Het morgenrood begon langzaam te gloren en de dageraad brak aan.
Het werd de hoogste tijd om afstand van het konvooi te nemen vond Thonnon.
“Luitenant!, stel het volgende sein samen.
‘H.M.S. Monitor aan H.M.S. Hunter.
Maak veel water, kan daarom de snelheid van het konvooi niet langer vol houden.
Stel daarom voor om het konvooi niet langer op te houden en samen met de Papilon alleen door te gaan.
Dank u voor uw escorte, .. behouden vaart en vaarwel.’
Hierna schreeuwde hij naar de bootsman, zet enkele onopvallende reven in de zeilen om zoveel maar daarbij ook zo onopvallend mogelijk vaart te minderen.”
“Tot uw orders” grijnslachte de man die de opdracht blijkbaar duidelijk een kolfje naar zijn hand vond.
“Sein gereed voor hijsen, commandant” gaf de luitenant te kennen.
“Goed, vuur een draaibas af en ga vervolgens uw gang.
“Jawel commandant.”
Even later daverde er een korte dreun over het water die was bedoeld om de aandacht van de korvetten te trekken.
Vervolgens vlogen de seinen langs de lijn omhoog.
Thonnon richtte zijn kijker op het leidende korvet om hun reactie te kunnen aflezen.
Weldra vlogen de seinen via de lijnen van de Hunter omhoog.
‘H.M.S. Hunter aan H.M.S. Monitor en Papilon.
Sein begrepen, .. ga akkoord met uw voorstel, .. goede vaart en vaarwel.’
“Ha, ha, ha, vaarwel stelletje sukkels!, en bedankt voor jullie bescherming en gezelligheid” grijnslachte Thonnon spottend.
Ook Surcouf volgde het voorbeeld en liet reven zetten in het zeil om vaart te minderen.
Binnen enkele uren waren de schepen van het konvooi nog slechts kleine stipjes aan de horizon.
De weg naar het vaderland lag nu bijna in z’n geheel voor hen open!
Natuurlijk bestond er altijd het gevaar dat ze een verdwaalde Engelsman tegen het lijf konden lopen, maar deze kans leek hem tamelijk gering.
Surcouf bracht zijn schip omzichtig naast de Monitor.
“Mag ik u complimenteren met het welslagen van uw plan, monsieur Surcouf “ riep Thonnon door zijn roeper.
“Dank u commandant!“ riep Surcouf terug.
“Ik ben mijn belofte aan u nagekomen, u kunt vanaf hier Frankrijk binnen drie tot vier dagen bereiken.”
“Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om de beide bemanningen een ogenblik afscheid van elkaar te laten nemen voordat we elk weer ons weegs gaan“ brulde Thonnon.
“Dat lijkt mij een goed idee.
Ik wilde zelf toch ook nog even afscheid nemen van madame en monsieur Brightton.
En een goed glas port gaat er bij een ieder van ons ook wel in, we hebben tenslotte toch wat te vieren.”
Enige tijd later lagen de schepen opnieuw gezusterlijk langszij en namen de bemanningen onderling uitbundig afscheid van elkaar.
Iedereen was bijzonder goed geluimd nu ze wisten dat deze ramp missie over niet al te lange tijd eindelijk ten einde zou komen.
Onder genot van een extra oorlam werd er overal op de schepen op een gekscherende en kameraadschappelijke manier afscheid van elkaar genomen.
Surcouf ging de rijen langs waarbij een ieder, die maar enigszins de gelegenheid had, hem op zijn schouder klopte en luidruchtig toejuichte.
Als laatste ging hij voor William en zijn moeder staan om uitgebreid afscheid van hen te nemen.
“Nogmaals, ik vind het bijzonder spijtvol dat ik zulke bijzondere personen als u lieden onder deze tragische omstandigheden heb moeten leren kennen.
Ik kan u niet met woorden zeggen hoezeer het mij spijt dat ik op dit moment niet de bevoegdheid heb om in uw onaangename positie een keer te brengen.
Ik wil er wel persoonlijk aan toevoegen dat ik deze manier van werken zeer afkeurenswaardig, onwaardig, ja zo niet ronduit walgelijk vind.
Indien ik u in de toekomst ooit toch nog met een zaak eens van dienst zou kunnen zijn, schroom dan niet dit aan mij te laten weten.
Het zou mij persoonlijk een eer zijn indien u zich tot mijn vrienden zou willen rekenen.”
“Dank u voor uw bijzonder vriendelijke woorden, monsieur Surcouf.
Mag ik u hierbij mijn hand reiken?
Woorden schieten ook mij te kort om u te danken voor wat u voor ons allen, en voor mijn zoon en mijzelf in het bijzonder heeft gedaan.
Zelden heb ik een dapper en daarbij ook nog eens een ware gentleman zoals u mogen ontmoeten.”
Surcouf kuste galant haar hand en wuifde haar lof bijna verlegen weg.
“Dat was van geen betekenis, madame, wij hebben het met ons allen door goede samenwerking tot stand weten te brengen, en daarbij was het genoegen geheel aan mijn kant” reageerde hij bescheiden.
Madame, mag ik u verder nog een goede reis toewensen?
Hopelijk dat we elkaar na de oorlog nog eens zullen mogen ontmoeten.”
Hij boog onder deze woorden nog eens extra galant naar haar.
“Ik hoop van harte dat deze wens van u mag uitkomen monsieur Surcouf “ antwoordde ze hem oprecht.
“Ook voor u heb ik grote bewondering, monsieur William.
Ik wens dat u en uw moeder weer snel uw vrijheid zullen mogen herwinnen.
Ik wens u in alle oprechtheid al het goede toe.”
“Dank u monsieur Surcouf “ antwoordde William zichtbaar trots.
“Robbert voor u.” Surcouf gaf hem even een blik van verstandhouding en schudde hem ferm de hand.
“Bonjour monsieur William, Bonjour madame.”
“Bonjour monsieur Robbert, vaarwel.”
Hoffelijk boog Surcouf nog een laatste keer en ging vervolgens samen met Thonnon naar het kuildek, waar de beide bemanningen al ongeduldig op hen stonden te wachten.
Commandant Thonnon nam het woord.
“Mannen, het is onnodig te zeggen dat wij bijzonder veel te danken hebben aan kapitein Robbert Surcouf en de overige bemanningsleden van de La Confiance.”
Thonnon keek hem dankbaar aan.
“Woorden kunnen onmogelijk onze grote dankbaarheid jegens u en uw dappere bemanning tot uitdrukking brengen.
Daarom rest mij niets anders dan u lieden een behouden vaart en een spoedig weerzien te wensen.”
Daarom rest mij niets anders dan u lieden een behouden vaart en een spoedig weerzien te wensen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten