45. Rampzalig en uitzichtloos

De golf besprong hen als een luipaard die zijn klauwen uitslaat naar een gewonde prooi die hem nog onmogelijk kon ontsnappen.
De boeg van de boot rees een halve meter de lucht in, maar doordat hij zo zwaar was en vrijwel geen drijfvermogen meer bezat spoelde de golf voor een groot gedeelte van voor naar achter over de boot heen!
Enkele mannen die voor in de boot zaten werden naar achteren gespoeld en buitelden tussen de roeibanken over elkaar heen.
Opnieuw werd de sloep een aantal meters teruggeworpen.

Maar de mannen hadden gelukkig nog de tegenwoordigheid van geest om weer snel op de banken plaats te nemen en gebruik te maken van de zuiging van de zich terugtrekkende golf, die hen nu verder van de rotsen afbracht.
Langzaam maar zeker won de sloep terrein en vechtend tegen de elementen kwamen ze tenslotte in open water terecht, zodat het gevaar dat ze nog op de rotsen terecht zouden komen nu wel geweken was.
Maar de boot was tot aan zijn boorden toe volgelopen met water en het werd met de minuut moeilijker om hem nog in beweging te houden.
Dodelijk vermoeid en verkleumd tot op het bot konden de mannen gewoonweg niet meer verder.
Één voor één moesten ze tenslotte, volkomen uitgeput, het roeien staken. 
De boot kwam dan ook na korte tijd geheel stil te liggen.
En ondanks het gevaar wat het met zich mee bracht om in zo’n hoge zee stil te blijven liggen, wist William dat het totaal geen nut meer had om de mannen nog te dwingen verder door te gaan.
Ze hingen als zielige hoopjes mens, bevend van de kou, en met gesloten ogen over hun riemen gebogen, en hij besloot dat het beter was als hij ze maar even met rust liet.
Ook hijzelf was volkomen aan het einde van zijn latijn gekomen en kon het niet meer opbrengen om de mannen nog tot enige actie aan te zetten.
Hij keek naar zijn moeder die apathisch met opgetrokken benen op een roeibank voor zich uit zat te staren.
Ze had niet meer de kracht om nog verder te gaan met hozen, daarbij wist ze ook dat het trouwens geen enkele zin meer zou hebben.
Er liep tenslotte meer water in de boot dan dat zij er nog uit zou kunnen krijgen.
De sloep lag nu bijna gelijk met zijn boorden aan het wateroppervlak en het was nu niet meer dan een dood stuk drijvend hout geworden.
De vaatjes onder de roeibanken hielden hem nog net een beetje drijvend, maar het water had nu volkomen vrij spel.
Binnen een kwartier zouden ze door onderkoeling buiten bewustzijn raken en sterven!
Alle inspanningen ten spijt had de zee het uiteindelijk toch van hen gewonnen, begreep William. De situatie was gewoonweg rampzalig en uitzichtloos.
Het enige wat hij nu nog kon doen, was zorgen dat de boot de golven zoveel mogelijk met de kop zou opvangen, zodat er de minste kans bestond dat er mannen over boord geslagen zouden worden.
Hoewel zo’n dood misschien wel wenselijker was dan langzaam van de kou te sterven in een open boot die gevuld was met ijskoud zeewater waarin wind en golven vrij spel hadden.
Zijn kritische zelfanalyse stak zelfs nu de kop weer eens op.
Hij had gefaald!, alle inspanningen waren tevergeefs geweest!
Onterecht verweet hij zichzelf dat hij niet had kunnen voorkomen dat de sloep volledig tot wrakhout was geslagen waardoor ze nu allemaal zouden omkomen door onderkoeling.
Doordat hij met zijn stomme kop die ellendige verrader had willen redden had hij een enorm risico genomen.
Hij had die vent gewoon moeten laten verzuipen!, hield hij zichzelf voor.
Het was sowieso nog een wonder dat ze het al zolang hadden weten vol te houden, ging hij verder in zijn zelf beklag.
En nu zaten ze dan hier!, en wat had hij bereikt?
Alleen dat ze allemaal langzaam maar zeker zouden gaan crepeerden van de kou!
Hij vond zichzelf een stommeling!

Wat hadden al zijn bemoeienissen nu voor hen opgeleverd?
Het bleek uiteindelijk dus alleen maar uitstel van executie te zijn geweest.

Hij verfoeide zichzelf dat hij zich had ingelaten om het bevel van de boot op zich te nemen.
Grrr, hij ook altijd!, met die bijdehande kop van hem!
Hij wist diep in zijn hart best wel dat zijn zelfkritiek volledig onterecht was.
Maar in zijn dodelijke vermoeidheid en bittere teleurstelling kon hij voor dit moment niet anders doen, dan er lekker flink aan toegeven.
Zelfbeklag was tenminste iets waar hij goed in was, vond hij. En zo piekerde hij een klein poosje voort.

Zijn hoofd was zo zwaar, zijn oogleden leken wel een ton te wegen.
Hij verlangde er zo hevig naar om wat te slapen, al was het maar voor heel even!
Maar hij schrok op! Nee!, hij dwong zijn versufte hoofd na te denken.
Ze mochten het niet opgeven!
Hij zocht rondom hem heen naar een bootsman-fluitje, en zag die tot zijn geluk om de nek van een van de mannen voor hem hangen.
Hij worstelde zich naar hem toe en trok met zijn verstijfde vingers het koortje stuk.
Bevend bracht hij hem aan zijn mond en begon hij hard op het fluitje te blazen in een poging de aandacht van de mannen te trekken. Enkele keken hem met lege ogen aan.
Hij gebaarde dat ze dicht tegen elkaar aan moesten gaan zitten, zodat ze elkander nog enigszins met hun lichamen zouden verwarmen.
Hopend op die manier nog wat tijd te rekken, bedacht hij tegen beter weten in, dat er misschien toch nog op tijd hulp zou kunnen komen opdagen.
Maar het zou niet eenvoudig zijn om hen in deze duisternis te kunnen vinden, begreep hij.
Een licht ontsteken was vanzelfsprekend onmogelijk daar alles natuurlijk doornat was geworden.
Hij gaf de fluit weer aan zijn oorspronkelijke eigenaar terug en gebaarde naar hem dat hij zoveel mogelijk moest blijven fluiten.
En dat, indien hij zelf te moe werd, hij hem dan aan zijn buurman moest doorgeven, zodat er doorlopend een fluitsignaal te horen zou zijn.
Misschien als er door een andere boot naar hen werd gezocht zou het door ze kunnen worden opgevangen, en wie weet ook wel door de kustwacht, bedacht hij slim bij zichzelf.
Hopelijk konden ze op deze manier toch laten weten waar ze zaten.
Zo niet dan zouden ze hen op z'n vroegst pas bij dageraad kunnen vinden en dat was veel te laat.
Tegen die tijd waren ze dan al zeker door onderkoeling gestorven.