Deze actie moest al lang van tevoren zeer zorgvuldig zijn gepland.
De vraag was of dit schip was buitgemaakt, ... of dat ze het speciaal voor dit doel hadden laten bouwen.
Als dat zo was, dan zaten er machtige mannen achter dit plan, die zeer veel geld en invloed moesten bezitten. Hij keek eens goed rond of hij uit de bouwstijl kon opmaken waar het schip gebouwd kon zijn. Één ding was in ieder geval zeker.
De bouwers moesten in bezit zijn geweest van de bouwtekeningen van de Monitor. Hij bekeek de montage en kon uit de opbouw van de dekken niet ontdekken dat het op een Franse manier was geconstrueerd.
Hij begon te vermoeden dat het schip vrij nieuw was en constateerde daaruit dat ze de Monitor dus inderdaad moesten hebben na gebouwd.
De Fransen waren dus blijkbaar op de een of andere manier in het bezit gekomen van de bouwtekeningen, concludeerde hij bij zichzelf.
Daar zal waarschijnlijk die smerige verrader van een Astray wel weer de hand in hebben gehad, bedacht hij bitter.
Het schip was werkelijk tot in detail nagebouwd.
En op de gecamoufleerde bewapening na, was het onmogelijk om van buitenaf het verschil op te merken. De kans op ontdekking bestond enkel als ze een Engels schip tegenkwamen met aan boord toevallig een man die vroeger ooit eens op het schip had gediend, en die daarbij nu ook nog eens op de hoogte moest zijn dat het schip nu op dit moment diende in de stille oceaan.
Er was slechts één mogelijkheid, en dat was, als een fregat van de kustwacht om hun gecodeerde nummer zou vragen. Dan zouden ze zichzelf verraden, want die waren absoluut topgeheim.
Alleen de hoge admiraliteit en zeeofficieren waren in het bezit ervan.
Maar zij Engelsen werden voor hun eigen kust nu op dit moment volledig in de luren gelegd.
Niemand zou een Engels schip dat zo dicht voor de kust voor anker lag verdacht vinden.
En bovendien zou ook niemand verwachten dat de Fransen in staat waren om de Engelse vloot zo openlijk op het verkeerde been te zetten door het te wagen zo ver in de Engelse wateren door te dringen. Het was waarlijk een meesterzet en een klap voor het prestige van de Engelse marine.
En mocht het de Engelse opperbevelhebber ooit ter oren komen, dan zouden er zeker op hoge posten koppen gaan rollen, inclusief waarschijnlijk die van hemzelf.
Bij William begon nu langzaam maar zeker het idee te dagen dat er achter dit plan nog een veel groter plan schuil moest gaan.
Hij vroeg zich af wat dat dan wel kon zijn, maar kon het allemaal toch niet echt bevatten.Waarom val je een afgelegen kasteel aan dat ver van alle belangrijke steden afstond? En waarom ontvoer je daar enkele bewoners van en moord je de rest uit? Hij worstelde in gedachten met dit raadsel, maar echt een bevredigend antwoord kon hij toch niet vinden.
Hij schrok op uit zijn gedachten doordat de kapitein plotseling achter hem stond en hem vriendelijk begon aan te spreken.
“Het doet mij vreugde u al zo snel aan dek te mogen begroeten, monsieur Brightton.”William draaide zich om en zag dat ook hij in een Engels uniform, compleet met steek en gouden amuletten op zijn schouders, gestoken was.
“Ik begrijp van uw gezicht af te lezen dat u nogal verbaasd bent over wat u hier op dit moment allemaal voor ogen ziet.
Ik zou in uw geval waarschijnlijk net zo verbaasd zijn geweest vrees ik” zei hij lachend.
“Zou u zo vriendelijk kunnen zijn om mij te vertellen hoe u de hand op dit schip heeft weten te leggen?”
De kapitein schudde lachend zijn hoofd.
“Helaas moet ik gezien het vertrouwelijke karakter van deze missie u het antwoord schuldig blijven.” Maar William gaf het nog niet op en besloot nog eens een balletje op te gooien in de hoop dat zijn nieuwsgierigheid toch wat meer bevredigd zou worden.
“Dit schip is een exacte kopie van de Engelse oorlogs-brik Monitor.
Ik kan het weten want een maand of drie geleden hebben wij elkaar gepasseerd. Het is onmogelijk dat zij hier in deze wateren zo snel teruggekeerd zou zijn.”
“Ik moet toegeven dat u erg goed op de hoogte bent, monsieur Brightton” lachte de kapitein hem toe terwijl hij zag dat William het blijkbaar nog niet echt had opgegeven. “En ik kan niet ontkennen dat dit schip veel overeenkomsten met de brik Monitor heeft.Alhoewel het op enkele punten wat afwijkt van de originele versie zoals u nu vast wel gezien zult hebben. Maar als u mij dan nu zult willen excuseren?, helaas roept mijn plicht mij weer. Ik wens u een prettige dag verder.” Hij groette William beleefd en liep grijnzend in de richting van de campagne.
William liep peinzend naar de loefzijde van het schip en leunde over de verschansing.
Hij probeerde te ontdekken op welke hoogte het schip zich nu bevond, en schatte dat als hij zich niet vergistte, ze zich nu ongeveer ter hoogte van de Mull of Kintyre moesten bevinden.
Vaag dacht dat hij aan bakboord de contouren van Fair Head te kunnen onderscheiden.
Ze lagen nu zo’n dertig mijl westelijk van Alaisa Craig en schoten door de harde noordoostelijke wind lekker op. William vermoedde dat ze koers zouden zetten naar de Atlantische oceaan om van daaruit in een wijde boog op een zuid oostelijke koers af te zakken richting de Middellandse zee.
Tenminste als het doel zuidoost Frankrijk was, zoals hij dacht.
Met weemoed in zijn hart nam hij afscheid van de vertrouwde contouren van de kust van zijn vaderland.Zou hij die ooit nog eens levend terug zien?
Zo bleef hij een geruime tijd in gedachten verzonken staan kijken, tot op het moment dat hij merkte dat hij het behoorlijk koud begon te krijgen en besloot dat het weer eens de hoogste tijd werd om naar beneden te gaan. De marinier volgde hem als een schaduw op de hielen.Hij liep weer naar de hut van zijn moeder en klopte zachtjes op de deur.
Toen hij niets hoorde, opende hij stilletjes de deur op een kier en keek hij voorzichtig naar binnen. Zijn moeder was nog niet wakker, en hij besloot haar lekker te laten slapen.
Hijzelf was ook helemaal afgedraaid en hij dacht dat het ook geen slecht idee zou zijn om haar voorbeeld maar eens te volgen en zelf ook maar eens voor een uur of twee lekker te gaan liggen.
Hij sloot zachtjes de deur en hij begaf zich daarna vervolgens naar zijn hut.
De verdere dag gebeurde er weinig en William had, nadat hij nu eens lekker was uitgeslapen verzocht aan de marinier, die nog steeds de wacht over hem hield, of hij samen met zijn moeder later deze dag de maaltijd mocht gebruiken.
Die zag blijkbaar geen bezwaar, waarna William zich naar de hut van zijn moeder begaf die inmiddels op haar beurt ook al wakker was geworden.
Zijn moeder was nog te zwak om zelfstandig te kunnen eten, dus ging hij op de rand van haar kooi zitten en hielp hij haar zo goed hij kon.
Het waren een paar heerlijke uren waar ze samen zoveel mogelijk van probeerden te genieten.
Ze wisten dat de toekomst er voor hen beiden zeer onzeker uitzag, en probeerden daarom nog zoveel mogelijk van elkaar te genieten als maar mogelijk was in de tijd die hen nu nog samen was gegund.
De bouwers moesten in bezit zijn geweest van de bouwtekeningen van de Monitor. Hij bekeek de montage en kon uit de opbouw van de dekken niet ontdekken dat het op een Franse manier was geconstrueerd.
Hij begon te vermoeden dat het schip vrij nieuw was en constateerde daaruit dat ze de Monitor dus inderdaad moesten hebben na gebouwd.
De Fransen waren dus blijkbaar op de een of andere manier in het bezit gekomen van de bouwtekeningen, concludeerde hij bij zichzelf.
Daar zal waarschijnlijk die smerige verrader van een Astray wel weer de hand in hebben gehad, bedacht hij bitter.
Het schip was werkelijk tot in detail nagebouwd.
En op de gecamoufleerde bewapening na, was het onmogelijk om van buitenaf het verschil op te merken. De kans op ontdekking bestond enkel als ze een Engels schip tegenkwamen met aan boord toevallig een man die vroeger ooit eens op het schip had gediend, en die daarbij nu ook nog eens op de hoogte moest zijn dat het schip nu op dit moment diende in de stille oceaan.
Er was slechts één mogelijkheid, en dat was, als een fregat van de kustwacht om hun gecodeerde nummer zou vragen. Dan zouden ze zichzelf verraden, want die waren absoluut topgeheim.
Alleen de hoge admiraliteit en zeeofficieren waren in het bezit ervan.
Maar zij Engelsen werden voor hun eigen kust nu op dit moment volledig in de luren gelegd.
Niemand zou een Engels schip dat zo dicht voor de kust voor anker lag verdacht vinden.
En bovendien zou ook niemand verwachten dat de Fransen in staat waren om de Engelse vloot zo openlijk op het verkeerde been te zetten door het te wagen zo ver in de Engelse wateren door te dringen. Het was waarlijk een meesterzet en een klap voor het prestige van de Engelse marine.
En mocht het de Engelse opperbevelhebber ooit ter oren komen, dan zouden er zeker op hoge posten koppen gaan rollen, inclusief waarschijnlijk die van hemzelf.
Bij William begon nu langzaam maar zeker het idee te dagen dat er achter dit plan nog een veel groter plan schuil moest gaan.
Hij vroeg zich af wat dat dan wel kon zijn, maar kon het allemaal toch niet echt bevatten.Waarom val je een afgelegen kasteel aan dat ver van alle belangrijke steden afstond? En waarom ontvoer je daar enkele bewoners van en moord je de rest uit? Hij worstelde in gedachten met dit raadsel, maar echt een bevredigend antwoord kon hij toch niet vinden.
Hij schrok op uit zijn gedachten doordat de kapitein plotseling achter hem stond en hem vriendelijk begon aan te spreken.
“Het doet mij vreugde u al zo snel aan dek te mogen begroeten, monsieur Brightton.”William draaide zich om en zag dat ook hij in een Engels uniform, compleet met steek en gouden amuletten op zijn schouders, gestoken was.
“Ik begrijp van uw gezicht af te lezen dat u nogal verbaasd bent over wat u hier op dit moment allemaal voor ogen ziet.
Ik zou in uw geval waarschijnlijk net zo verbaasd zijn geweest vrees ik” zei hij lachend.
“Zou u zo vriendelijk kunnen zijn om mij te vertellen hoe u de hand op dit schip heeft weten te leggen?”
De kapitein schudde lachend zijn hoofd.
“Helaas moet ik gezien het vertrouwelijke karakter van deze missie u het antwoord schuldig blijven.” Maar William gaf het nog niet op en besloot nog eens een balletje op te gooien in de hoop dat zijn nieuwsgierigheid toch wat meer bevredigd zou worden.
“Dit schip is een exacte kopie van de Engelse oorlogs-brik Monitor.
Ik kan het weten want een maand of drie geleden hebben wij elkaar gepasseerd. Het is onmogelijk dat zij hier in deze wateren zo snel teruggekeerd zou zijn.”
“Ik moet toegeven dat u erg goed op de hoogte bent, monsieur Brightton” lachte de kapitein hem toe terwijl hij zag dat William het blijkbaar nog niet echt had opgegeven. “En ik kan niet ontkennen dat dit schip veel overeenkomsten met de brik Monitor heeft.Alhoewel het op enkele punten wat afwijkt van de originele versie zoals u nu vast wel gezien zult hebben. Maar als u mij dan nu zult willen excuseren?, helaas roept mijn plicht mij weer. Ik wens u een prettige dag verder.” Hij groette William beleefd en liep grijnzend in de richting van de campagne.
William liep peinzend naar de loefzijde van het schip en leunde over de verschansing.
Hij probeerde te ontdekken op welke hoogte het schip zich nu bevond, en schatte dat als hij zich niet vergistte, ze zich nu ongeveer ter hoogte van de Mull of Kintyre moesten bevinden.
Vaag dacht dat hij aan bakboord de contouren van Fair Head te kunnen onderscheiden.
Ze lagen nu zo’n dertig mijl westelijk van Alaisa Craig en schoten door de harde noordoostelijke wind lekker op. William vermoedde dat ze koers zouden zetten naar de Atlantische oceaan om van daaruit in een wijde boog op een zuid oostelijke koers af te zakken richting de Middellandse zee.
Tenminste als het doel zuidoost Frankrijk was, zoals hij dacht.
Met weemoed in zijn hart nam hij afscheid van de vertrouwde contouren van de kust van zijn vaderland.Zou hij die ooit nog eens levend terug zien?
Zo bleef hij een geruime tijd in gedachten verzonken staan kijken, tot op het moment dat hij merkte dat hij het behoorlijk koud begon te krijgen en besloot dat het weer eens de hoogste tijd werd om naar beneden te gaan. De marinier volgde hem als een schaduw op de hielen.Hij liep weer naar de hut van zijn moeder en klopte zachtjes op de deur.
Toen hij niets hoorde, opende hij stilletjes de deur op een kier en keek hij voorzichtig naar binnen. Zijn moeder was nog niet wakker, en hij besloot haar lekker te laten slapen.
Hijzelf was ook helemaal afgedraaid en hij dacht dat het ook geen slecht idee zou zijn om haar voorbeeld maar eens te volgen en zelf ook maar eens voor een uur of twee lekker te gaan liggen.
Hij sloot zachtjes de deur en hij begaf zich daarna vervolgens naar zijn hut.
De verdere dag gebeurde er weinig en William had, nadat hij nu eens lekker was uitgeslapen verzocht aan de marinier, die nog steeds de wacht over hem hield, of hij samen met zijn moeder later deze dag de maaltijd mocht gebruiken.
Die zag blijkbaar geen bezwaar, waarna William zich naar de hut van zijn moeder begaf die inmiddels op haar beurt ook al wakker was geworden.
Zijn moeder was nog te zwak om zelfstandig te kunnen eten, dus ging hij op de rand van haar kooi zitten en hielp hij haar zo goed hij kon.
Het waren een paar heerlijke uren waar ze samen zoveel mogelijk van probeerden te genieten.
Ze wisten dat de toekomst er voor hen beiden zeer onzeker uitzag, en probeerden daarom nog zoveel mogelijk van elkaar te genieten als maar mogelijk was in de tijd die hen nu nog samen was gegund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten