Dit vonnis zal heden middag om 16.30 uur ten uitvoer worden gebracht aan boord van de H.M.S Monitor.
Dan verklaar ik, commandant Thonnon bij deze, de zitting van de krijgsraad voor beëindigd.
Ik wil u leden van de raad hartelijk danken voor uw aanwezigheid alhier en wil u graag verzoeken na deze zitting terug te keren naar mijn onderkomen op het achterdek.
Kwartiermeester!, ik verzoek u om de veroordeelden af te voeren en hen klaar te maken voor het ontvangen van hun zojuist voorgelezen vonnis.
Zodra de leden van de raad opstonden kweelden de bootsmanfluitjes, waarbij iedereen uit eerbied in de houding ging staan.
De raad trok zich daarna zwijgzaam terug naar de hut van de commandant, hierbij nagekeken door vele steelse blikken die hen niet allemaal even vriendelijk waren gezind.
De uren hierna leken voor William wel voorbij te kruipen, maar hij besefte dat voor de veroordeelden deze gespannen uren misschien wel net zo snel voorbij vlogen als minuten.
Hij vocht uit alle macht tegen de gedachtes omtrent de harde vonnissen die hem met afschuw vervulde, maar kon toch niet voorkomen dat er in zijn hoofd de meest vreselijkste beelden aan hem werden opgedrongen.
Hij stelde zichzelf voor hoe de mannen zich ongeveer op dit moment in deze angstige uren van gelaten afwachten moesten voelen.
Mistroostig vroeg hij zich af wat er nou erger was, het wachten, of de straf zelf.
Tijdens zijn worsteling met deze gedachtes voelde hij een koude rilling over zijn rug lopen.
Uiteindelijk brak dan toch het uur der beproeving aan.
Opnieuw stonden de mariniers hen op te wachten in het gelid, en roffelden de tamboers hun dreunende slag.
Maar deze keer was de bemanning door de bootsman in twee lange rijen in de lengterichting van het schip opgesteld, waarbij iedereen gedwongen was geweest een slagwapen in handen te nemen.
William keek onwillekeurig naar de grimmige gezichten, waarop tot zijn afschuw bij enkelen zelfs een sadistische grijns te ontdekken viel.
Vlakbij hem stond een maat die de korvijnnagel, die hij blijkbaar zichtbaar tevreden als slagwapen gekozen had, in zijn handen aan het wegen was.
Hij deed dat door hem telkens van zijn ene naar de andere hand te gooien.
Daarnaast stond er een maat met een soort zweep van gevlochten touw, die aan het uiteinde een viertal knopen bezat.
Maar op diens gezicht viel er meer een vorm van verbetenheid en weerzin te ontdekken.
Met zijn ogen de rij afgaand werd het hem wel duidelijk dat er hier velen tussen zaten die, op z’n zachts gezegd, met gemengde gevoelens werden gedwongen om aan deze huiveringwekkende uitvoer van het vonnis deel te nemen.
Terwijl de tamboers om de seconde een enkele doffe slag ter gehore gaven werden de veroordeelden strompelend en rinkelend in hun boeien naar voren geleid.
De trommels zwegen echter gelijktijdig, zodra de commandant op de campagne verscheen.
Hierna volgde een doodse stilte.
Zijn kille blik bleef een tijdlang op de veroordeelden rusten.
Die konden zijn blik niet weerstaan en staarden beschaamd naar hun voeten.
Er ging zichtbaar een schok door hen heen toen de commandant plotseling het woord tot hen richtte.
“Monsieurs, het moment is gekomen dat u over enkele minuten uw uitgesproken vonnis zult moeten ondergaan.
Ik gelast u daarom bij deze u hiervoor klaar te maken.
Bootsman!, u kunt beginnen.
Ik verzoek u strikt op te letten dat ieder bemanningslid wat hier aanwezig is met ijver zijn plicht zal uitvoeren!.
Is dat begrepen!”
De man knikte “Tot uw orders, commandant!”
Hij draaide zich om en richtte zich tot de rijen mannen die zichtbaar gespannen op zijn orders stonden te wachten.
“U weet allen precies wat er van u wordt verwacht!
Ik wens dan ook niet op te merken dat er één van jullie het hart in z’n lijf zal hebben om de veroordeelden op enige wijze te ontzien tijdens het ondergaan van hun verdiende straf.
Ik verzeker jullie dat een ieder die hierop zal worden betrapt, dezelfde straf zal moeten ondergaan als van degene die hij probeerde te sparen.
Is dat begrepen!, Sergeant!, ik verzoek u om de eerste veroordeelde langs de spitsroede te leiden.”
De sergeant der mariniers liep op het haveloze groepje veroordeelden af.
Enkelen van hen konden hun lichaam blijkbaar niet goed meer in de hand houden en stonden angstig te beven op hun benen.
“Monsieur Robbert Loret, ik verzoek u om drie stappen naar voren te lopen.”
De man schrok zichtbaar bij het horen van zijn naam en na enige aarzeling strompelde hij, ernstig gehinderd door de rinkelende kluisters aan zijn voeten, langzaam naar voren.
Zijn blik bleef een moment gevangen op de smalle corridor die tussen de onrustig op hem wachtende mannen liep.
De sergeant ging nu achter de man staan en zette de punt van zijn sabel tussen zijn schouderbladen.
De arme drommel werd op deze manier gedwongen om niet harder te gaan lopen dan dat de sergeant door het duwen met zijn sabel aangaf.
Verloor hij onverhoopt het contact met de sabel dan zou hij de beproeving nogmaals moeten ondergaan.
In William’s ogen was het een barbaarse manier om iemand te straffen.
Maar de regels die bij de marine golden stonden nu eenmaal niet bepaald bekend om hun zachtzinnigheid.
Hij had geen idee hoe het anders zou kunnen of moeten, maar het druiste nu eenmaal tegen al zijn gevoelens van menswaardigheid in.
Hij vroeg zich af of hij ooit een goede commandant kon worden, of, .. moest hij zich beter af vragen, had kunnen worden, bedacht hij mismoedig.
De tamboer gaf ongeveer om de seconden met een enkele doffe slag de maat aan waarin de sergeant samen met de veroordeelde moest gaan lopen.
De sergeant knikte met zijn hoofd naar de tamboer als teken dat hij kon beginnen.
Er volgde een korte roffel, waarna de slag in een enkele dreigende slag overging.
De veroordeelde man twijfelde een ogenblik om de eerste strompelende stap te zetten.
Maar de sergeant maakte aan deze twijfel direct een einde door stevig met de punt van zijn sabel tussen zijn schouderbladen te prikken.
Haast automatisch rechtte de man daarop zijn rug om aan het pijnlijke gevoel van de stekende sabel te ontkomen en zette vervolgens weifelend zijn eerste stap naar voren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten