij zwijgzaam en met de rug naar hen toegekeerd over de verschansing naar de lege horizon staan kijken.
De mannen achter hem moesten nu een ongemakkelijk gevoel over zich hebben, besefte hij, nu ze niets anders konden doen dan beleefd wachten tot hij het tijd vond om zich tot hen te richten.
Hij proefde de sfeer van onzekerheid, gemengd met die van grote bezorgdheid.
Peinzend bleef hij nog een ogenblik langer over de volkomen blakke zee staren.
Hij begreep maar al te goed dat het bevel wat hij aan hen ging doorgeven waarschijnlijk voor veel protest en gevoelens van afschuw ging zorgen.
Hij besloot zich daarom niet naar hen toe te draaien in een poging bij hen zo onbuigzaam als maar mogelijk was over te komen.
Hij bedacht bijtijds dat hij zijn handen, die nu op zijn rug lagen, zo ontspannen mogelijk moest zien te houden omdat ze anders zijn onzekerheid aan hen zou verraden.
Één van de mannen waagde het om even hardop te kuchen, hetgeen natuurlijk onmiskenbaar een vorm van een beleefde manier van aandacht trekken was.
Maar hij liet hen nog even langer zweten, want hij wist dat zijn woorden daardoor een grotere uitwerking zouden krijgen.
Hij hoorde ze ondertussen al rusteloos met hun voeten heen en weer schuifelen.
Ze wisten duidelijk niet goed raad met deze ongemakkelijke situatie.
Hij voelde een schok van schrik door hen heen gaan op het moment dat hij de eerste woorden tot hen richtte.
“Messieurs, ik heb u verzocht hier te komen om u stevig op het hart te drukken dat de volgende bevelen die ik u zo zal gaan geven zeer stipt zullen moeten worden uitgevoerd.
Ik wil u nu alvast bij voorbaat melden dat er over deze specifieke orders geen enkele vorm van discussie mogelijk is.
Ik verzoek u dan ook met klem geen enkele poging daartoe te wagen.”
Hij stopte even om wat adem te halen maar ging daarna direct met zekere stem verder.
“Ik hoef u niet te zeggen dat de situatie betreffende het drinkwater nu bijzonder ernstig is.
Helaas ben ik daarom gedwongen om deze verregaande orders aan u uit te vaardigen.
Ik geef u namelijk het bevel om vanaf heden een ieder die te ziek of te zwak is om scheepswerk te kunnen verrichten niet meer van drinkwater te voorzien.
Alleen de mannen die nog wel enigszins in staat zijn om wat werk te verrichten aan de pompen, het wand, of aan andere werkzaamheden die het schip varende houden, worden van deze order uitgezonderd.”
Er klonk een gesmoorde kreet van protest maar hij negeerde die en deed net of hij hem niet had gehoord. “Er zal nog maar eenmaal per dag en, op een vaste tijd, een kwart pint water worden uitgedeeld” ging hij onverstoorbaar verder.
“Dit zal gebeuren onder streng toezicht van de bootsman die terzijde zal worden gestaan door zes mariniers die met de geweren in de aanslag de opdracht krijgen het vat met hun leven te verdedigen.”
“Indien ze er ongelukkigerwijs niet in zullen slagen om te voorkomen dat er van het water wordt gestolen, worden ze zonder pardon,onmiddellijk tot de strop veroordeeld.”
Hij wachtte weer even een moment voordat hij verder zou gaan om de orders goed tot de mannen door te laten dringen.
“Een ieder die betrapt zal worden op het stelen van ook maar een druppel drinkwater of een poging zal ondernemen om het vat te naderen op minder dan vier meter zal worden gestraft met de dood.
Ook degene die betrapt zal worden bij het uitdelen van zijn eigen rantsoen drinkwater aan een persoon die hier niet voor in aanmerking mocht komen zal dezelfde straf ondergaan.
Verder wil ik dat het watervat verplaatst zal worden naar de hoger gelegen kampanje omdat die bij een onverwachte stormloop beter te verdedigen zal zijn.
Vervolgens wil ik dat er een geladen draaibas, met daarbij een betrouwbare marinier met een brandend stuk lont in zijn hand, gericht zal staan vanaf de kampanje op de lager gelegen dekken.”
Het afgrijzen over zijn woorden was duidelijk op hun gezichten af te lezen.
“De marinier zal hoogstpersoonlijk van mij de opdracht krijgen om bij de kleinste vorm van muiterij het geschut gericht op de aanvallers af te vuren.
Mijne heren, ik wil u nogmaals op het hart drukken dat ik geen enkele vorm van tegenspraak door mijn officieren zal dulden.
Ik verwacht van u dat u uw plicht zult doen en mijn orders uiterst nauwkeurig ten uitvoer zal brengen.
Ik verzeker u, dat op het moment dat ik zal bemerken dat één van mijn officieren geen gehoor heeft gegeven aan ook maar één van mijn orders, hij spijt zal hebben dat hij ooit geboren is.
Ik zal hem zo laten toetakelen dat zijn eigen moeder hem niet meer zal herkennen, waarna hij bovendien als voorbeeld aan de grote mast gebonden zal worden tot de zon hem heeft uitgedroogd als een vaatje buskruit.
Messieurs, heeft u dit allemaal goed begrepen?” De mannen knikte zwijgend.
“Dan wil ik u nu verzoeken om de orders per direct uit te gaan voeren.”
Er viel een doodse stilte, die zeker een minuut aanhield en waarbij niemand ook maar een vin bewoog.
Zoals hij al had verwacht waren zijn orders keihard bij hen aangekomen, hetgeen blijkbaar bij hen een vorm van totale verbijstering had teweeggebracht.
Waarschijnlijk zochten ze nu geschokt naar woorden, die uiteindelijk toch niet uitgesproken mochten worden.
Hij voelde hun ogen in zijn rug alsof ze door hem heen wilde kijken.
Maar zijn houding was als van een persoon die dacht dat hij geheel alleen was en die zich niet bekommerde over de gevolgen van zijn zojuist gegeven orders.
Hij wist heel goed dat als blikken konden doden, hij hier nu niet meer zou staan. Maar populariteit was nu helaas een luxe die hij zich op dit moment niet kon permitteren.
Langzaam ontstond er enige beweging achter hem en hoorde hij dat ze zich aarzelend uit de voeten begonnen te maken.
Toen hij uiteindelijk de laatste man langzaam en schoorvoetend weg hoorde schuifelen bleef hij alleen achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten