118. Sympathie voor de vijand?

De bemanningen van de beide schepen waren nu in opperste staat van paraatheid.
Met argusogen volgden ze de bewegingen van de vijandelijke schuit.
Maar het fregat bleek gewoon zijn eigen koers te vervolgen en, na twee spannende uren was hij gelukkig weer volledig uit zicht.
Vervolgens werd er geseind vanaf de La Confiance dat ze inmiddels weer terug konden keren op hun oude koers.
Thonnon begreep donders goed dat Surcouf koste wat koste ongezien wilde blijven.
Dat was namelijk hun enige kans om misschien bij verassing door de Britse blokkade te kunnen glippen.
Bij het ontstaan van een gevecht zouden ze binnen de kortste keren de halve Britse vloot op hun nek krijgen.
Daar zat natuurlijk niemand op te wachten. “Luitenant!, maak het schip klaar om te wenden!.”
Korte tijd later volgde het bevel om het schip opnieuw overstag te brengen.
De ra’s zwaaiden met donderend geraas over terwijl de zeilen killend in de wind langzaam weer bol kwamen te staan.
“Roerganger!, vervolg de oude koers en breng het schip zo hoog mogelijk op de wind.”
“Tot uw orders commandant!”
Surcouf zou waarschijnlijk willen proberen om achter het zojuist verdwenen fregat om te gaan bedacht Thonnon.                                                        
“Luitenant!, laat alles wat we hebben bij zetten!, we zullen alle snelheid nodig hebben die we er maar uit kunnen halen.
De La Confiance voer maar slechts onder half zeil, maar zelfs met alle zeilen bij kon de Monitor hem maar met de grootste moeite bijhouden.
Ze moesten de vijandelijke schepen eerder in de gaten krijgen dan zij hun, want als ze eenmaal door de vijand waren ontdekt konden ze het met deze slakkengang wel vergeten om aan een snelle zeiler als een volgetuigd Fregat te ontsnappen.
Thonnon besloot om nog een aantal mannen naar boven te sturen als uitkijk.
Hij gaf behalve zijn eigen kijker, alle kijkers met hen mee die er verder nog aan boord te vinden waren.
Ook bij de La Confiance bleken er een heel aantal mannen in de toppen van de masten te hangen zag hij.
Opnieuw vlogen korte tijd later langs de lijnen van de La Confiance de alarmerende vlaggenseinen van ‘vijand in zicht!’ en het verzoek om de steven weer naar open zee te wenden omhoog.
Vervolgens zag Thonnon de ra’s van de La Confiance alweer omzwaaien en gaf ook hij direct order hetzelfde te doen.
Thonnon zocht met zijn kijker de horizon af, maar kon de contouren van het vijandelijke schip nog niet ontdekken.
Blijkbaar was het schip alleen nog maar vanaf de hoge zaling waar te nemen.
Surcouf wilde echter geen enkel risico lopen en nam het zekere voor het onzekere.
Dit spelletje gebeurde nog tweemaal in korte tijd, en Thonnon begon er nu toch wel wat moedeloos van te worden.
Blijkbaar was de blokkade linie volledig gesloten en was er geen doorkomen aan!
De Britten hadden het goed voor elkaar, en het bleek onmogelijk de blokkade ongezien bij daglicht te kunnen doorbreken.
Hopelijk dat er zich een kleine mogelijkheid voor zou doen als het donker werd.
Maar de nacht bleek daar tot zijn teleurstelling echter niet donker genoeg voor.
De maan scheen vrijwel glashelder aan de bijna wolkeloze strakke sterrenhemel.
“Het zat hen weer eens niet mee,” bedacht hij mistroostig.
De mannen raakten vermoeid doordat ze voortdurend paraat moesten staan en omdat talloze keren het bevel “Alle hens!” klonk vanwege dat ze weer eens voor de zoveelste keer overstag moesten gaan.
Dit alles was nou niet echt bevorderlijk voor het moreel van de mannen, en de geestdrift die ze nog niet zo lang geleden luidruchtig hadden getoond begon alweer langzaam wat te tanen.
William had zich na de hereniging met zijn moeder er wat meer toe aangezet wat meer aandacht aan haar te besteden.
Ze kwam net aan dek om even een frisse neus te halen en hij liep op haar af.
“Hoe gaat het nu verder jongen?” vroeg ze hem bezorgd.
Hij legde haar uit dat Surcouf waarschijnlijk zou proberen om hen s’nachts ongezien langs de Engelse blokkadeschepen te loodsen.
“En wat denk je daar zelf van?, zou hem dat kunnen lukken?”
William haalde zijn schouders op.
“Het zal niet bepaald eenvoudig voor hem zijn” zei hij haar, “Want ongeveer de halve Britse vloot is naar hem op zoek en weet dat hij zo ongeveer op dit moment in de buurt zou moeten zijn. Dat feit zal hen extra alert maken, want ze zijn er natuurlijk zeer op gebrand hem te pakken te krijgen.
Maar daarentegen wist hij wel vaker op een slimme manier aan hen te ontsnappen.
Dus tja, .. met hem weet je het maar nooit!, het is een soort van kat en muis spelletje.
Maar goed, hij is er onderhand nu wel aan gewend geraakt dat ze in grote getale achter hem aan zitten.”
“Hoe groot schat je de kans in dat ze ons te pakken krijgen?” vroeg ze hem belangstellend.
"Wilt u dat echt van mij weten moeder?” reageerde hij verbaasd.
“Als dat zou kunnen.” grapte ze ondeugend.
“Hmm, als ik zou moeten wedden, dan zou ik toch mijn geld op Surcouf zetten.
Ik wou dat ik iets anders tegen u kon zeggen moeder, maar hij is hun altijd nog steeds te slim af geweest.”
Een kleine zucht ontsnapte aan haar lippen.
Hij keek haar daarop nieuwsgierig geworden aan.
Was dit een zucht van teleurstelling?, ...of juist één van opluchting?
Ze keek met een blos op haar wangen naar hem op en voelde zich blijkbaar enigszins door hem betrapt want vrijwel direct keek ze snel van hem weg.
Bespeurde hij nu een vorm van enig sympathie richting Robbert Surcouf of, ..was het toch een blijk van teleurstelling?
Zijn moeder besefte blijkbaar dat hij haar had betrapt en besloot meteen om hem snel de loef af te steken.
“Het is toch vreemd” mompelde ze.
“Er is mij niets liever op de wereld dan dat we onze vrijheid weer terug zullen krijgen, maar ergens diep in mijn hart hoop ik toch ook dat ze hem niet te pakken zullen krijgen.
Misschien schrik je wel van me nu ik je dit zo zeg William, en zal je het ook niet goed van me kunnen begrijpen.
Maar deze man is in mijn ogen eerlijk en oprecht, en strijd met open vizier voor zijn vaderland.
Het is een ware gentleman, en zeker niet zo’n monster zoals hij bij ons in Engeland wel wordt afgeschilderd.”
William knikte echter tot haar verbazing begrijpend.