Maar rond zijn mond zagen ze nu een glimp van een met moeite verborgen grijns tevoorschijn komen..
“Dank u voor uw mening monsieur, we zullen deze uitspraak respecteren” sprak hij kalm, zonder te verblikken of te verblozen.
Dan is het nu mijn beurt om een oordeel te geven in deze zaak.
En mijn oordeel luid als volgt, ... “schuldig! “
Hier en daar klonken gesmoorde kreten van afschuw, maar ook waren er kreten van volledige instemming te horen..
Hieraan was goed merkbaar hoe verdeeld de bemanning over deze zaak dacht.
“Orde!, orde!“ de commandant maande iedereen tot stilte.
“Ik dank u lieden voor uw duidelijke uitspraken in deze zaak ” sprak de commandant tevreden tegen de leden van de raad.
“Dan gaan we nu over tot het beoordelen van de zaken van:
Monsieur Robbert Loret, matroos eerste klasse.
Monsieur Erik Dupuis, matroos derde klasse.
Monsieur Jean Mark Privieau, kanonnier.
Monsieur Renè de Lamonde, zeilmaker.
En monsieur Pappè de Chirac, welke de rang bekleed van matroos tweede klasse” las de Chirurgijn voor.
“Deze worden er van beschuldigd te hebben deelgenomen aan ontoelaatbaar ongedisciplineerd gedrag, waardoor het welzijn van de algehele bemanning en daardoor dus met name ook de missie en het schip zelf, in groot gevaar is gebracht!
Opnieuw willen wij afzonderlijk uw oordeel vernemen over elke persoon in kwestie die voor deze wandaden voor u wordt geleid.”
De chirurgijn gaf hierna het woord weer over aan de commandant.
“Mag ik uw oordeel vernemen inzake deze ernstige misstanden over monsieur Robbert Loret, matroos eerst klasse?”
“Monsieur Lambert?”.... “schuldig! “
“Monsieur Fillippe?”......“schuldig! “
“Monsieur Chaque?”..... “schuldig! “
“Monsieur William?“.... opnieuw viel er een gespannen stilte.
”Ik neem opnieuw de vrijheid om mij te onthouden van een oordeel commandant.“
De commandant knikte begrijpend.
“Dan is het nu opnieuw de vraag wat voor oordeel ikzelf vel, is het niet?
Hij keek een ogenblik triest voor zich uit, maar richtte daarna zijn blik doortastend op de beschuldigden die voor hem stonden.
Er rest mij helaas niet anders te oordelen dan dat hij schuldig is!
Deze vraag bleef de komende tien minuten alsmaar herhaald worden.
Het enige dat veranderde was de naam van de beschuldigde.
Willam’s gedachten dwaalden een tijdje af doordat hij zich telkens onzeker bij zichzelf afvroeg of hij hierin wel goed handelde.
Tenslotte was aan de schijnbaar eindeloze reeks van namen een eind gekomen toen de commandant ook de laatste beschuldigde schuldig had bevonden.
Opnieuw nam de chirurgijn het woord.
“Dan zullen we nu overgaan tot het bepalen van de strafmaat en het wijzen van het vonnis.
Commandant, ik wil u verzoeken om over te gaan tot het lezen van de scheepsartikelen.”
William kon niet alles verstaan wat er werd voorgelezen, maar hij kende de artikelen van zijn eigen marine en dacht dat deze regels wel niet zo heel veel van elkaar zouden afwijken.
Hij had in de afgelopen tijd zo gek weg toch nog heel wat van de Franse taal opgestoken, maar natuurlijk niet voldoende om alles te verstaan wat er op dit moment in een snel tempo werd afgeraffeld.
Maar het viel William op dat enkelen woorden geregeld weer terug schenen te komen.
De woorden, veroordeeld tot de dood en tot de dood er op volgt, herkende hij uit duizenden vanuit zijn eigen reglementen der marine.
De woorden bevestigden zijn vermoeden omtrent de gelijkheid van de beide wetboeken.
Thonnon was inmiddels gestopt met lezen, streng en plechtig keek hij in het rond.
Dan zullen we nu overgaan tot de veroordeling van de schuldigen.
Er viel een gespannen stilte en er liep een siddering door de rijen.
Op vele gezichten was enorme spanning af te lezen.
“Bij de bevoegdheid, welke mij is toevertrouwd door zijne Excellentie Napoleon Bonaparte en door monde van de door hem ten dienst staande admiraliteit, veroordeel ik, commandant Thonnon, aan boord zijnde van de brik H.M.S Monitor, conform de zojuist gelezen scheepsartikelen en de orders welke de afgelopen dagen door mij hoogst persoonlijk werden uitgevaardigd en op grond van het bewijs dat hier werd aangevoerd, monsieur Pière Castogne matroos eerst klasse en monsieur Jean le Reve, welke de rang bekleed van konstabel maat, tot de dood door ophanging aan de nek tot de dood er op volgt.
Voorafgaand aan deze executie zullen de veroordeelden gedwongen worden om de spitsroede te lopen die naar de strop zal leiden waarmede de executie ten uitvoer zal worden gebracht.”
Opnieuw ontstond er een hevig geroezemoes en klonken gesmoorde kreten van afschuw door de rijen.
In het kort werd er op een dure manier gezegd dat de arme drommels eerst halfdood geslagen zouden worden voordat de strop een einde aan hun lijden zou maken, bedacht William cynisch.
“De executie zal plaatsvinden heden middag om 1700 uur!, aan boord van de H.M.S Monitor” ging de commandant ijzig kalm verder.
“De lichamen zullen gedurende twee dagen als voorbeeld aan de grote ra blijven hangen en als waarschuwing dienen voor een ieder die het nog durft te wagen de scheepstucht te tarten.”
Enkelen hoofden knikte ten teken dat ze het met dit vonnis eens waren maar anderen spraken hun afschuw uit en keken met verbeten gezichten de leden van de raad aan.
Opnieuw riep de commandant de morrende meute tot de orde, waarna er een drukkende stilte volgde.
Kalm pakte de commandant een nieuw document en keek hij vastberaden in het rond.
“Vervolgens veroordeel ik, commandant Thonnon aan boord zijnde van de H.M.S Monitor, en bij de bevoegdheid door zijne Excellentie Napoleon Bonaparte mij gegeven dat,
Monsieur Robbert Loret, matroos eerste klasse.
Monsieur Pappè de Chirac matroos tweede klasse.
Monsieur Erik Dupuis, matroos derde klasse.
Monsieur Jean Mark Prvieau, kanonnier en monsieur Renè de Lamonde, gestraft zullen worden voor hun bewezen ongedisciplineerd gedrag en het in gevaar brengen van schip, missie en bemanning.
De straf zal er uit bestaan dat zij gedwongen zullen worden om de spitsroede te lopen, waarna ze voor de tijd van vierentwintig uur met ijzeren boeien zullen worden vastgeklonken aan de grote mast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten