Iets in hem zei dat dit niet zomaar een verzoek was van hem was, maar uiterlijk leek de commandant hem volkomen onbewogen.
Na even nagedacht te hebben leek het hem toch maar een goed idee om op zijn uitnodiging in te gaan.
“Wij zullen beiden zeker op uw uitnodiging ingaan, commandant,” zei hij formeel.
“Dank u, mag ik u beiden dan tegen het avonddiner verwachten?”
“We zullen er voor zorgen dat we op die tijd aanwezig zijn, commandant.”
Somber over dit teleurstellende eindresultaat liep hij terug naar het voordek waar zijn moeder, vol ongeduld om te weten te komen wat dit nu allemaal precies te betekenen had, hem op stond te wachten.
Hij had nog niet koud zijn voeten op het voordek gezet of ze ging pal voor hem staan om hem direct met haar brandende vragen te bestoken.
“Kun je mij vertellen wat dit nu allemaal precies te betekenen had?”
“U kunt het maar beter laten rusten moeder, het was niet van belang.
Ik moet u hierbij wel de complimenten van commandant Thonnon overbrengen.
Hij heeft ons beiden uitgenodigd om morgenavond in zijn kajuit te komen dineren.”
“Oh, en zei hij ook waarom?” William schudde ontkennend zijn hoofd
“Nee, dat zei hij er niet bij. Maar we worden ongeveer rondom de tijd van het avonddiner verwacht.
“Oh, dus we zijn alleen maar uitgenodigd om bij hem een hapje te komen eten, ik dacht dat er veel meer aan de hand was.”
“Eerlijk gezegd heb ik die gedachte ook maar ik kan er niet goed mijn vinger opleggen.
Ik verdenk hem er toch van enige bijbedoelingen te hebben.”
“Hmm, laten we de avond dan maar even afwachten" zei ze "We worden er waarschijnlijk nu toch niet echt heel erg wijs uit.”
Dankbaar nam William dit voorstel van haar aan en besloot hij om niet verder op dit onderwerp door te gaan.
Peinzend keek hij naar de schepen die rustig over de kalme golven gleden die glinsterden in het niet al te lichte zachte maanlicht.
Opnieuw leek de vrijheid zo dichtbij, maar ironisch genoeg toch zo ontzettend ver weg.
Er was slechts nog één kans om hun zo fel begeerde vrijheid zonder eer verlies terug te krijgen, en dat was als ze uiteindelijk toch nog herkend zouden worden door één van de Britse fregatten die de blokkade ten uitvoer brachten.
Maar hij besefte echter wel dat deze kans nu wel zeer gering aan het worden was.Waarschijnlijk zou geen van de commandanten het ook maar enigszins voor mogelijk houden dat er zich brutaalweg twee vijandelijke schepen bij het konvooi hadden gevoegd.
Waaronder zich ook nog eens de meest gezochte kaper van Frankrijk bevond die een prijs van honderdvijftigduizend roepies op zijn hoofd had staan.
Maar in stilte hoopte hij toch nog op een klein wondertje waardoor zijn moeder en hij hun verlangde vrijheid zouden terug krijgen.
Kalmpjes kropen de eerste uren voorbij,maar ineens doemde er een silhouet van een toren van zeilen uit de nacht op.
Langzaam kwam een schip uit het duister tevoorschijn, waarbij de zeilen nu vuil wit afstaken in het bleke maanlicht.
Er werd een aantal malen met een rode lamp geseind wat direct door één van de korvetten werd beantwoord.
Het was duidelijk dat dit een van de blokkadeschepen was dat zich op de hoogte kwam stellen van het konvooi.
Het schip stevende recht op het korvet af dat hem terug had geseind en begon hem te paaien.
Er volgde blijkbaar een korte woordenwisseling, waarna het opnieuw de steven wendde om hen tegemoet te varen in de lengterichting van de schepen van het konvooi.
Één voor één werden de schepen door hem van dichtbij geobserveerd.
Blijkbaar gingen de Engelsen op dit moment zeer zorgvuldig te werk, natuurlijk in de wetenschap dat Surcouf in de buurt moest zijn.
Langzaam stevende hij ook op de Monitor af.
Thonnon kon nu zelfs met het blote oog de officieren op de kampanje in het flauwe licht van het kompashuis onderscheiden en zag dat ze zeker wel een half dozijn kijkers op hen hielden gericht.
“Mannen, let niet op die pikkebroeken daar en ga gewoon door waar je mee bezig was.
Doe maar net alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en ga niet overdreven naar ze staan kijken.”
Het fregat lag nu slechts nog maar op enkele tientallen meters van hen vandaan aan stuurboord.
Thonnon nam zijn steek af en zwaaide daarmee als teken van groet.
Hij hoopte op deze manier zo natuurgetrouw mogelijk bij hen over te komen.
Tot zijn opluchting beantwoorde een aantal officieren aan boord van de Engelsman argeloos zijn groet door hetzelfde te doen.
Het fregat schoof voorbij en stevende in de richting van de La Confiance, alias Papilon.
Gespannen tot zijn vingertoppen keek Thonnon het schip angstvallig na en volgde hij zijn bewegingen zo onopvallend als maar mogelijk was door zijn kijker.
Het ging er nu om spannen, zouden worden ontdekt?
“Maak het schip klaar om te wenden!, en houd de lonten klaar om op het eerste bevel direct het vuur te openen “ gromde hij.
“Tot uw orders commandant!” klonk het vanuit het halfduister.
Het was Thonnons bedoeling om op het moment dat het duidelijk zou zijn dat ze waren ontdekt, het schip zo snel mogelijk overstag te brengen om op die manier te proberen het fregat tussen de Monitor en de La Confiance tussen twee vuren te krijgen.
Hopelijk zouden ze hem op deze manier te grazen kunnen nemen voordat de korvetten kans zouden zien hem in het gevecht bij te staan.
Wilden ze nog enige kans maken dan moest de gehele operatie bliksemsnel worden uitgevoerd, en het fregat zou veroverd moeten zijn voordat de korvetten in staat zouden zijn om het vuur op hen te openen.
En zelfs dan was het nog niet te zeggen in wiens voordeel het gevecht uiteindelijk zou aflopen.
De koopvaardijschepen zouden ook vrijwel zeker het fregat te hulp snellen, ook al waren ze vrij traag en licht bewapend.
Toch zouden zij ingeval van een entering door hun grote aantallen manschappen zwaar in het voordeel zijn, en het gevecht daarom uiteindelijk toch nog in hun voordeel kunnen beslissen.
Surcouf was het wel gewoon om tegen een grote overmacht te vechten, maar zijn eigen bemanning was nu erg klein en de bemanning van de Monitor was zwaar verzwakt en fors uitgedund in de afgelopen weken en daarom geen partij tegen de goed gevoede en getrainde Engelsen.
De kans dat het gevecht in hun voordeel beslist zou worden was, ondanks misschien het verassing element, uiterst gering schatte Thonnon.
Maar ze zouden dan in ieder geval wel eervol vechtend ten ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten