57. Van kapitein Morris Zr.Ms.Fregat Colossus, ...ik verzoek u om bij te draaien!

Bij een gevecht van boord tegen boord was het fregat verreweg in het voordeel.
Zowel met het aantal en de zwaarte van het geschut, als het aantal manschappen wat bij de strijd kon worden ingezet.
De brik was geen partij tegen het veel zwaarder gebouwde fregat.
Dit zou slechts alleen het geval kunnen zijn als ze bij verassing overvallen zouden worden, maar daarvan was hier natuurlijk volstrekt geen sprake meer!
William stond verbaasd over de blunder die de commandant van de brik op dit moment beging. Hij had hem toch veel kundiger ingeschat.
Maar blijkbaar had hij zijn fout toch nog steeds niet in de gaten.
Hij stond, voor het oog dan, nog steeds rustig door zijn kijker te staren en gaf zelfs nu nog geen tegenorder aan de roerganger.
Je kon zien dat ook die zichtbaar nerveus begon te worden en ook niet precies begreep wat er nu met zijn kapitein aan de hand was.
Blijkbaar vertrouwde de commandant geheel op de camouflage van zijn schip en zijn truc door een Engelse lady vriendschappelijk naar het fregat te laten zwaaien.
De brutaliteit!, ha!, hij dacht zeker dat hij hierdoor voldoende beschermd zou zijn en dat hij daardoor vrij langs het fregat kon passeren! “De dwaas!“ mompelde William nu minachtend.
Geheel onwetend zeilde hij met zijn schip de ondergang tegemoet!
Hij begon nu bijna medelijden met de man te krijgen.
Eerlijk gezegd had hij niet gedacht dat de man zo naïef zou kunnen zijn.
Daar klonk plotseling een schot! En hij zag bij het voorste bakboordkanon van het fregat een rookpluim weg waaien en langs de vlaggenlijn de signalen omhoog kruipen.
Daar zal je het hebben!, lachte hij grimmig in zichzelf. Het einde is in zicht vriend, je masker valt bij deze af! Hij zag dat de mannen achter de carronades die aan het dek waren opgesteld zenuwachtig begonnen te worden en vragende blikken richting de kampanje wierpen.
Hun zenuwen stonden gespannen als vioolsnaren en de konstabels hadden de grootste moeite om hen in bedwang te houden.
De commandant gaf ook William een kijker en vroeg; “Wilt u zo vriendelijk zijn om het sein even aan mij voor te lezen, sir?”
William keek even naar zijn moeder die nu door de twee mannen die dicht bij haar stonden, onzichtbaar voor de bemanning van het fregat, onder schot werd gehouden.
Hij kwam in tweestrijd met zichzelf of hij aan dit, op z’n zachts gezegd, onvriendelijke verzoek nu wel gehoor moest geven.
Hij besloot bij zichzelf dat hij het sein niet aan hen bekend zou maken.
Demonstratief gaf hij de kijker aan de commandant terug.
“Het spijt me, sir, ik kan aan dit verzoek helaas niet voldoen.”
De commandant zweeg een moment en staarde even in het niets.
Het was alsof hij gedwongen was een besluit te nemen dat tegen zijn eigen wil en gevoel indruiste. Zijn antwoord aan William klonk gevaarlijk kalm en ijzig. Hij sprak langzaam en met lage stem. "Indien u niet aan mijn verzoek wenst te voldoen, monsieur, ben ik genoodzaakt om maatregelen te nemen die voor u beiden nogal ernstige gevolgen zal hebben.”
“Ik denk niet dat het verstandig van u zal zijn om hen nu de order te geven om op mijn moeder te schieten.” antwoordde William rustig terug.
“De Engelsen zouden onmiddellijk gealarmeerd worden en u daarop direct de grond in boren.” Thonnon keek hem doordringend aan.
“U heeft in dit geval natuurlijk volkomen gelijk, sir,” antwoordde hij nog steeds even gevaarlijk kalm.“U zult daarom waarschijnlijk wel begrijpen dat ik op dit moment ook liever zou kiezen voor een andere methode om het leven van uw moeder te beëindigen” kaatste de commandant ijzig terug en gaf een korte knik met zijn hoofd.
Direct kwam er onder de jas van één van de mannen een vlijmscherp matrozenmes tevoorschijn. Met een snelle beweging pakte de maat een pluk haar van zijn moeder en sneed het af.
Het gebeurde zo snel dat zijn moeder pas een gil gaf op het moment dat de man de lok haar al in zijn handen had. “Ik verzoek u naar het fregat te blijven kijken madame!” klonk het bars. “U kunt er pas mee stoppen op het moment dat ik u dat zeg!”
Dreigend keek hij William aan. Zijn blik was, evenals zijn stem, ijskoud toen hij zei; “ Ik wil u nogmaals dringend verzoeken het sein aan mij voor te lezen, sir!”
Anders ben ik helaas genoodzaakt de man daar het bevel te geven om de voeten van uw moeder aan het dek te nagelen.”
Hij wees op een ander die nu twee grote ijzeren nagels en een flinke hamer onder zijn lange overjas tevoorschijn haalde.
“En geloof me dat ik er op toe zal zien dat ze daar de komende twee dagen zal blijven staan, hetgeen mij onder de gegeven omstandigheden nu niet erg bevorderlijk voor haar toch al zo zwakke gezondheid lijkt.
Madame Brightton zou dan wel eens een flinke longontsteking kunnen opdoen” ging hij verder “Met alle vervelende gevolgen van dien.”
De commandant hield hem, terwijl hij William nog steeds met een ijzige blik bleef aankijken, de kijker voor.
William kon aan alles zien dat de man het echt meende en nu werkelijk tot alles in staat was om te doen hetgeen nodig was om de gewenste informatie bij hem los te krijgen.
Hij besefte dat het lot van zijn moeder in zijn handen lag en dat de keuze die hij maakte beslissend zou zijn tussen haar leven of een vreselijke dood.
In gedachte zag hij zijn moeder al met haar voeten die met ijzeren nagels waren doorboord, aan het dek genageld staan. Er was geen enkele kans dat ze zo’n marteling zou overleven.
Hij rilde alleen al bij de gedachte!, en hij wist direct dat hij zoiets nooit over zijn hart kon verkrijgen. Aan de andere kant, als het fregat daardoor het bedrog door zou krijgen, werden ze misschien wel binnen enkele uren bevrijd. Maar direct verwierp hij die gedachte weer.
Als ze ontdekt werden zouden ze zeker de eerste zijn die de kogel kregen.
Hoe dan ook, ze zouden het allebei waarschijnlijk niet overleven.
William zag dat hij in het nauw was gedrongen en besloot daarom maar een andere kans af te wachten. Nijdig pakte hij de kijker van de commandant aan en zette die aan zijn linkeroog.
Hij richtte hem op de vlaggenlijn van het fregat en las het sein af.
“Van kapitein Morris, van Zr.Ms.fregat Colussus, aan onbekend Engels vaartuig.
Ik verzoek u om direct bij te draaien. Maak gecodeerd uw naam, nummer en bestemming bekend.” Ah eindelijk!, daar was dan de lang verwachte vraag.
Dat was het dan voor de Fransen!, het einde was gekomen!
Nu was er voor hen geen ontsnappen meer aan!
Het zou nu zeker op vechten of overgave aankomen.
Hij vermoedde dat er voor de brik niets anders opzat dan nog zo veel mogelijk loef te pakken als maar enigszins mogelijk was.
Maar een gevecht was nu absoluut onvermijdelijk geworden.