Dit schip zal u waarschijnlijk naar Bordeaux brengen.
Maar mogelijk zal dat uw laatste reis en waarschijnlijk ook één van de laatste momenten zijn die jullie nog met elkaar zullen kunnen delen.
Ik kan u helaas niet meer informatie geven omtrent uw eindbestemming aangezien die ook mij onthouden is.
Het spijt mij oprecht u zo te moeten choqueren, madame,” zei hij oprecht gemeend,
“Maar ik wilde u deze droevige informatie toch niet onthouden.
Helaas is er voor mij geen enkele mogelijkheid om hier enige invloed van mijn zijde te laten gelden, aangezien het verdere verloop van uw zaak volledig buiten mijn bevoegdheid ligt.”
De reden dat ik u lieden dit allemaal mededeel ligt in het feit dat ik u graag nog een paar dagen de gelegenheid wil geven om u geestelijk voor te bereiden op uw naderende afscheid van elkaar.
Mijn welgemeende raad aan u beide zal zijn, .. om, nu het nog even een paar dagen kan, zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen en daarbij te proberen zoveel mogelijk van elkaar te genieten.
Want op het moment dat u zult worden overgezet op de kotter valt u al direct niet meer onder mijn bevoegdheid en ik kan u helaas niet zeggen of de commandant van de kotter u net zo genegen zal zijn als dat nu bij mij het geval is.”
Lady Brightton sloeg haar handen voor haar mond van afschuw.
“Natuurlijk zal ik van mijn kant er alles aan doen om hem te overtuigen van uw betrouwbaarheid, en hem van uw goede inzet aan boord van de Monitor op de hoogte stellen in een poging uw vrijheid aan boord van de kotter op hetzelfde peil te krijgen als dat het bij mij aan boord de afgelopen tijd het geval is geweest.
Gezien uw enorme inzet hier aan boord vind ik dat het minste wat ik nog voor u kan doen, en vind ik ook dat ik u deze informatie schuldig was.”
“Dank u” zei William gemeend.
“Uw enorme leed kan ik er helaas niet mee weg nemen madame” ging Thonnon plaatsvervangend beschaamd en verontschuldigend door, “Maar ik hoop u met deze informatie toch een beetje van dienst te zijn zodat u beiden zich geestelijk en mentaal kunnen voorbereiden op uw naderende afscheid.
Deze hele gang van zaken gaat ook mij buitengewoon aan het hart, en ik verzeker u dat ik u beiden hoogst persoonlijk zal proberen te helpen door middel van een gepeperde brief waarmee ik de eerste consul van deze smakeloze affaire op de hoogte zal stellen.
Ik zal hem bovendien van uw tomeloze inzet hier aan boord op de hoogte brengen en aan hem bekend maken welke betekenis u beiden voor dit schip en zijn bemanning heeft gehad.
Mijn oprechte hoop is dat u beiden daardoor genade zult vinden in zijn ogen, en dat hij u gepast zal belonen en zal besluiten u direct in vrijheid te laten stellen.
Daarbij moet ik echter helaas bekennen dat ik maar slechts een man van weinig aanzien ben.
Tenslotte ben ik alleen maar een onbetekenende kapitein op één van de kleinere marineschepen die de Franse admiraliteit rijk is.”
“Dat begrijpen we natuurlijk heel goed, maar we willen u toch danken voor uw voorgenomen inzet monsieur” viel Lady Brightton haar zoon bij.
“Dank u voor uw begrip madame, ik beloof u daarbij dat ik mijn uiterste best zal doen om te proberen een aantal belangrijke politieke personen voor uw zaak te winnen, die mogelijk wel het gewenste resultaat zullen kunnen bereiken.
U zult begrijpen dat dit helaas ook wel eens een zaak van lange adem zal kunnen worden, en dat u beiden rekening moeten houden dat jullie de komende maanden volledig op jezelf aangewezen zullen zijn.”
William en zijn moeder knikten opnieuw begrijpend.
“U moet mij geloven als ik u zeg dat er bij mij werkelijk veel aan gelegen is dat ik u beiden in vrijheid mag zien terugkeren naar uw vaderland.
En nogmaals, ik beloof u hierbij plechtig dat ik daartoe vanaf mijn kant alles, ..en dan bedoel ik werkelijk dan ook alles!, voor in het werk zal zetten.”
“Nogmaals bedankt monsieur” kon Lady Brightton slechts nog met een verstikte stem uit brengen.
Ze had het gevoel alsof haar hart drie maal zoveel slagen maakte als normaal en spontaan uit haar borst wilde springen.
Radeloos als ze was doordat nu pas goed tot haar doordrong dat ze nu ook binnenkort helemaal alleen zonder haar geliefde zoon door het toch al zo onzekere leven in een vijandelijk land moest gaan, had ze dan ook de grootste moeite om niet van haar stoel op te springen en in tranen uitbarstend, luid gillend het dek op te rennen.
Uit alle macht probeerde ze de hevige emoties die haar op dit moment meedogenloos besprongen in bedwang te houden, hetgeen haar pas na enige tijd met grote moeite lukte.
Haar hevig trillende handen hield ze voor haar gezicht, terwijl d’r hele lichaam ongecontroleerd schudde door haar tevergeefs ingehouden snikken.
William nam haar in zijn armen en trachtte haar te kalmeren door zachtjes enkele troostende woorden tegen haar te zeggen.
Maar wat hij ook probeerde, ze bleef ontroostbaar hartverscheurend op zijn schouder liggen snikken. Dit alles was haar nu echt teveel geworden, waardoor ze dicht tegen een zenuwinzinking aanzat.
Thonnon voelde zich duidelijk met de zaak verlegen en wist zichzelf niet goed een houding te geven.
Tenslotte stond hij maar diep ontroerd van zijn stoel op en verliet hij, zachtjes de deur achter zich sluitend, de kajuit om buiten aan dek een luchtje te gaan scheppen.
Hij wilde haar de gelegenheid geven om zichzelf te hervinden en de enorme schok te boven te komen zonder de aanwezigheid van zijn persoon.
Deze zaak stonk aan alle kanten!, ja, .. het was een verdraaid smerig zaakje, vond hij, en het erge daarbij was dat hij hierin noodgedwongen ook nog eens een rol had moeten spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten