Na een dag waarin er weinig bijzonders was gebeurd, maakten William en zijn moeder hun opwachting bij de commandant zoals was afgesproken.
Toen ze de schaars verlichte kajuit van de commandant betraden, was die net bezig de wijn, die hij voor deze gelegenheid had uitgekozen voor te proeven.
Hij stond direct als een goed gastheer van zijn stoel op en begeleide vervolgens daarop lady Brightton galant naar haar plaats aan de tafel.
“Ah, monsieur en madame Brightton, fijn dat u beiden genegen bent om zich aan onze afspraak te willen houden.
Mag ik u beiden een overheerlijk glaasje zoete wijn aanbieden?
Ik verzeker u dat hij u voortreffelijk zal smaken.
Ik heb tevens de scheepsjongen al aan de koksmaat laten vragen om voor ons deze avond wat extra versnaperingen klaar te laten maken.
Me dunkt, dat zoiets er best wel in zal gaan na al die ontberingen van de laatste weken.
Monsieur Surcouf is zo vriendelijk geweest om mij van een aantal extra vaten wijn en een paar kippen te voorzien.”
Hij likkebaardde zelf al bij het vooruitzicht van een knapperig gebraden kippetje en bracht dit onbewust ook op de Brighttons over.
Maar William wilde eerst snel tot zaken komen.
“Het lijkt mij toe dat dit samenzijn niet de enige reden voor uw uitnodiging aan ons is commandant. Mag ik u vragen wat u buiten dit etentje nog meer met ons voor heeft?”
“Alles komt op z’n eigen tijd aan de orde monsieur William.
Laten we niet al op voorhand de pret bederven.
Ik stel voor dat we het er samen na dit overheerlijke etentje uitgebreid met elkaar over zullen hebben.” William durfde hem nu uit beleefdheid niets verder meer te vragen en zweeg daarom wijselijk.
De koksmaat klopte even later aan en kwam daarna met een dampende schaal vol vers gebraden kip binnenlopen.
De ruimte van de kajuit vulde zich direct met heerlijke geuren, wat bij iedereen het water in de mond deed lopen.
De commandant stelde voor om het diner met een dankgebed te openen.
Hij vond dat op z’n minst wel zo gepast nadat ze zolang de hongerdood voor ogen hadden gehad.
Zijn voorstel vond bij de Brighttons direct bijval.
Hierop vouwde Thonnon zijn handen en ging hij voor in gebed.
Na dit korte moment van eerbiedige dankbaarheid was het nu dan de gelegenheid om eens flink toe te tasten.
Thonnon pakte een groot mes en vroeg galant aan zijn gasten welk gedeelte hij van de kip voor hen moest afsnijden.
De hele verdere avond betoonde commandant Thonnon zich als een uitstekende gastheer en sprak hij honderd uit over allerlei luchtige en lachwekkende zaken die hij in zijn lange loopbaan op zee had meegemaakt.
Maar de Brighttons werden, naarmate de tijd vorderde, steeds meer nieuwsgierig naar de werkelijke reden van Thonnons uitnodiging.
Na afloop van deze schranspartij werden de lege borden weer weggehaald en kwam er, tot William’s verbazing, een kan echte koffie op tafel.
Die had hij sinds zijn ontmoeting met Jeanne, op de avond voor zijn ontvoering, niet meer geproefd.
‘Jeanne, ...’ een vlammende pijn schoot bij de gedachte aan haar als een pijl door zijn hart.
Maar, hield hij zich voor, het was nu niet de gelegenheid om hier bij stil te blijven staan.
Hij dwong zichzelf er toe om van dit kostbare moment te blijven genieten.
De koffie smaakte hem werkelijk zalig, hij was lekker pittig en heet en geurde overheerlijk.
Achterover in zijn stoel geleund nipte hij voorzichtig, om zich niet te branden, de koffie met smaak naar binnen.
Het deed Thonnon zichtbaar goed dat hij zijn gasten met volle teugen zag genieten.
“Zou het u erg hinderen indien ik nu een pijpje tabac opstak madame?” vroeg hij beleefd.
“U kunt wat mij betreft rustig uw gang gaan, commandant.”
“Zou monsieur William het soms ook op prijs stellen om er één met me op te steken?”
William weigerde beleefd.
“Nee dank u, commandant, dat is aan mij niet echt besteed.”
“Maar heeft u er bezwaar tegen als ik er dan wel ééntje op steek?”
“Nee in het geheel niet, ga gerust uw gang.”
Thonnon stopte bedaard zijn pijpje en stak hem vervolgens daarop met kleine trekjes halend en puffend aan.
De Brighttons wachtten enigszins gespannen af wat er komen zou.
“Zoals u beiden al wel begrepen had, heb ik u deze avond niet alleen maar uitgenodigd om samen met mij te dineren.”
Hij nam bedachtzaam nog een haaltje van zijn pijp en bleef even voor zich uitstaren alsof hij zich bij zichzelf afvroeg of het wel verstandig zou zijn dat hij met zijn verhaal verder ging.
“Wij naderen, zoals u inmiddels waarschijnlijk wel zult vermoeden, de kust van Frankrijk en daarbij ook het einde van mijn aandeel in deze missie.
Over enkele dagen zult u beiden worden overgezet op de kotter de Witch of Endor, waarmee we op een geheime plaats een ontmoeting zullen krijgen.
Die schuit is niet zo lang geleden door onze marine op jullie Engelsen buitgemaakt en is daarom zeer geschikt bevonden voor de verdere uitvoering van de missie.
U zult al wel bedacht hebben dat de bouw, en de daarop volgende missie van de Monitor, in het diepste geheim heeft moeten plaatsvinden, en dat daarom het schip niet de normale Franse havens zal kunnen aandoen aangezien het daar meestal wemelt van de Britse spionnen..
En wij willen natuurlijk voorkomen dat de ware identiteit van het schip door hen ontdekt zal worden.
U begrijpt zelf wel dat een typisch Engels schip als de Monitor nogal zal opvallen en door hen natuurlijk niet erg lang onopgemerkt zal blijven.
Daarmee zouden wij een kostbare troef in onze strijd uit handen geven en verloren laten gaan.
U kunt zichzelf ook wel voorstellen dat dit schip ons in de komende jaren van strijd zeer veel voordelen kan gaan bieden.”
Hij nam snel een paar pufjes van zijn pijp die bijna dreigde uit te gaan.
“U zult tevens ook wel begrijpen dat hetgeen wat ik u nu vertel eigenlijk niet voor uw oren bestemd was.
Maar na een lange overdenking vond ik persoonlijk dat u lieden er onder de gegeven omstandigheden toch wel enigszins recht op hadden om door mij van tevoren op de hoogte te worden gebracht over wat er over enkele dagen met u beiden zal gaan gebeuren.”
Opnieuw was daar die korte aarzeling alsof hij naar de juiste woorden zocht.
“Ik moet u helaas zeggen dat ik niet exact op de hoogte ben van wat ze precies met jullie van plan zijn, … maar zijdelings heb ik toevallig wel te horen gekregen dat u Madame niet dezelfde eindbestemming zult hebben als uw zoon.”
“Ohh!, ....” Lady Brightton slaakte een kreet van afschuw en dreigde bijna flauw te vallen.
Maar ze herstelde zich zo goed als ze kon en probeerde diep geschokt de verdere informatie die Thonnon gaf aan te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten