130. Sombere gedachtes

Op een stille plek hangend over de verschansing naar de donkere golven starend, dacht hij terug in de tijd, nu op de kop af zo’n vier jaar geleden.
Toen op een grauwe regenachtige dag een grote ramp zijn kleine gezinnetje trof.
Zijn lieve vrouw, waarmee hij diep gelukkig getrouwd was, en die daarbij al een liefdevolle en zorgzame moeder was van hun beider prachtige dochter, stierf onverwachts in het kraambed bij de geboorte van hun zoontje.
Aangezien hij als commandant natuurlijk veel op zee zat moest er dus een verzorgingstehuis voor zijn kinderen worden gezocht.
Het toeval trof dat een kinderloze zuster van een hele goede vriend van hem, die hij al vanaf zijn kindsjaren kende, zich hiervoor graag liefdevol wilde inzetten.                                                        
Al vanaf het allereerste begin van de oorlog had zijn vriend door enorm veel moed, geduld en bijzonder veel geluk de kans gekregen om een flink aantal malen grote promoties te maken.
Hij had het inmiddels nu al zelfs zo ver geschopt dat hij op de kandidatenlijst voor vlagofficier was geplaatst.
Hij had in zijn medeleven en om zijn zuster te helpen een groot deel van zijn toelage aan haar toegezegd.
Hierdoor kon hij gerust zijn dat zijn kinderen buiten haar liefdevolle opvoeding nu ook in een goed milieu zouden opgroeien, en dat het hen ook in materiële zaken aan niets zou ontbreken.
Het paste eigenlijk allemaal perfect in elkaar.
De zus van zijn vriend, die tot haar grote verdriet zeer ongelukkig getrouwd was met een adellijke bullebak, vond in de kinderen een groot stuk vreugde en afleiding voor haar eigen misère.
Deze misère werd allengs verlicht toen een jaar later haar man sneuvelde bij de slag om de haven van Toulon.
Zoals gezegd verliep alles perfect.
Hmm, ..misschien allemaal wel wat té perfect!
Want door de tijd heen ontstond er tussen die zus en hemzelf een heimelijke, stormachtige, diepe liefde.
Maar door de ogen van die zelfde adellijke kringen gezien was het door het grote standsverschil een volstrekt onmogelijke liefde.
Dit beseffende, hadden ze beiden geprobeerd hun verboden liefde te blussen, maar deze pogingen bleken telkens maar weer te stranden.
De liefde tussen hen bleek niet te doven, integendeel zelfs, het verlangen naar elkaar werd hierdoor alleen maar sterker en sterker.
Onweerstaanbaar werden ze als twee magneten tot elkaar aangetrokken.
Uiteindelijk werd op een kwade dag hun geheime liefde door zijn vriend ontdekt.
Hoe, dat was voor hen beide nog steeds een volkomen raadsel.
Maar hierop volgde natuurlijk onvermijdelijk de nodige stevige gesprekken.
Maar aangezien het zijn vriend al spoedig duidelijk werd dat hun gevoelens voor elkaar zo hevig waren dat ze er zelfs een schandaal niet voor uit de weg zouden gaan, en hij haar bovendien in al die jaren nog nooit zo gelukkig had gezien, had hij toch uiteindelijk maar besloten hen hierbij een handje te helpen.
Hij had terloops te horen gekregen dat ze een betrouwbare kapitein zochten voor een zeer vertrouwelijke opdracht waarbij het zeker was, dat bij het welslagen daarvan, er voor die persoon een grote promotie in het verschiet lag.
Dat was precies hetgeen hij nodig had en waarschijnlijk ook de enige kans om nog op zijn leeftijd een eind hoger op de maatschappelijke ladder te komen.
Hierdoor zou hij de nieuwe liefde van zijn leven eindelijk zou kunnen trouwen.
Hij moest daarom ten koste van alles deze ellendige missie tot een goed einde weten te brengen.
Niet alleen de eer van hemzelf, maar ook die van zijn beste vriend, die daarbij nu zelfs zijn goede naam aan hem had verbonden, stond op het spel.
Zijn falen zou hem zeer zeker vanuit de hoogste kringen en van zijn vijanden die zo iemand nu eenmaal altijd wel heeft zwaar toegerekend worden, en zijn naam en familie eer ernstige schade toebrengen.
Vandaar dus dat hij nu hier op deze plaats in het donker over de verschansing stond geleund.
Hij haatte deze situatie uit het diepste van z’n hart, nee, dan had hij nog liever een zware storm op volle zee of een gevecht van man tot man.
Alles was beter dan dit, waarin hij volkomen machteloos moest toezien hoe twee mensenlevens, waarvoor hij in de afgelopen tijd een diepe bewondering en respect had gekregen, kapot werden gemaakt door nietsontziende verraders die alleen nog maar oog hadden voor politieke macht of geldelijk gewin.
Tot zijn eigen schrik besefte hij, dat hij zich nu wel erg veel van hun persoonlijk leed aantrok.                                                      
Maar hij kon niet anders dan voor zichzelf toegeven dat hij hen beiden meer dan mateloos bewonderde.
Door hun onbaatzuchtige houding die ze hier aan boord hadden getoond waren ze in zijn ogen een groot voorbeeld van hoe eervolle personen van aderlijk bloed eigenlijk moesten leven.
Zijn grootste bewondering ging toch uit naar madame Brightton,of?,.. was het eigenlijk meer dan dat?
“Verdraaid!, nu was ook nog eens zijn pijp uitgegaan!” foeterde hij nijdig voor zich uit terwijl hij nu met zijn rug tegen de verschansing ging staan leunen.
Maar ach, wat gaf het allemaal eigenlijk nog.
De tabac kon hem na deze affaire toch niet meer smaken en hij draaide zich weer zuchtend om. Peinzend keek hij uit over de donkere zee, die glinsterde in het zachte maanlicht.
De gedachtes aan zijn eigen toekomstige vrouw en kinderen drongen zich nu sterk bij hem op.
Als in een nachtmerrie zag hij zijn eigen gezin hetzelfde overkomen als de Brighttons.
Hij rilde bij dit onverdraaglijke idee van afschuw.
Die verrekte oorlog hield, zoals hij al vele malen eerder had moeten constateren, geen enkele rekening met enige menselijke gevoelens.
Er woedde op meer dan een front een hevige strijd, bedacht hij somber.
Want de grootste strijd die werd geleverd was een angstige, verborgen strijd.
Het gevecht om ondanks alle ellende en wreedheden over en weer, toch uiteindelijk je menswaardigheid niet te verliezen.
Menigeen verloor dat gevecht bij het zien van soms de meest afschuwelijke zaken die mensen in hun omgeving vaak onschuldig moesten doorstaan of ondergaan.
Of erger nog, dat zo’n situatie zich bij hun geliefden en voor hun eigen ogen afspeelde waarbij ze niet anders konden doen dan machteloos toekijken.
Tengevolge daarvan leefden en handelden nu velen uit blinde en nietsontziende haatgevoelens.
Helaas niet beseffende wat ze daar zelf ook weer opnieuw mee zaaiden, namelijk, ... nog meer haat!
Een dodelijke negatieve spiraal naar beneden was onherroepelijk hiervan het resultaat.
Het zou waarschijnlijk jaren, zo niet generaties lang duren, voordat de vijandschap onderling in de vergetelheid zou raken en de verhoudingen weer helemaal normaal zouden zijn.
Even zo lang zou het duren voordat al de diepgeslagen wonden en littekens weer enigszins geheeld zouden zijn.
Jaren van haat en wantrouwen lagen nog voor hen in het verschiet en zal in de vele beschadigde harten als een loodzware last in hun verdere leven worden meegedragen.
Hij zuchtte nog eens diep bij deze sombere vooruitzichten terwijl zijn blik gevangen bleef op het donkere water.
Ondertussen werden er steels enkele nieuwsgierig blikken naar hem geworpen.
Maar geen van de mannen haalde het in z’n hoofd om hem in zijn overpeinzingen te storen.
Iedereen die de commandant goed kende kon aan zijn hele houding zien dat hij absoluut niet gestoord wenste te worden.
Dus lieten ze hem uit diep respect voor zijn privacy met zijn pijp en sombere gedachtes alleen.