Zijn handen werden nu ruw op zijn rug gebonden, waarna de commandant naar voren kwam.
“Monsieur Jean le Reve, u heeft hierbij het recht om nog eenmaal enkele woorden tot ons te richten.
Wenst u van dit recht gebruik te willen maken?”
De man knikte slechts kort met zijn hoofd en zei schor:
“Dat wil ik, commandant.”
“Dan verleen ik u hierbij nu de gelegenheid.”
“Monsieur de commandant, ik wil u hierbij met alles wat in mij is verzoeken of u aan mij de genade zou willen verlenen om voor mijn vrouw en kinderen te verzwijgen op welke manier ik de dood heb gevonden.
Dit om hen een leven vol schande te besparen waardoor niet alleen zij gestraft zouden worden door het verlies van hun vader en echtgenoot, maar ook nog eens doordat ze anders de rest van hun leven gebukt zullen moeten gaan onder spot en hoon.
Ik smeek u zich over hen te ontfermen, en hen niet nog meer te straffen voor mijn onbezonnen daad.”
Even leek het er op of de man zijn emoties niet verder meer in bedwang kon houden, maar direct daarop herstelde hij zich en keek hij daarna zijn commandant dapper in de ogen.
Thonnon knikte begrijpelijk.
“Ik geef u mijn woord van eer dat er aan uw verzoek zal worden voldaan, monsieur Le Reve.”
“Dank u monsieur de commandant.”
De man keek hem een moment vol dankbaarheid aan, maar direct daarop keek hij weer strak voor zich uit.
“Monsieur Castogne, ook u geef ik hierbij het recht om nog éénmaal enkele woorden tot ons te richten, wenst u hiervan gebruik te willen maken?”
“Dat wens ik, monsieur de commandant.”
“U kunt hierbij uw gang gaan.”
De man rechtte zijn rug en begon zich fier tot zijn scheepsmaten te richten.
“Messieurs, het was mij een grote eer om met u lieden samen te mogen strijden voor de eer en glorie van ons vaderland en zijne Excellentie Napoleon Bonaparte in het bijzonder.
Ik geef u hierbij nu mijn laatste groet.
“Viva la republiek de France en zijne Excellentie eerste consul Napoleon Bonaparte!
Dat was alles commandant, ik ben nu gereed om mijn laatste vijand te ontmoeten.”
De man ging zo ver rechtop staan als voor hem lichamelijk nog maar mogelijk was en stak zijn kin trots omhoog.
Nu kwam opnieuw de chirurgijn naar voren die de stroppen controleerde op hun stevigheid.
Hierna begon hij een kort gebed uit te spreken.
Na het amen ging hij voor de commandant staan en keek hij hem een ogenblik in de ogen.
Er volgde even een korte blik van verstandhouding.
“Ze zijn gereed, commandant!”
De commandant knikte hierop slechts kort en stapte naar voren.
Nog eenmaal richtte hij zich tot de beide mannen.
“Messieurs, ik geef u mijn vaarwel!”
De bootsman stak zijn arm omhoog en de tamboers gaven daarop een dreigende roffel.
Plotseling stopten ze en direct daarop knikte de commandant naar de bootsman waarop die zijn arm naar beneden liet vallen.
De mannen aan de touwen zette zich schrap met hun voeten en liepen daarna met de touwen weg.
Hevig spartelend met hun benen en gorgelend naar adem snakkend werden de veroordeelden langzaam naar boven gehesen.
Ongeveer anderhalve minuut later gaven de laatste stuiptrekkingen van hun lichamen aan dat het met ze was gedaan.
Hierna hingen ze slechts met hun hoofden naar beneden geknikt doodstil en levenloos mee te bungelen met de rollende bewegingen van het schip.
Een onnatuurlijk doodse stilte hing vanaf dat moment over het schip die alleen nog maar door het rustige ruisen van de zee en het langzame kraken van het schip werd onderbroken.
Na een kort bevel gingen de mannen weer bedrukt aan hun werk.
Twee gespannen dagen lang hingen, conform het bevel, de beide lichamen als een lugubere waarschuwing aan de ra.
Na deze dagen beval Thonnon dat ze naar beneden gehaald en overboord gezet moesten worden.
Een paar minuten later verdwenen ook deze lichamen roemloos zonder verdere plichtplegingen in hun watergraf.
De overige veroordeelden waren even ervoor al weer bevrijd en naar het koedek voor verzorging afgevoerd.
Enkelen van hen waren er zeer slecht aan toe en men vreesde voor hun leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten