Één van de korvetten was druk in de weer met het geven van lichtsignalen die schijnbaar bedoeld waren voor het fregat.
Thonnon vroeg zich angstig af wat dit te betekenen kon hebben en probeerde dat te ontdekken door zijn kijker nu weer snel op het fregat te richten.
“Het lijkt mij toe dat ze de jol terugroepen, commandant!“ hoorde Thonnon opgewonden naast zich zeggen.
“Ja, dat zou je wel zo zeggen” reageerde hij verwonderd terug.
En inderdaad, onder vurige bevelen vanuit de jol werden de mariniers naar beneden gedirigeerd.
Zodra de laatste van hen nog maar net aan boord was gesprongen stootte de jol af en zette hij met een flinke vaart weer koers naar het fregat.
Het fregat liet ondertussen zijn zeilen alweer volbrassen en trachtte de jol omzichtig te naderen.
Niet begrijpend wat er nu precies allemaal aan de hand was, volgde Thonnon ademloos hun verrichtingen.
Binnen zeer korte tijd bereikte het fregat de jol en pikte de sloepgast met de bootsmanhaak in op de rust van de fokkemast.
Nog voordat de jol goed en wel vast lag zag hij de mariniers, op de sloepgast na, snel als apen langs de rust openteren.
Nadat de sloepgast de jol goed had belegd volgde ook hijzelf snel de rest.
Er werd niet de tijd genomen om de jol binnenboord te halen.
Met daverend geraas werden de ra’s weer volledig naar de wind gedraaid om vaart te maken en ging het fregat daarna vlot overstag om met grote vaart in westelijke richting te verdwijnen.
Ongelovig keek Thonnon hem na.
Dat was wel even een knap staaltje werk van die Engelsen geweest, bedacht hij bewonderend.
Maar wat dit nu ineens allemaal te betekenen had?
“Laat uitvinden wat er precies aan de hand is” beval hij.
Binnen de kortste keren werd zijn nieuwsgierigheid over dit zonderlinge gedrag van het fregat bevredigd.
“Onze voorganger seint dat er tenminste drie ongeïdentificeerde vaartuigen varende in westelijke richting zijn gesignaleerd, commandant.
Ze verzoeken ons om op kortere afstand in kiellinie achter hen onze positie in te nemen.”
“Zend het sein, ‘begrepen’ en zet alle zeilen bij die je maar kunt vinden.”
“Tot uw orders commandant.“
Thonnon haalde nu weer opgelucht adem.
Dat was echt kantje boord geweest!
“Sein Surcouf de Britse seinen door, zodat ook zij weten wat er is gebeurd en wat er word gevraagd.”
De stuurman knikte begrijpend “Begrepen commandant.”
Ze mochten echt van geluk spreken dat ze niet waren ontdekt, bedacht Thonnon nog eens opgelucht.
Zou het geluk ze nu dan nu toch nog gaan toelachen?
Ook William en zijn moeder hadden het allemaal met grote spanning gevolgd.
Zou de vrijheid dan alsnog binnen hun bereik komen?, hadden ze hoopvol op het moment dat ze het fregat argwanend naderbij zagen komen gedacht.
Groot was dan ook de teleurstelling toen zij tot hun verbijstering de jol met grote haast koers terug zagen zetten naar het fregat.
De verbijstering werd nog groter toen vervolgens ook nog eens het schip met hoge snelheid van hen af draaide en in westelijke richting verdween.
Samen met het fregat, vervloog ook hun enige kans op vrijheid voorgoed in het duister van de nacht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten