Hij knikte begrijpend en direct trommelde hij enkele mannen op om hen hierbij te assisteren.
Zo galant als maar in deze situatie mogelijk was, namen twee mannen haar stevig, maar ook voorzichtig tussen hen beiden in, en leidden ze haar voetje voor voetje naar de trap die naar het halfdek voerde.
De trap was te smal voor drie man, dus moest er een ietwat mindere galante manier worden gebruikt om haar toch naar boven te krijgen.
Een stevige marinier ging met zijn rug voor haar staan en zakte een beetje door zijn knieën.
De ander maakte aan haar duidelijk dat ze haar armen om zijn nek moest leggen, hetgeen ze pas na enige aarzelen deed.
De man ging vervolgens recht overeind staan.
Zijn moeder slaakte een klein gilletje en daar hing ze bij de marinier op z’n rug, die haar daarna als een veertje langs de nauwe trap naar boven sjouwde.
William ging er pal achter lopen, ter voorkoming van mogelijke ongewenste mannelijke blikken onder haar rokken.
Hij wilde niet dat zijn moeder zich daar ook nog eens beschaamd onder zou voelen, want hij begreep wel hoe vernederend deze handelingen, die ze gedwongen moest ondergaan, voor haar waren.
Boven aangekomen, herhaalde dit alles zich nog eens bij de trap die naar de kampanje leidde, totdat ze beiden tenslotte hijgend van inspanning eindelijk op het kampanjedek waren aangekomen.
De commandant, die inmiddels in een Engels uniform was gestoken met de rang van luitenant, kwam naar hen toe.
“Het spijt mij u zo ruw te hebben moeten storen madame.
Maar zoals u kunt zien hebben we een klein probleempje, waarbij uw hulp zeer gewenst zou zijn.” Hij wees op het tegemoetkomende fregat.
“Ik zou niet weten waarbij ik u van nut zou kunnen zijn, monsieur” sprak ze hijgend.
“Dat is vrij eenvoudig, madame, ik zou u vriendelijk willen verzoeken om enige tijd enthousiast met uw hoed naar het Engelse fregat te zwaaien.
Tevens wil ik uw zoon verzoeken om naast u plaats te nemen.
Ik verzeker u, dat jullie beiden niets zal overkomen zolang mijn verzoeken aan u nauwgezet worden opgevolgd.”
Hij draaide zich met zijn gezicht naar William en keek hem doordringend aan.
“En u sir, ...wil ik nogmaals aan uw woord van eer als officier herinneren die u mij slechts gisteren nog heeft gegeven. U weet dat als u mijn vertrouwen beschaamd, er direct enkele ernstige maatregelen genomen zullen worden.
U zult de commandant van dit schip spelen op het moment dat het fregat langszij komt, en wij door hen worden aangeroepen.
Op dat moment verzoek ik u dringend en met klem, alleen de woorden uit te spreken die ik u zal toefluisteren.
Dit om eventuele vergissingen van uw kant te voorkomen” klonk het gemaakt hoffelijk, maar waar een dreigende waarschuwing achter schuil ging.
“Ik hoop dat u zult begrijpen dat ik voor de zekerheid een tweetal mannen met geladen pistool bij u beiden in de buurt heb gezet, die bij het niet nakomen van onze afspraak de order hebben gekregen direct de trekker over te halen, met alle vervelende gevolgen van dien.
Ik hoop oprecht dat, achteraf gezien, deze maatregel volstrekt overbodig zal blijken te zijn geweest.”
Hij richtte zich weer tot zijn moeder.“Het spijt mij ten zeerste madame” zei hij, terwijl hij een klein buiginkje naar haar maakte, ”Dat ik helaas genoodzaakt ben om deze maatregelen te moeten nemen.
Maar ik kan mij op dit moment geen fouten veroorloven” verontschuldigde hij zich.
Ze gaf hem een kort knikje “Ik begrijp het!“ antwoordde ze stug.“
Dank u voor uw begrip madame, als u mij dan nu zult willen excuseren?, dan ga ik mijzelf even met ons probleempje bezig houden.”
Hij boog nogmaals galant naar haar en draaide zich daarna in de richting waaruit het fregat hen tegemoet kwam.
Hij pakte zijn kijker en zette die aan zijn rechteroog om het naderende schip te bestuderen.
Het schip was nu inmiddels tot op twee mijl afstand van hen genaderd en met het blote oog was te zien hoe de bovenste rij geschutpoorten vrijwel gelijktijdig werden geopend.
Daarna waren de vuurmonden te zien, die dreigend op hen werden gericht toen het geschut te boord werd gezet.
“Madame, mag ik u verzoeken om wat meer enthousiasme aan de dag te leggen in het begroeten van onze passanten?”
William bedacht bij zichzelf dat de brik alles in het werk zou moeten zetten om zoveel mogelijk loef te winnen als maar mogelijk was ten opzichte van het fregat. Het was de enige manier om voordeel te behalen op een veel sterkere tegenstander.
Als hij zijn loef uit handen zou geven stond het in dit geval vrijwel gelijk aan zelfmoord.
Doordat de brik iets scherper bij de wind kon zeilen dan het grotere en loggere fregat, moest het voor Thonnon niet moeilijk zijn om met deze wind het voordeel uit te buiten.
Maar dan moest de roerganger nu toch meer het roer aan stuurboord gaan leggen.
Maar tot zijn grote verbazing zag hij de commandant noch de roerganger aanstalten maken dat bevel te geven of uit te voeren.
Elke minuut die ze nu langer op deze koers bleven liggen verloren ze kostbare loef ten opzichte van het fregat en daarmee de kans om buiten het schootsveld van zijn dreigende kanonnen te blijven.
Het was nu doodstil op het Franse schip geworden en iedereen hield, tot het uiterste gespannen, de adem in.
Honderden ogen waren op het snel naderende schip gericht en hielden elke beweging daarvan nauwgezet in de gaten.
De Franse commandant merkte op dat dit gedrag onnatuurlijk was tegenover een passerend schip van eigen natie.
Hij zag net op tijd zijn fout in en brulde, “bootsman!, stel snel een aantal maats in het want en aan de verschansing op om het fregat vriendschappelijk toe te juichen!“
“Leuk geprobeerd, maar het trucje zal toch niet lukken” gromde William vol leedvermaak in zichzelf.
“Straks loop je toch tegen de lamp als ze gecodeerd om je naam en nummer vragen.
Zodra de seinvlaggen langs de lijnen omhoog komen is het uit met de poppenkast” bedacht hij grimmig.
En zoals het er nu uitziet zal het dan inmiddels te laat zijn om nog aan het geschut van het fregat te kunnen ontkomen.
De Fransman had te veel gegokt, dit was het begin van het einde, lachte hij tevreden in zichzelf.
Hij rook zijn vrijheid al en keek belangstellend hoe zijn toekomstige bevrijder langzaam maar zeker de Monitor naderde.
Om nog enige kans te maken zou de brik nu toch echt zoveel mogelijk loef moeten winnen als het maar kon, anders kon een gevecht vrijwel zeker niet meer door hen worden ontlopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten