De onzekerheid maakte hem bijna gek en daarom joeg hij zichzelf steeds meer op om te proberen wat sneller voortgang te maken hetgeen niet echt eenvoudig was in deze chaos.
Soms vroeg hij aan één van de maats die hij tegen kwam of hij soms wist waar madame Brightton zich op dit moment bevond.
Echter, bijna niemand kon hem daarop een zinvol antwoord geven.
Tot eindelijk één van hen zich vaag kon herinneren dat hij haar een tijdje geleden had gezien.
Gaande in de richting waarheen hij verwezen was keek hij in het rond, maar hij kon haar tot zijn grote bezorgdheid nog steeds nergens ontdekken.
Ineens voelde hij dat er op zijn schouder werd getikt en hij keek om wie dat dan wel moest zijn.
“U zoekt vast en zeker madame Brightton is het niet?”
Hij wees naar een plek waar twee provisorisch aan elkaar geknoopte hangmatten hingen.
Inderdaad bleek daar zijn moeder in te liggen en onwillekeurig moest hij even in zichzelf lachen.
Het was zeer slim bedacht van haar vond hij en het was vrijwel de enige manier om in dit weer niet door het hele schip geslingerd te worden waardoor je gewond zou raken of nog erger.
Alleen rondslingerende delen waren hierdoor natuurlijk niet tegen te houden, maar het was in ieder geval veiliger dan niets.
Iedereen hier benedendeks had zich op de één of andere manier vastgezet met alles wat er voor dit doel maar geschikt kon zijn.
Onder een aantal houten kratten staken een paar voeten uit van een marinier die helaas wat minder gelukkig was geweest.
Een paar man kwamen aanlopen om te kijken of ze nog wat voor hem konden doen.
Maar William zag al snel dat de hulp te laat kwam.
Hij strompelde verder naar de hangmatten waarin zijn moeder lag en keek haar een ogenblik bezorgd aan.
Ze lag werkelijk doodstil met gesloten ogen.
Haar gelaat was bleek en asgrauw en d’r lippen waren samengeknepen tot een smalle streep.
Zou ze soms gewond zijn?, vroeg hij zich bezorgd af.
Stilletjes en met bonzend hart kwam hij naderbij.
Voorzichtig pakte hij haar koude handen.
“Moeder!, .. Moeder!” riep hij zacht, “Is alles in orde met u?”
Direct sloeg zij tot zijn grote opluchting haar ogen op en keek ze hem aan.
Zodra ze hem herkende vloog ze overeind en een stralende glimlach verscheen rond haar lippen.
"William!, William!” klonk het blij verrast, “Wat heerlijk om je hier in levende lijve te zien!, Ik was al bang dat er iets vreselijks met je gebeurd moest zijn!“
Ze omhelsde hem onstuimig en kuste hem op beide wangen.
“Nee moeder, gelukkig is alles in orde met mij.
Het spijt me dat ik niet eerder de mogelijkheid heb gehad om u te kunnen bezoeken, maar ik was helaas door de omstandigheden gedwongen aan dek te blijven” verontschuldigde hij zich.
“Het geeft niet jongen, je bent er nu, ik ben al dankbaar dat ik je hier ongedeerd voor me zie staan! Het schip gaat zo vreselijk tekeer William, dat ik bang was dat geen mens het aan dek zou kunnen overleven.
Ik ben ineens door een aantal mariniers uit mijn oude hut opgehaald, waarna ze mij hier hebben ondergebracht.
Ik weet niet wat er allemaal precies gebeurde maar ik dacht werkelijk dat het schip zou kapseizen!”
William onderbrak haar door een hand op haar schouder te leggen en zijn gezicht langzaam voor die van haar te brengen.
Hij keek haar in de ogen en maakte haar op deze manier duidelijk dat ze even stil moest zijn en goed naar hem moest luisteren.
Zachtjes sprak hij haar toe om te voorkomen dat de omstanders konden horen wat hij tegen haar te zeggen had. “Moeder, de situatie ziet er helaas erg somber voor ons uit!
Ik verzoek u, uzelf zo snel mogelijk gereed te maken voor vertrek zodat u op elk moment het schip kan verlaten wanneer dat nodig zou blijken te zijn.
Ik zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat in dat geval bijtijds aan dek gebracht zult worden.” Ze schrok zichtbaar, maar herstelde zich weer snel.
“H, ..hoe bedoel je, ...het schip verlaten! Moeten we in deze orkaan in de sloepen?”
“Het is nog erger moeder!” hij keek haar ernstig aan.
De sloepen zijn allen verloren gegaan!
Ik heb enkele mannen opdracht gegeven om een aantal vlotten in elkaar te zetten.”
Haar gezicht wat al bleek was werd, zo het kon, nu nog bleker.
Geschokt keek ze hem in de ogen. “Wat bedoel je eigenlijk precies met, .. ik heb opdracht gegeven?” “Dat verhaal is nu te lang om te vertellen, moeder, maar geloof me maar dat ik echt de waarheid spreek.
Zoals het er nu uitziet ben ik bang dat we het schip niet erg lang meer drijvende kunnen houden.
We doen er echt alles aan om het te behouden, maar het schip maakt op dit moment erg veel water. Kleed uzelf dus zo warm mogelijk aan en maak u verder gereed om het schip op elk moment te kunnen verlaten!
Het spijt me dat ik helaas nu niet meer tijd voor u heb moeder, maar ik moet mij haasten, want de commandant heeft mij verzocht om samen met de scheepstimmerman de schade aan het achterschip te gaan bekijken.”
Ze knikte verwonderd maar ook begrijpend en haalde even diep adem in een poging haar kalmte weer te herwinnen.
“Ik begrijp dat je nu moet gaan, jongen, wees niet bezorgd ik red me hier wel.
Wees alsjeblieft voorzichtig!, hopelijk zien we elkaar spoedig weer.
Vergeet niet dat, wat er ook gebeurt, ik altijd van je zal blijven houden”
“Dank u moeder, wat zou ik toch zonder u moeten?”
Hij omhelsde en kuste haar op beide wangen.
“God bescherme en zegene u, moeder!”
Ze omhelsde hem onstuimig en kuste hem op beide wangen.
“Nee moeder, gelukkig is alles in orde met mij.
Het spijt me dat ik niet eerder de mogelijkheid heb gehad om u te kunnen bezoeken, maar ik was helaas door de omstandigheden gedwongen aan dek te blijven” verontschuldigde hij zich.
“Het geeft niet jongen, je bent er nu, ik ben al dankbaar dat ik je hier ongedeerd voor me zie staan! Het schip gaat zo vreselijk tekeer William, dat ik bang was dat geen mens het aan dek zou kunnen overleven.
Ik ben ineens door een aantal mariniers uit mijn oude hut opgehaald, waarna ze mij hier hebben ondergebracht.
Ik weet niet wat er allemaal precies gebeurde maar ik dacht werkelijk dat het schip zou kapseizen!”
William onderbrak haar door een hand op haar schouder te leggen en zijn gezicht langzaam voor die van haar te brengen.
Hij keek haar in de ogen en maakte haar op deze manier duidelijk dat ze even stil moest zijn en goed naar hem moest luisteren.
Zachtjes sprak hij haar toe om te voorkomen dat de omstanders konden horen wat hij tegen haar te zeggen had. “Moeder, de situatie ziet er helaas erg somber voor ons uit!
Ik verzoek u, uzelf zo snel mogelijk gereed te maken voor vertrek zodat u op elk moment het schip kan verlaten wanneer dat nodig zou blijken te zijn.
Ik zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat in dat geval bijtijds aan dek gebracht zult worden.” Ze schrok zichtbaar, maar herstelde zich weer snel.
“H, ..hoe bedoel je, ...het schip verlaten! Moeten we in deze orkaan in de sloepen?”
“Het is nog erger moeder!” hij keek haar ernstig aan.
De sloepen zijn allen verloren gegaan!
Ik heb enkele mannen opdracht gegeven om een aantal vlotten in elkaar te zetten.”
Haar gezicht wat al bleek was werd, zo het kon, nu nog bleker.
Geschokt keek ze hem in de ogen. “Wat bedoel je eigenlijk precies met, .. ik heb opdracht gegeven?” “Dat verhaal is nu te lang om te vertellen, moeder, maar geloof me maar dat ik echt de waarheid spreek.
Zoals het er nu uitziet ben ik bang dat we het schip niet erg lang meer drijvende kunnen houden.
We doen er echt alles aan om het te behouden, maar het schip maakt op dit moment erg veel water. Kleed uzelf dus zo warm mogelijk aan en maak u verder gereed om het schip op elk moment te kunnen verlaten!
Het spijt me dat ik helaas nu niet meer tijd voor u heb moeder, maar ik moet mij haasten, want de commandant heeft mij verzocht om samen met de scheepstimmerman de schade aan het achterschip te gaan bekijken.”
Ze knikte verwonderd maar ook begrijpend en haalde even diep adem in een poging haar kalmte weer te herwinnen.
“Ik begrijp dat je nu moet gaan, jongen, wees niet bezorgd ik red me hier wel.
Wees alsjeblieft voorzichtig!, hopelijk zien we elkaar spoedig weer.
Vergeet niet dat, wat er ook gebeurt, ik altijd van je zal blijven houden”
“Dank u moeder, wat zou ik toch zonder u moeten?”
Hij omhelsde en kuste haar op beide wangen.
“God bescherme en zegene u, moeder!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten