Het lot van zijn moeder en hemzelf lag in zijn handen.
Er klonken rustige bevelen vanaf de campagne, van waar de Franse kapitein uiterlijk onbewogen de situatie overzag.
Er was geen spoor van onrust bij hem te bekennen merkte William.
“Roep alle hens aan dek zonder gebruik te maken van de trommels en bootsmanfluitjes.
Luitenant!, maak het schip gevechtsklaar, maar maan de manschappen tot kalmte.
Ik wil namelijk niet dat het fregat in de gaten krijgt dat we ons klaar maken voor de strijd.
Laat de mannen daarom niet rennen maar rustig lopen, en houd de geschutspoorten gesloten.
Er word niet geschoten zonder mijn uitdrukkelijk bevel, is dat begrepen?”
“Aye, aye captain! ”
“Wie geen gehoor geeft aan dit bevel zal zeer zwaar worden gestraft en wensen dat hij nooit geboren was!” De man haastte zich weg om het bevel door te geven.
Hierna draaide de commandant zich om naar een andere luitenant die bij de roerganger zijn post had ingenomen.“Verzoek monsieur Henry direct met de sein- en code boeken naar de campagne te komen luitenant!’ Voor het oog rustig lopend, volgde de man het bevel op.
De commandant wilde zich naar William draaien, toen hij plotseling één van zijn mannen zonder Engels uniform aan dek zag komen.
Blijkbaar was de man ruw uit zijn slaap gewekt en haastig met de andere mannen aan dek gegaan om zijn gevechtspositie in te nemen.
Woedend bulderde de commandant, “Grijp hem!, en laat de provoost die maat direct in de ijzers sluiten!, op een later tijdstip zal ik wel bepalen wat ik met hem doe!”
De man werd direct ruw beetgepakt en benedendeks gesleurd.
“Bootsman!, zorg ervoor dat het niet weer opnieuw gebeurt!, anders zwaait er wat voor je! .
Als je nogmaals in gebreken blijft bij de uitvoering van je taak laat ik je direct vervangen!, is dat begrepen?” Zonder nog op een antwoord te wachten draaide hij zich opnieuw naar William.
“U sir!, wil ik verzoeken om zo snel mogelijk het Britse kapiteins uniform aan te trekken.
Het ligt al voor u gereed in uw hut. Help daarna uw moeder met aankleden en kom zodra u hiermee klaar bent weer naar de campagne terug. U moet als de commandant van dit schip doorgaan op het moment dat ze ons aanroepen.”
William wilde luid protesteren, maar werd daarin ruw verhinderd door de marinier, die hem met stevige drang in de richting van zijn hut dirigeerde.
Met niet misverstaande gebaren maakte hij hem duidelijk dat hij moest gehoorzamen.
Na enig aarzelen, maar met flinke tegenzin, gaf hij uiteindelijk gehoor aan het bevel.
Zodra hij gereed was gekomen met het aantrekken van het uniform werd er een snor en baard bij hem op geplakt om hem ouder te doen laten lijken en hij weer met grote haast naar de hut van zijn moeder geleid.
Na een korte klop werd de deur open geworpen en werd hij vervolgens ruw naar binnen geduwd.
“Ten minutes!” siste de marinier, terwijl hij de deur weer snel achter zich sloot.
William liep naar de kooi waarin zijn moeder lag. Ze was blijkbaar door al het lawaai wakker geworden en richtte zich moeizaam een klein beetje op.“Wat is er aan de hand jongen?” vroeg ze hem nieuwsgierig.
“En wat is de reden dat je gekleed bent in een Brits kapiteinsuniform?”
“Er is een Engels fregat in zicht moeder” fluisterde hij opgewonden.
Misschien zijn we vandaag, of zelfs al over een paar uur, wel weer vrij!”
“Oh!, als dat toch eens waar was mijn jongen!, wat zou dat heerlijk zijn!”
Haar ogen kregen weer glans en haar gezicht begon weer iets van levenslust uit te stralen.
Ze kreeg zelfs door de opwinding wat blosjes op haar wangen.
“Maar helaas hebben we maar weinig tijd om er verder met elkaar over te praten moeder.
Ik ben gedwongen u te helpen met aankleden en u daarna te begeleiden naar het dek.
De commandant heeft bevolen dat we samen op de kampanje moeten gaan staan.
Hij hoopt het fregat nog meer te misleiden door ons vanaf de kampanje naar hen te laten zwaaien.
Hij denkt natuurlijk dat de commandant van die schuit dan minder argwaan zal krijgen.
Als een Frans schip zo dicht onder onze kust een missie zou hebben, wat op zichzelf al niet echt aannemelijk was, zou het eenvoudig ondenkbaar voor hen zijn dat er zich aan boord dan vrouwelijke passagiers zouden bevinden.
Temeer omdat er op de Franse marineschepen een streng verbod geld tegen vrouwelijk gezelschap aan boord.
Alleen met zeer grote uitzondering wordt er wel eens, met grote tegenzin, toestemming voor gegeven. Tezamen met het Engelse uiterlijk van het schip is de ultieme misleiding nu compleet.
Maar moeder wees maar niet bang, want het zal ze zeker niet gaan lukken!
Ik weet zeker dat ze ontdekt zullen worden! Het fregat zal in code naar hun naam en nummer vragen.
Een code die zeer geheim is, en die alleen de kapiteins van alle Engelse schepen en hoge vlagofficieren van de admiraliteit kennen.
De code wordt telkens weer vervangen hetgeen onlangs ook weer is gebeurd.
Maar dat is iets wat de Fransen onmogelijk kunnen weten!
Ze zullen straks wel gek op hun neus kijken, als ze met hun mond vol tanden staan!“ zei hij breed grijnzend van genoegen.
Hij zag in gedachten al de schrik en verwarring zich op de Franse gezichten aftekenen op het moment dat ze door zouden krijgen dat ze waren ontdekt.
Dan zou er waarschijnlijk wel enige paniek gaan ontstaan.
“Dit wil ik niet missen!” lachte zijn moeder, “Kom, help me snel met aankleden! “
Voorzichtig hielp hij haar overeind en reikte haar de kleren aan die ze aan moest trekken.
Daarna draaide hij zich beleeft om, zodat hij zijn moeder niet in verlegenheid zou brengen.
Na een korte tijd werd er ruw op de deur gebonkt en geschreeuwd dat ze moesten op schieten.
“Rustig maar!” gromde William nijdig.
“Ik ben klaar William, zou jij me willen helpen bij het aantrekken van mijn schoenen?”
Nadat hij hiermee klaar was gaf ze hem haar hand.
Hij ondersteunde haar terwijl ze moeizaam de eerste stappen op het bewegende dek zette.
Zwaar steunend op zijn arm trachtte ze de deur van de hut te bereiken.
Maar bij elke stap zakte ze telkens weer door haar slappe benen.
Het hevig slingerende dek werkte nu ook niet echt mee bij haar pogingen om op de been te blijven.
Hij had de grootste moeite om haar in evenwicht te houden, en op enkele momenten, wanneer het schip opnieuw weer een stevige kaaier maakte, werden ze beiden bijna tegen het dek geworpen. William begreep al snel dat het voor zijn moeder onmogelijk zou zijn om de kampanje op eigen kracht te bereiken.
Er zat niets anders op dan haar door twee mannen naar boven te laten dragen.
Hij gaf een luide schreeuw om de aandacht van de marinier te trekken die buiten de hut ongeduldig op hen stond te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten