Het had zijn geschutspoorten, waaruit negen zware vuurmonden uitstaken die dreigend op hen waren gericht, wijd open staan.
William kon zijn ogen bijna niet geloven.
Het schip had in de chaos en verwarring die door de muiterij aan boord heerste kans gezien onopgemerkt naderbij te komen.
Door zijn plotselinge verschijning ontstond er grote paniek onder de muiters.
Zich geen raad wetend met deze onverwachte situatie, begonnen ze radeloos van angst wild door elkaar heen te schreeuwen.
Hun leider trachtte ze tevergeefs weer tot de orde te roepen.
Maar blijkbaar bezat hij niet het overwicht over hen dat hij zelf had verwacht.
Het schip vuurde nogmaals één van zijn kanonnen af, waarna een zuil van water hoog voor de boeg opspatte.
Behoedzaam kroop het schip naderbij en koos met zijn volle breedte positie op ongeveer zo’n vijftig meter dwars liggend voor de boeg van de Monitor.
Op deze manier waren ze volledig kansloos om in geval van een aanval terug te slaan.
Voordat ze kans zouden zien om ook maar één kanon vuurklaar te maken zouden de kanonnen van hun tegenstander hen al van voor tot achter enfileren en in één salvo volledig tot wrakhout reduceren.
De erbarmelijke staat waarin het schip nu verkeerde maakte dat het zelfs niet in staat zou zijn om ook maar één salvo van hen te kunnen weerstaan.
Seinvlaggen vlogen langs de lijnen van hun tegenstander omhoog.
Commandant Thonnon lachte spottend naar de leider van de muiters.
“Je wilde toch zo graag het commando van het schip overnemen?
Wel, dit is je kans!, bewijs jezelf nu maar eens aan ons!”
De man overzag de enorme wanorde die rondom hem heerste.
Dit verlamde hem volkomen en radeloos keek hij om zich heen.
Maar de commandant wachtte zijn reactie niet af en gaf hem geen tijd om tot zichzelf te komen.
Hij sprong naar voren en duwde de man ruw opzij.
Zonder verder nog enige aandacht aan hem te schenken begon hij daadkrachtig orders te geven aan de mannen om hem heen.
“Maak het schip klaar voor gevecht, maar laat de geschutspoorten gesloten.
Bras de zeilen tegen en laat iemand de seinen aflezen!”
Door dit kordate optreden gelukte het de commandant, zij het met enige aarzeling, toch om de mannen weer opnieuw voor zich te winnen.
Zichtbaar opgelucht dat hij nu niet meer het vuur hoefde te openen op zijn commandant, maar daarentegen ook angstig van wat hen nu door dit alles te wachten stond, richtte de maat nu zijn draaibas op de kampanje van het vijandelijke schip.
Alsof zo’n proppenschieter enige kans zou maken tegenover de negen zware stukken geschut die dreigend op hen waren gericht!
Maar het was helaas slechts het enige stuk geschut wat nu gereed was om te kunnen vuren.
William gaf de kijker aan de dichtstbijzijnde officier en vroeg hem de seinen af te lezen.
“Commandant, ze verzoeken dat wij ons aan hen bekend maken en dat we het schip onmiddellijk bijdraaien.
Daarbij eisen ze onze overgave anders dreigen ze het vuur op ons te openen.”
“Kun je zien welke nationaliteit het schip heeft, William?”
“Helaas niet, commandant.
Ik kan geen enkele vlag bij hem ontdekken, en doordat het schip dwars voor ons ligt is de naam op dit moment voor mij niet leesbaar.
Wat gaat u nu doen, commandant?”
De commandant overzag een moment de situatie en zag dat het een hopeloze zaak was om zich nog te kunnen verzetten.
Hij keek verslagen voor zich uit en zuchtte diep “Er zit helaas niets anders meer op dan ons aan hen over te geven.
Vluchten is onmogelijk, en het schip en de manschappen zijn niet meer in staat om nog een gevecht aan te kunnen tegen een verse overmacht.
Een gevecht met hen aangaan zou in dit geval pure zelfmoord zijn.
Maar als we ons dan toch moeten overgeven zal dat wel onder onze eigen vlag gebeuren!” zei hij strijdlustig.
“Haal de Union Jack neer en hijs samen met de witte vlag ook onze eigen kleuren!
Ik wil u verzoeken daar zorg voor te dragen in de tijd dat ik even naar mijn hut ga.”
William knikte, hij begreep maar al te goed de reden.
Thonnon zou zeker nog even van deze gelegenheid gebruik proberen te maken om de geheime documenten die aan boord waren in zee te laten verdwijnen om te voorkomen dat ze in vijandelijke handen zouden vallen.
Met een schok besefte hij ineens dat dit opnieuw een kans was dat hij en zijn moeder uit hun gevangenschap bevrijd zouden worden.
Het vreemde was dat hij nu al reeds zo verweven met het schip en de bemanning was geraakt dat hij hier in eerste instantie niet eens meer bij stil had gestaan.
Door de plotselinge uitbarsting van muiterij en de enorme verwarring die daarop was ontstaan had hij nog niet de gelegenheid gehad om naar het welzijn van zijn moeder te informeren.
Hij nam nu de gelegenheid te baat en klampte een maat aan om dit alsnog te doen.
Onderwijl met een adelborst het sein samenstellend wachtte hij gespannen het antwoord van de man af.
Daar kwam de chirurgijn wenkend zijn kant uit lopen.
“Monsieur William, u kunt gerust zijn aangaande het welzijn van uw moeder.
Het gaat gezien de omstandigheden redelijk goed met haar.
Ik heb haar, zodra het gevecht begon, door een getrouwe in het vooronder laten onderbrengen.
Zij is buiten dat ze zoals iedereen hier aan boord ernstig is uitgedroogd, verder volkomen ongedeerd gebleven."
“Ik wil u hiervoor mijn grote dank geven, monsieur.”
De Chirurgijn lachte vriendelijk. “Het was een kleine moeite, monsieur.”
Gerustgesteld ging William nu verder met de taak die hem was opgedragen.
Hij haakte de witte en daaronder de Franse vlag aan de vlaggenlijn en liet vervolgens langzaam de Union jack naar beneden zakken.
De commandant verscheen al weer aan dek met een bundeltje in de hand die verzwaard was met lood. “Hoe staan hier de zaken messieurs?”
Opnieuw weerklonk er een kanonschot en rees er een hoge zuil water vlak voor de boeg op.
“Zoals u ziet worden ze daar wat ongeduldig, commandant.
Alles is gereed gemaakt om te hijsen, het wachten is op uw commando.”
De commandant tuurde door zijn kijker naar hun tegenstander.
Na korte tijd liet hij hem zuchtend zakken.
“Gaat uw gang maar, monsieurs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten