Hij liet aan de buitenkant zijn teleurstelling en onzekerheid natuurlijk niet blijken.
Stoïcijns bleef hij door zijn kijker heen staan turen.
Maar de manschappen keken nieuwsgierig zijn richting uit, uiterlijk verbaasd omdat hij geen opdracht gaf om de kust te naderen.
Maar hij kon om zijn gezicht te redden toch moeilijk het gehele schip en zijn bemanning moedwillig in gevaar brengen.
In z’n binnenste was hij narrig op zichzelf omdat hij nu iedereen veel te vroegtijdig in gereedheid had laten brengen.
Maar ja, het was dan ook al weer jaren geleden dat hij hier voor het laatst zelf was geweest.
En dat was ook nog eens in het geval dat hij op de run was voor de Engelsen.
Om toen aan hen te ontsnappen had hij ten einde raad maar de gevaarlijke ondieptes en riffen opgezocht.
Bij puur toeval had hij deze inham ontdekt en zich daarin schuil weten te houden voor de twee Britse schepen die toen naarstig naar hem op zoek waren geweest.
Maar waar lag nu die ellendige inham ook alweer precies?
Hij was al bang dat hij aan Surcouf de verkeerde informatie had meegegeven.
Dat zou een enorme ramp zijn, want dan zal de commandant van de kotter hem onmogelijk kunnen vinden.
Zijn hart kromp ineen bij de gedachte.
Dan zou de missie alsnog op een fiasco uitlopen, bedacht hij bitter.
Een aantal spannende minuten gingen voorbij, waarbij zijn twijfels meer en meer toenamen.
Zijn hart sprong dan ook op van vreugde toen hij even later uiteindelijk toch de inham door zijn kijker lokaliseerde.
Hij kon tot zijn grote opluchting aan de noordkant van de inham de markante vorm van de rots onderscheiden waar hij zo naar op zoek was.
Het was inderdaad precies zo zoals hij het zich herinnerde.
Alleen leek het hem toe, dat de inham veel smaller was dan dat hij zich had voorgesteld.
Hij bestudeerde grondig de branding door zijn kijker die voor hem enkele riffen nu wat beter zichtbaar maakte.
Maar hij wist dat er nog heel wat meer verraderlijke riffen onder de woelige waterspiegel verborgen lagen.
Hij bestudeerde uitvoerig de wind en stroming.
Ze hadden nu het tij tegen, waardoor het voor hen onmogelijk was de inham te bevaren.
“Luitenant!, breng het schip in de wind!, en laat tegenbrassen.
En geef om de tijd wat te doden de mannen maar een extra oorlam.”
“Tot uw orders commandant“ klonk het verrast over dit onverwachte buitenkansje.
“Hmphff “ gromde hij binnensmonds, hij moest toch wat doen om zijn gezicht nog enigszins te redden.
Ze hadden het tij jammer genoeg net gemist, en pas over een flink aantal uren zou er weer een mogelijkheid zijn om een poging te kunnen wagen de inham in te varen.
Tot die tijd moesten ze maar gewoon geduldig afwachten, er zat helaas niets anders op.
Gretig stelden de mannen zich in afwachting van hun onverwachtse oorlam likkebaardend en vrolijk schertsend onder elkaar in een rij op.
Maar plotseling werd er vanuit de zaling geroepen dat er een zeil in zicht was.
Onaangenaam verrast richtte Thonnon direct gespannen zijn kijker in de aangewezen richting.
Inderdaad verscheen er vanachter de landtong een klein zeil.
Hij haalde opgelucht adem toen het gelukkig alleen maar om een vissersvaartuig bleek te gaan.
Maar zodra het vissersvaartuig hen had opgemerkt wendde het haastig de steven en maakte het zich weer zo snel mogelijk uit de voeten waardoor het al gauw weer achter de landtong verdween.
Dit zonderlinge gedrag viel Thonnon echter direct op en prikkelde hem om achter het scheepje aan te gaan.
Maar hij bedacht dat ze wel geschrokken zouden zijn vanwege het typisch Engelse uiterlijk van het schip.
Hij besloot daarom toch maar om zijn mannen rustig van hun zojuist verworven oorlam te laten genieten.
Hij zette de gedachte vervolgens van zich af en ging zich richten op de problemen die het benaderen van de inham met zich mee zouden brengen.
De wind kwam iets voorlijker in dan dwars, hetgeen in dit geval echter bijzonder gunstig was.
Hopelijk bleef de wind net zolang uit deze hoek waaien totdat het weer vloed zou worden.
In afwachting daarvan besloot Thonnon de manschappen eens flink schoon schip te laten maken.
“Bootsman!, ik wil dat het dek zo blank geschrobd en geschuurd wordt als de gepoederde neus van madame Josephine.”
De man grijnsde zijn tanden bloot bij de vergelijking en spoorde vervolgens zijn mannen aan om als de donder vaart achter deze order te zetten.
Na uren van geduld was het dan eindelijk zo ver dat de vloed op z’n hoogste stand was gekomen.
“Stuurman, geef order aan de loders en de maats van de uitkijk dat ze hun posten innemen en vanaf nu goed uit hun doppen zullen kijken.
Zet de mannen aan de vallen, en laat de gereefde bovenbramzeilen, de kluivers en het bezaan volbrassen.”
“Tot uw orders, commandant.”
Hij had besloten om te proberen onder zo min mogelijk zeil de inham binnen te lopen.
Thonnon wendde zich tot zijn roerganger.
“Luister zorgvuldig naar mijn orders en volg ze uiterst nauwkeurig op, is dat
begrepen?”
“Jawel commandant, tot uw orders.”
“Laat ze zien wat je kunt, het zal er zeker om gaan spannen.”
Als ze eerst maar eens die ellendige nauwe ingang waren gepasseerd, bedacht hij grimmig.
Daarna, wist hij dat ze een vrij scherpe bocht naar stuurboord moesten maken, waarna er vervolgens een bocht naar bakboord volgde.
Pas hierna zou de stroom weer een stuk breder worden en uiteindelijk uitmonden in een perfect verborgen gelegen lagune.
Die was rondom omgeven door hoge rotswanden, wat een uitstekende dekking bood tegen eventuele pottenkijkers.
Als je dit niet wist zou je het er nooit achter zoeken.
In een soortgelijke lagune als dit werd zijn schip gedurende zijn verblijf in Frankrijk verborgen gehouden buiten het zichtveld van Britse spionnen.
Alleen was die toegang ook nog eens onzichtbaar verdiept en gecamoufleerd.
Met vreugde bedacht hij, dat als die ellendige overdracht eenmaal achter de rug was, het nog maar op z’n hoogst zo’n vijf dagen zou duren voordat hij zijn toekomstige vrouw en twee boeven van kinderen weer in zijn armen kon sluiten.
Die zaten ondertussen wellicht zeker ongeduldig naar zijn thuiskomst uit te kijken.
Hij zag het tafereel van zijn thuiskomst in gedachte al helemaal voor zich.
Zijn kinderen die, zodra ze hem maar in de gaten zouden krijgen, hem luidruchtig om de nek zouden vliegen, met op de achtergrond zijn toekomstige vrouw die hem met stralende ogen tegemoet zou komen lopen om hem vervolgens liefdevol welkom thuis te kussen.
Glimlachend staarde hij voor zich uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten