Vlug stormde hij op het watervat af en hief hij het met bovenmenselijke inspanning boven zijn hoofd.
Maar één van de muiters had blijkbaar gezien wat hij van plan was en stormde met een hoog boven zijn hoofd geheven hartvanger op hem af!
Maar net voor hij kans zag om toe te slaan zonk hij met een bijl in zijn rug voor de voeten van William neer.
Hij keek in de richting waaruit de bijl vandaan kwam en zag de chirurgijn triomfantelijk grijnzend zijn hand naar hem opsteken.
Blijkbaar had ook hij zich bij een aantal aan Thonnon trouw gebleven maats aangesloten in de strijd. Hij knikte even naar hem als bedankje en goot daarna het watervat over de draaibas leeg.
Hopelijk was dit net voldoende om het kruit in de draaibas onklaar te maken.
“Terugtrekken en een halve cirkel formeren!” bulderde Thonnon boven het strijdgewoel uit.
William trachtte direct aan deze order gehoor te geven en vocht zich door de strijdende mensenmassa heen om zijn positie in te nemen.
De commandant had zich centraal met een sabel in zijn hand in het midden opgesteld en vocht, onderwijl zijn manschappen brullend aansporend, dapper zij aan zij met zijn mannen.
Naast William greep een maat plotseling schreeuwend naar zijn hoofd en deed wankel nog een paar stappen zijwaarts voordat hij dood voor William neerviel.
Er was geen tijd om daar aandacht aan te besteden en direct werd zijn lege plaats in de verdedigingslinie door een andere maat ingenomen.
De chirurgijn had de leiding op zich genomen over een klein groepje mannen dat hun commandant trouw was gebleven.
Hij probeerde daarmee de muiters in de rug aan te vallen in een poging de ingesloten groep van zijn commandant te ontzetten.
In eerste instantie werden de muiters hierdoor verrast, maar uiteindelijk slaagde de kleine groep er toch niet in om de gelederen van de muiters uiteen te slaan.
Binnen korte tijd werd het groepje volledig ingesloten en tot overgave gedwongen.
Maar een viertal van hen had als door een wonder toch nog kans gezien om door de groep muiters heen te dringen en zich aan te sluiten bij de groep op de kampanje waartoe ook William behoorde.
Langzaam maar zeker werd de kleine groep onder leiding van de commandant gedwongen zich meer en meer naar achteren terug te trekken.
Ze vochten als leeuwen tegen de grote overmacht en boden zoveel mogelijk weerstand als ze konden.
Maar uiteindelijk zagen ze geen kans om nog langer tegen deze razende overmacht stand te houden en werden ze gedwongen om zich zover terug te trekken dat ze letterlijk met hun rug tegen de deels verdwenen kroonlijst van de achterspiegel gedrukt stonden.
Zich ineens een paar meter terugtrekkend vormden de muiters dreigend een front dat de gehele breedte van de kampanje besloeg.
William verbaasde zich over deze plotselinge manoeuvre en begreep niet waarom ze er niet direct een einde aan maakten.
Maar zijn verbazing duurde niet lang.
Want na een kort bevel deelde het front zich plotseling in tweeën en zag hij dat ze onzichtbaar achter de ruggen van de mannen weer kans hadden gezien om de draaibas gereed tot vuren te maken.
De loop daarvan stond nu dreigend op hen gericht terwijl achter de draaibas er een muiter stond die grijnzend een brandende lont in zijn hand hield.
Nu was echt alles verloren, begreep William, dit was het einde!
Een muiter, die zich opwierp als hun leider, schreeuwde dat ze het gevecht moesten staken.
Er viel een moment van stilte, waarop de man opnieuw wat kalmer het woord nam.
“Monsieur, de commandant, u ziet dat het voor u volstrekt zinloos is om nog verder te vechten.
Daarom verzoek ik u om het vechten te staken en uzelf aan ons over te geven en vervolgens mij het commando over het schip toe te vertrouwen.
Ook eis ik van u dat u uw achtergehouden water, dat blijkbaar alleen bedoeld was voor u en uw officieren, direct aan mij zult overdragen!
Thonnon lachte schamper.
“Ik weet niet over welk water u het precies hebt monsieur, maar blijkbaar bent u door uw mede muiters nogal verkeerd voorgelicht.
Het enige water dat er nog aan boord te vinden was zat in dat watervat en is nu verloren gegaan in het gevecht wat jullie zelf zijn begonnen!”
Er ontstond door zijn woorden onder de muiters een onrustige beroering.
Om deze onrust direct de kop in te drukken nam de man opnieuw snel het woord.
“Monsieur de commandant!, ik hoop dat u toch wel zult beseffen dat u nu niet in de positie bent om ons ongestraft te kunnen misleiden.
Ook heeft u nog geen antwoord gegeven op mijn verzoek tot overgave.
Dus ik vraag het u geduldig nogmaals voor de laatste keer.
Bent u bereid om zich over te geven en het commando aan mij over te dragen?”
“Nooit!, over mijn lijk!”
“Wel, ..dat kan geregeld worden commandant,” grijnsde de muiter vals,
“En wel meteen!” Hij deed een stap opzij en gaf de maat achter de draaibas een teken.
Die aarzelde echter een moment om zijn bevel uit te voeren, waarop de leider met een dreigende ondertoon in zijn stem opnieuw bevel gaf om de draaibas af te vuren.
Nog steeds aarzelend ging de hand, met daarin de brandende lont, langzaam in de richting van het zundgat.
William hield zijn adem in en wachtte gespannen met gesloten ogen het moment af dat zijn lichaam door een schot schroot uit elkaar zou worden gereten.
Hoe zou het met zijn moeder zijn?, flitste het als laatste nog door zijn hoofd.
Zou ze nog leven?
Door de doodse stilte die er was gevallen hoorde hij de lont dreigend sissen.
Gelaten wachtte hij het moment van inslag af in de wetenschap dat hij er niets meer aan kon veranderen.
Hij stelde tot zijn eigen verassing trots vast dat hij op dit moment niet eens bang was voor de dood. Het enige wat hem op dit moment diep verdriet deed was dat hij geen afscheid van zijn moeder had kunnen nemen.
De seconden leken voor hem wel minutenlang te duren.
Vaarwel wrede wereld, dit was het dan!
Een doffe dreun dat direct gevolgd werd door het geluid van een rakelings voorbij fluitend projectiel!
Met een luide plons en een zuil van water verdween hij in de golven.
Stom verbaasd opende William zijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten