Hij pijnigde zichzelf met deze complexe vraag waarop hij eigenlijk geen goed antwoord wist.
Maar de tijd begon te dringen!
Elke minuut werd de afstand tussen het fregat en de Monitor groter en groter!
Hij schold zichzelf opnieuw uit als een hopeloze twijfelaar.
Waarom kon hij niet, zoals zoveel helden voor hem, zonder te denken aan het eigen belang tot actie overgaan?
Diep van binnen viel hij volledig ten prooi aan hopeloze besluiteloosheid.
Deze situatie was een angstige droom, nee meer nog een ware nachtmerrie waaruit hij maar niet wilde ontwaken.
Hij keek inmiddels even naar zijn moeder die meer dood dan levend aan de verschansing hing omdat haar verzwakte benen door ernstige oververmoeidheid haar niet veel langer meer konden dragen, en vroeg zich af of zijn bedachte actie eigenlijk wel enig kans van slagen zou hebben als hij inderdaad in staat zou zijn om het kanon af te vuren.
Want wat, als hij er in slaagde om de aandacht van het fregat te trekken?
Zouden ze dan niet simpelweg de achterdocht kunnen wegnemen door hen het excuus te geven dat het schot per ongeluk was afgegaan? Wie zou ooit het tegendeel bewijzen?
Zelfs als hij het zou overleven en naar hen kon schreeuwen dat dit schip bemand was door Fransen, zouden ze hem dan geloven?
Ze konden hem simpelweg zwartmaken door te zeggen dat hij een oproerkraaier was.
Konden ze hem eigenlijk überhaubt nog wel verstaan bij deze wind en op deze afstand?
Hoe langer hij nadacht, hoe groter het dilemma voor hem werd.
Hij zag dat de bovenbramzeilen van het fregat inmiddels al weer helemaal volgebrast waren,en dat het schip weer flinke vaart begon te maken.
Deze situatie was een angstige droom, nee meer nog een ware nachtmerrie waaruit hij maar niet wilde ontwaken.
Hij keek inmiddels even naar zijn moeder die meer dood dan levend aan de verschansing hing omdat haar verzwakte benen door ernstige oververmoeidheid haar niet veel langer meer konden dragen, en vroeg zich af of zijn bedachte actie eigenlijk wel enig kans van slagen zou hebben als hij inderdaad in staat zou zijn om het kanon af te vuren.
Want wat, als hij er in slaagde om de aandacht van het fregat te trekken?
Zouden ze dan niet simpelweg de achterdocht kunnen wegnemen door hen het excuus te geven dat het schot per ongeluk was afgegaan? Wie zou ooit het tegendeel bewijzen?
Zelfs als hij het zou overleven en naar hen kon schreeuwen dat dit schip bemand was door Fransen, zouden ze hem dan geloven?
Ze konden hem simpelweg zwartmaken door te zeggen dat hij een oproerkraaier was.
Konden ze hem eigenlijk überhaubt nog wel verstaan bij deze wind en op deze afstand?
Hoe langer hij nadacht, hoe groter het dilemma voor hem werd.
Hij zag dat de bovenbramzeilen van het fregat inmiddels al weer helemaal volgebrast waren,en dat het schip weer flinke vaart begon te maken.
“Het was nu of nooit! “
In een opwelling van angst dat deze kans voorgoed aan hem voorbij zou gaan, besloot hij dat de eer van zijn familie en hemzelf van minder belang was dan de algehele veiligheid van Engeland.
Bliksemsnel berekende hij zijn sprong naar het dichtstbijzijnde kanon aan bakboord.
Hij voelde zijn hart steeds sneller in zijn borstkas bonken en de adrenaline door zijn aderen jagen. Zijn spieren begonnen zich te spannen als vioolsnaren, en elke vezel in zijn lichaam werd klaar gemaakt voor actie.
Omzichtig lag hij zijn handen op de reling van de campagne.
Ze dienden als steun als hij in een snelle beweging zijn lichaam over de reling zou zwaaien.
Hij keek een moment om zich heen of soms iemand zijn plannetje in de gaten kon hebben gekregen.
Toen dat volgens hem niet het geval bleek te zijn, begon hij langzaam in zichzelf af te tellen.
In een opwelling van angst dat deze kans voorgoed aan hem voorbij zou gaan, besloot hij dat de eer van zijn familie en hemzelf van minder belang was dan de algehele veiligheid van Engeland.
Bliksemsnel berekende hij zijn sprong naar het dichtstbijzijnde kanon aan bakboord.
Hij voelde zijn hart steeds sneller in zijn borstkas bonken en de adrenaline door zijn aderen jagen. Zijn spieren begonnen zich te spannen als vioolsnaren, en elke vezel in zijn lichaam werd klaar gemaakt voor actie.
Omzichtig lag hij zijn handen op de reling van de campagne.
Ze dienden als steun als hij in een snelle beweging zijn lichaam over de reling zou zwaaien.
Hij keek een moment om zich heen of soms iemand zijn plannetje in de gaten kon hebben gekregen.
Toen dat volgens hem niet het geval bleek te zijn, begon hij langzaam in zichzelf af te tellen.
Drie!, .. twee!, .. één!, .. n, ......
Er klonk een gesmoorde gil, kort daarop gevolgd door een harde bonk.
Bliksemsnel draaide hij zich om en zag tot zijn schrik dat zijn moeder bewusteloos tegen het dek was geslagen.
Bliksemsnel draaide hij zich om en zag tot zijn schrik dat zijn moeder bewusteloos tegen het dek was geslagen.
Op slag liet hij zijn plan varen en stormde hij op zijn moeder af.
In paniek knielde hij bij haar neer. “Moeder!, .. moeder!” schreeuwde hij hees. Maar ze reageerde totaal niet op zijn roepen.
In paniek knielde hij bij haar neer. “Moeder!, .. moeder!” schreeuwde hij hees. Maar ze reageerde totaal niet op zijn roepen.
Hij bracht zijn oor aan haar borst, maar pas na enige tijd hoorde hij een trage onregelmatige hartslag.
Blijkbaar was ze door complete uitputting volledig buiten westen geraakt. Het hele gebeuren had blijkbaar veel te veel van haar toch al verzwakte krachten gevergd.
“Breng madame onmiddellijk naar haar hut!“ beval de commandant.
“En zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt. “
Een aantal mannen schoten snel te hulp en tilden haar voorzichtig op.
“Luitenant!, laat direct de chirurgijn verzoeken om madame Brightton in haar hut te onderzoeken!
En laat uw mannen haar voorzichtig zonder te stoten snel naar beneden brengen!“
“Aye, aye, sir “ de man vloog weg om de orders snel uit te voeren.
“Het spijt me zeer dat madame Brightton dit allemaal heeft moeten doormaken monsieur William.” Maar helaas hadden we weinig keus, en moesten wij er alles aan doen om het niet tot een gevecht te laten komen“ verontschuldigde hij zich.
William zag aan hem dat hij oprecht meende wat hij zei.
Maar hij kon en wilde ook niet met hem meevoelen en inzien dat de man inderdaad geen andere keus had gehad.
Het enige wat hij nu op dit moment voelde was woede en bitterheid.
“Hier ziet u dan het resultaat van uw beslissing, sir!“ beet William hem nijdig toe, terwijl hij onderwijl naar zijn moeder wees.
“U kon weten dat mijn moeder nog niet sterk genoeg was om aan dit, ‘zogenaamde’, geniale plan van u mee te kunnen werken” ging hij sarcastisch verder.
“Deze terugslag kan mogelijk fataal voor haar aflopen!
Indien mijn moeder hierdoor zal bezwijken, houd ik u persoonlijk verantwoordelijk!”
“Ik wil u nogmaals mijn oprechte excuses aanbieden monsieur William, en ik ben mij bewust van het feit dat ik het leven van uw moeder hiermee in direct gevaar heb gebracht.
Aanvaard hierbij mijn welgemeende medeleven, maar ook ik heb mijn orders waarvan ik mijn meerdere verantwoording moet afleggen.
Geloof me, ik had dit ook graag anders gezien, maar helaas kan ik soms geen rekening houden met uw persoonlijke belangen.
Mijn oprechte excuses zijn het enige wat ik u in deze omstandigheden kan aanbieden.
Dit zou voor u voldoende moeten zijn, ‘monsieur!" reageerde de commandant nu geïrriteerd terug.
“Breng madame onmiddellijk naar haar hut!“ beval de commandant.
“En zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt. “
Een aantal mannen schoten snel te hulp en tilden haar voorzichtig op.
“Luitenant!, laat direct de chirurgijn verzoeken om madame Brightton in haar hut te onderzoeken!
En laat uw mannen haar voorzichtig zonder te stoten snel naar beneden brengen!“
“Aye, aye, sir “ de man vloog weg om de orders snel uit te voeren.
“Het spijt me zeer dat madame Brightton dit allemaal heeft moeten doormaken monsieur William.” Maar helaas hadden we weinig keus, en moesten wij er alles aan doen om het niet tot een gevecht te laten komen“ verontschuldigde hij zich.
William zag aan hem dat hij oprecht meende wat hij zei.
Maar hij kon en wilde ook niet met hem meevoelen en inzien dat de man inderdaad geen andere keus had gehad.
Het enige wat hij nu op dit moment voelde was woede en bitterheid.
“Hier ziet u dan het resultaat van uw beslissing, sir!“ beet William hem nijdig toe, terwijl hij onderwijl naar zijn moeder wees.
“U kon weten dat mijn moeder nog niet sterk genoeg was om aan dit, ‘zogenaamde’, geniale plan van u mee te kunnen werken” ging hij sarcastisch verder.
“Deze terugslag kan mogelijk fataal voor haar aflopen!
Indien mijn moeder hierdoor zal bezwijken, houd ik u persoonlijk verantwoordelijk!”
“Ik wil u nogmaals mijn oprechte excuses aanbieden monsieur William, en ik ben mij bewust van het feit dat ik het leven van uw moeder hiermee in direct gevaar heb gebracht.
Aanvaard hierbij mijn welgemeende medeleven, maar ook ik heb mijn orders waarvan ik mijn meerdere verantwoording moet afleggen.
Geloof me, ik had dit ook graag anders gezien, maar helaas kan ik soms geen rekening houden met uw persoonlijke belangen.
Mijn oprechte excuses zijn het enige wat ik u in deze omstandigheden kan aanbieden.
Dit zou voor u voldoende moeten zijn, ‘monsieur!" reageerde de commandant nu geïrriteerd terug.
William, die de goodwill van de commandant niet wilde verliezen nu zijn plan was mislukt, begreep dat hij hem beter maar niet langer moest provoceren.
Hij wilde het noodlot niet tarten, en concludeerde voor zichzelf dat er nu verder toch niets meer aan te veranderen was. Hij besloot daarom niet meer aan zijn gevoel van bitterheid toe te geven en veranderde snel van toon. “Verontschuldig u mijn voorbarige en scherpe reactie commandant.
Hij wilde het noodlot niet tarten, en concludeerde voor zichzelf dat er nu verder toch niets meer aan te veranderen was. Hij besloot daarom niet meer aan zijn gevoel van bitterheid toe te geven en veranderde snel van toon. “Verontschuldig u mijn voorbarige en scherpe reactie commandant.
Ik had mijzelf voor een moment niet in de hand.”
Zijn woorden haalden enigszins de scherpe randjes van de woordenwisseling af.
“Ik verzeker u, dat we er alles aan zullen doen om madame Brightton weer zo snel mogelijk op de been te helpen, die belofte geef ik u.”
“Dank u, ik weet dat u uw woord tegenover mij gestand zult doen.
Zou u zo vriendelijk willen zijn om mij zo snel mogelijk van de situatie van mijn moeder op de hoogte te willen laten brengen als de chirurgijn klaar is met zijn medisch onderzoek?
U zult wel begrijpen dat ik haar daarna zo snel mogelijk wil bezoeken.”
“Zodra hij klaar is met zijn onderzoek zal ik hem de opdracht geven om het u te gaan melden” verzekerde de commandant hem.
Zijn woorden haalden enigszins de scherpe randjes van de woordenwisseling af.
“Ik verzeker u, dat we er alles aan zullen doen om madame Brightton weer zo snel mogelijk op de been te helpen, die belofte geef ik u.”
“Dank u, ik weet dat u uw woord tegenover mij gestand zult doen.
Zou u zo vriendelijk willen zijn om mij zo snel mogelijk van de situatie van mijn moeder op de hoogte te willen laten brengen als de chirurgijn klaar is met zijn medisch onderzoek?
U zult wel begrijpen dat ik haar daarna zo snel mogelijk wil bezoeken.”
“Zodra hij klaar is met zijn onderzoek zal ik hem de opdracht geven om het u te gaan melden” verzekerde de commandant hem.
“Dank u, monsieur de commandant.“
William draaide zich om en keek het fregat na die nu snel met gebolde stagzeilen en gereefde marszeilen voor de wind van hen wegliep.
Het buiswater stoof hoog op en het schip stampte en rolde op de schuimende golven.
Met een zwaar hart zag William zijn enige kans op redding voor zijn ogen aan hem voorbij gaan.
William draaide zich om en keek het fregat na die nu snel met gebolde stagzeilen en gereefde marszeilen voor de wind van hen wegliep.
Het buiswater stoof hoog op en het schip stampte en rolde op de schuimende golven.
Met een zwaar hart zag William zijn enige kans op redding voor zijn ogen aan hem voorbij gaan.
Het had nu totaal geen zin meer om nog een kanon af te vuren.
Het fregat zou het enkel simpelweg als een afscheidssaluut zien.
De commandant hoefde dan alleen maar de Union Jack een stukje te laten zakken en weer omhoog te halen om alle verdenking weg te nemen.
Nee, alle kans was nu verkeken, en hij verweet zichzelf dat hij het had verprutst.
Het fregat zou het enkel simpelweg als een afscheidssaluut zien.
De commandant hoefde dan alleen maar de Union Jack een stukje te laten zakken en weer omhoog te halen om alle verdenking weg te nemen.
Nee, alle kans was nu verkeken, en hij verweet zichzelf dat hij het had verprutst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten