Ik wil voorkomen dat er paniek uitbreekt, want dan zijn we nog verder van huis.
Wilt u daarna direct met de scheepstimmerman naar beneden gaan om daar samen de ontstane schade op te nemen?
Zodra de omvang van de schade bekend is verwacht ik dat jullie mij hierover ogenblikkelijk zullen rapporteren, u weet waar u mij kunt vinden.
Want zoals u kunt zien is hier ook nog wel het één en ander aan werk te verzetten” grijnsde hij cynisch.
William keek om zich heen en zag precies wat hij bedoelde.
De kampanje was veranderd in één grote puinhoop.
Een gedeelte van het hek van de spiegel was verdwenen.
De twee lantaarns die achterop hadden gestaan waren zo vervormd dat ze wel wat van een paar treurwilgen weg hadden.
De vlaggenmast, met daaraan de zo valse, maar fier wapperende Union Jack, was halverwege afgebroken en de vlag lag in flarden gescheurd tegen de spiegel geplakt.
In de koekoek zat geen enkel stukje glas meer.
De kroonlijst lag in stukken en her en der lag afgebroken tuigage die van de bezaan afkomstig bleek te zijn.
Zijn ogen zochten onderzoekend het roer.
Maar daar bleek gelukkig niets mee aan de hand te zijn en werd nog steeds in bedwang gehouden door vier man die daarmee uit alle macht probeerden het schip op koers te houden.
Snel waren de mannen die door de golf getroffen waren alweer door anderen vervangen.
Ook het kompashuis bleek tot zijn verbazing en opluchting geen noemenswaardige schade opgelopen te hebben.
Er bleken achteraf gezien wonder boven wonder, geen echt belangrijke dingen beschadigd te zijn geraakt.
Hij verwachtte echter dat een gedeelte van de golf via de spiegel naar binnen was geslagen en dat er daardoor waarschijnlijk niet veel meer van de spiegel en achterliggende ruimtes er achter over zal zijn gebleven.
Degene die daar op dat moment aanwezig waren geweest moesten het hard te voorduren hebben gehad.
Het was nog maar de vraag of iemand zoiets überhaubt wel zou kunnen overleven.
Een vreselijke gedachte schoot in hem op!
Zijn moeder!, hij had helemaal zijn moeder vergeten!
Wilde paniek sloeg om zijn hart en een kort moment kon hij geen adem meer halen.
Beschaamd moest hij erkennen dat hij de afgelopen hecktische uren helemaal niet meer aan haar had gedacht!
Hij voelde direct een enorm schuldgevoel in zich opkomen.
Hoe had hij haar ooit zo kunnen vergeten?
Maar hij probeerde zich te vermannen en zich zo rustig mogelijk, als hij zichzelf maar dwingen kon, tegenover de commandant op te stellen.
“Ik wilde u eerst verzoeken om mij toestemming te geven naar het welzijn van mijn moeder te gaan informeren, commandant.
U zult begrijpen dat ik ernstig bezorgd ben over haar welzijn.”
Hij boog schuldbewust zijn hoofd.
“Ik moet tot mijn schande zeggen dat ik mij schaam dat het helaas niet eerder bij mij is op gekomen.”
De commandant lag zijn beide handen op zijn schouders en keek hem aan.
De commandant lag zijn beide handen op zijn schouders en keek hem aan.
“Ik ben er van overtuigd dat madame Brightton alle begrip voor uw situatie zou kunnen opbrengen, monsieur William. Natuurlijk wil ik u graag die toestemming geven monsieur, maar u zult uw moeder niet meer in haar gebruikelijke hut kunnen vinden.
Ik heb haar namelijk voordat we overstag zouden gaan, in het midden van het schip laten onderbrengen en iedereen die benedendeks in het achterschip aanwezig was de opdracht gegeven om zich midscheeps te installeren.
Ik was hier al bang voor en had dus tijdig voorzien dat dit zou kunnen gaan gebeuren.”
Enorm opgelucht keek William hem dankbaar in de ogen.
“Ik wil u danken voor uw bezorgdheid commandant, u had duidelijk een vooruitziende blik.”
“Dank u, maar helaas kan ik u niet zeggen hoe het nu met haar is.
U begrijpt wel dat er voor mij nog geen gelegenheid is geweest om naar madame Brightton te laten informeren, en ik deel daarom uw bezorgdheid.
Het lijkt mij een goed idee om haar even op te zoeken en naar haar welzijn te informeren.
Ik verzoek u echter hiervoor niet al te veel tijd te nemen aangezien er veel dringende zaken geregeld moeten worden die de nodige aandacht van ons zullen vergen.
Zoals u wel zult weten heb ik daarbij alle hulp nodig die er maar menselijk mogelijk is.
Ik verzoek u eerst om mijn orders aan de manschappen door te geven voordat u naar uw moeder op zoek gaat.”
“Dank u voor het inwilligen van mijn verzoek, commandant.
Ik zorg ervoor om weer zo snel mogelijk op mijn post terug te zijn.”
Hij draaide zich om en wilde weg lopen, maar een hand op zijn schouder deed hem weer stil staan.
“Monsieur William, ik wilde even van deze gelegenheid gebruik maken om u te complimenteren met het moedige werk wat u al reeds heeft verzet.”
Zonder zich om te draaien antwoordde William oprecht ”Dank u, monsieur de commandant.“
De hand gleed weer van zijn schouder en hij bleef even een moment verwonderd stil staan.
Daarna ging hij op weg naar het tussendek om daar ergens zijn moeder te gaan zoeken.
Onderweg schoot hij de bootsman aan en gaf hem de opdracht om binnen vijf minuten een aantal betrouwbare mannen bij elkaar te verzamelen.
Zodra die zich bij hem kwamen melden lag hij aan hen uit hoe slecht de zaak er voor stond en wat er precies van hen werd verwacht.
Ik heb haar namelijk voordat we overstag zouden gaan, in het midden van het schip laten onderbrengen en iedereen die benedendeks in het achterschip aanwezig was de opdracht gegeven om zich midscheeps te installeren.
Ik was hier al bang voor en had dus tijdig voorzien dat dit zou kunnen gaan gebeuren.”
Enorm opgelucht keek William hem dankbaar in de ogen.
“Ik wil u danken voor uw bezorgdheid commandant, u had duidelijk een vooruitziende blik.”
“Dank u, maar helaas kan ik u niet zeggen hoe het nu met haar is.
U begrijpt wel dat er voor mij nog geen gelegenheid is geweest om naar madame Brightton te laten informeren, en ik deel daarom uw bezorgdheid.
Het lijkt mij een goed idee om haar even op te zoeken en naar haar welzijn te informeren.
Ik verzoek u echter hiervoor niet al te veel tijd te nemen aangezien er veel dringende zaken geregeld moeten worden die de nodige aandacht van ons zullen vergen.
Zoals u wel zult weten heb ik daarbij alle hulp nodig die er maar menselijk mogelijk is.
Ik verzoek u eerst om mijn orders aan de manschappen door te geven voordat u naar uw moeder op zoek gaat.”
“Dank u voor het inwilligen van mijn verzoek, commandant.
Ik zorg ervoor om weer zo snel mogelijk op mijn post terug te zijn.”
Hij draaide zich om en wilde weg lopen, maar een hand op zijn schouder deed hem weer stil staan.
“Monsieur William, ik wilde even van deze gelegenheid gebruik maken om u te complimenteren met het moedige werk wat u al reeds heeft verzet.”
Zonder zich om te draaien antwoordde William oprecht ”Dank u, monsieur de commandant.“
De hand gleed weer van zijn schouder en hij bleef even een moment verwonderd stil staan.
Daarna ging hij op weg naar het tussendek om daar ergens zijn moeder te gaan zoeken.
Onderweg schoot hij de bootsman aan en gaf hem de opdracht om binnen vijf minuten een aantal betrouwbare mannen bij elkaar te verzamelen.
Zodra die zich bij hem kwamen melden lag hij aan hen uit hoe slecht de zaak er voor stond en wat er precies van hen werd verwacht.
De mannen keken hem bezorgd aan.
Geen van hen lokte het erg aan om in dit noodweer op een zelfgemaakt houten vlot te moeten stappen.
Maar iedereen begreep wel dat het geen kwestie meer van kiezen was, maar dat het misschien hopelijk nog hun enige redding zou zijn op het moment dat ze gedwongen waren het schip te verlaten.
Na de uitleg verspreide iedereen zich over het schip om alles bijeen te verzamelen wat er maar voor dit doel te gebruiken was.
Geen van hen lokte het erg aan om in dit noodweer op een zelfgemaakt houten vlot te moeten stappen.
Maar iedereen begreep wel dat het geen kwestie meer van kiezen was, maar dat het misschien hopelijk nog hun enige redding zou zijn op het moment dat ze gedwongen waren het schip te verlaten.
Na de uitleg verspreide iedereen zich over het schip om alles bijeen te verzamelen wat er maar voor dit doel te gebruiken was.
William haastte zich nu zo snel hij kon benedendeks om op zoek te gaan naar zijn moeder.
Onderweg schoot hij één van de mannen aan en liet hem het verzoek aan de timmerman overbrengen of hij kon proberen om over ongeveer een kwartier bij de opgang van het kampanje-dek te gaan staan. Hierna haastte hij zich weer verder in zijn zoektocht naar zijn moeder.
De ravage benedendeks was onbeschrijflijk.
Vrijwel niets, gelukkig buiten de kanonnen om, was op zijn plaats gebleven en lag gebroken of verbrijzeld in het rond.
Gebogen en op de tast liep hij onder de lage dekbalken door en probeerde hij om heelhuids zijn weg te vinden door de onvoorstelbare puinhoop.
Bij het zien van deze enorme ravage sloeg de angst hem om het hart.
Zou zijn moeder dit geweld ooit hebben kunnen overleven?
Onderweg schoot hij één van de mannen aan en liet hem het verzoek aan de timmerman overbrengen of hij kon proberen om over ongeveer een kwartier bij de opgang van het kampanje-dek te gaan staan. Hierna haastte hij zich weer verder in zijn zoektocht naar zijn moeder.
De ravage benedendeks was onbeschrijflijk.
Vrijwel niets, gelukkig buiten de kanonnen om, was op zijn plaats gebleven en lag gebroken of verbrijzeld in het rond.
Gebogen en op de tast liep hij onder de lage dekbalken door en probeerde hij om heelhuids zijn weg te vinden door de onvoorstelbare puinhoop.
Bij het zien van deze enorme ravage sloeg de angst hem om het hart.
Zou zijn moeder dit geweld ooit hebben kunnen overleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten