50. Kapitein Thonnon

William knikte bevestigend en de man ging daarop glimlachend verder.
“Hm,..dat dacht ik al, ik had van u eerlijk gezegd ook niet anders verwacht.
Ik moet aan u de grote dank overbrengen namens de gehele bemanning van de zo onfortuinlijke sloep.
Zij rapporteerde mij dat ze het zonder uw duidelijke leiding nooit  gehaald zouden hebben.”
“Dank u vriendelijk" zei William hoffelijk terug."
In een poging hun dankbaarheid aan u te tonen, hebben ze daarom een aantal vruchten onder elkaar ingezameld.
Ook hebben zij hun rantsoen rum bij elkaar in een vaatje gegoten en voor u bewaard, met de hoop dat u deze nederige geschenken van hen zult willen aanvaarden.
Ze spraken vervolgens de oprechte wens uit dat dit zal mogen bijdragen aan een snel herstel van madame Brightton en u zelf, en brengen u beiden hierbij op deze wijze hulde voor uw dappere daden jegens hen.
”Hij overhandigde de vruchten en het vaatje rum, dat William verbaasd en diep onder de indruk van hem aannam.
Hij wist hoeveel het betekende als zeelui hun dagelijks rantsoen drank afstonden.
Een groter eerbetoon was er bijna niet denkbaar.
Elke dag opnieuw keken ze begerig uit naar het moment dat het rantsoen drank aan hen werd uitgedeeld.
Het was hun dagelijkse hoognodige onderbreking in de zo eentonige sleur van grauwe erwten of bonen met gepekeld vlees en een kroes drapig water, waarmee zij hun keiharde scheepsbeschuit, dat ook nog eens vaak vergeven was met klanders (maden) probeerde weg te spoelen.
Zichtbaar bewogen nam hij het vaatje aan.
“Zou u zo vriendelijk willen zijn om namens madame Brightton en mijzelf, onze dank over dit grootse eerbetoon aan hen over te brengen?
En wilt u bovendien ook aan hen doorgeven dat wij oprecht diep onder de indruk zijn gekomen van hun grote blijk van waardering en medeleven?.”
Kapitein Thonnon knikte vriendelijk dat hij het begrepen had en dat hij het straks direct aan hen zou overbrengen.
“Ook ik wil u mijn dank betonen sir, is er soms nog iets wat ik voor u of madame Brightton kan betekenen?
U begrijpt natuurlijk dat ik mijn orders heb aangaande u beider gevangenschap en bestemming, en dat ik die helaas met geen mogelijkheid kan en wil negeren.
Nochtans kan ik een poging wagen om u en uw moeder enig comfort op deze reis te verlenen.
Als er wensen zijn binnen deze genoemde grenzen, dan wil ik u graag ter wille zijn en u deze van harte doen toe komen.”
“Dank u voor uw grote blijk van medeleven en vriendelijkheid sir.
Nu ik van u de gelegenheid krijg aangeboden, wil ik daar graag gebruik van maken door u vriendelijk te verzoeken mij toe te willen staan om deze dag mijn moeder te bezoeken.
Tevens wil ik u ook vriendelijk vragen of het soms mogelijk zou kunnen zijn dat wij ons vrij aan dek zouden mogen begeven.
Ik denk dat we daar lichamelijk sneller door zullen aansterken dan dat we dat in de benauwde ruimte  benedendeks zouden doen.”
De kapitein knikte begrijpend maar keek ook wat bedenkelijk bij het aanhoren van zijn laatste verzoek.
Bedachtzaam streken zijn vingers over zijn voorhoofd ondertussen William doordringend aankijkend.
Waarschijnlijk probeerde hij in te schatten wat voor plannen hij verder nog met dit verzoek voor kon hebben.
Maar na een kort moment lichtte zijn ogen even op en was hij blijkbaar tot een besluit gekomen.
“Ik zal graag aan uw beide verzoeken willen voldoen, maar dan zou ik u op mijn beurt willen verzoeken om  mij eh, .. uw,.. uw, woord van eer als officier en gentleman te willen geven.
Wat zal inhouden dat u op geen enkele wijze zult trachten om het schip en bemanning in gevaar te brengen, en dat u bovendien geen enkele poging tot ontvluchten zult ondernemen.
U zult als officier goed kunnen begrijpen dat ik de  verantwoordelijkheid draag om u en uw moeder in goede welzijn op uw bestemming af te dragen.
En ook dat ik er, van mijn kant, alles aan zal doen wat nodig is om het vertrouwen, dat door mijn meerderen aan mij geschonken is, gestand te  doen.”
Nu was het William’s beurt om begrijpend te knikken.
“Ik geef u hierbij mijn woord van eer als officier des koning dat ik geen enkele poging zal ondernemen om uw schip en bemanning op welke wijze dan ook in gevaar te brengen.
Alleen op uw tweede verzoek kan ik helaas niet ingaan, sir.
Ook ik ben in koningsdienst, en het zou verraad tegenover hem zijn om u in dit geval mijn woord van eer te geven en daardoor te beloven geen enkele poging te zullen ondernemen om te ontsnappen aan deze, laten we zeggen, .. onvrijwillige  gastvrijheid.”
Hij wist dat hij met deze woorden de goodwill van de kapitein kon verliezen, maar het was voor hem gewoonweg onmogelijk om zich op deze manier door zijn eigen woorden te laten binden.
Moest hij noodgedwongen hierdoor de hele reis benedendeks blijven, dan moest dat dan maar, maar hij kon onmogelijk verraad plegen aan zichzelf en zijn vaderland.
Hij besefte goed dat hij hiermee mede besliste over het lot van zijn moeder, maar ook dat ze het zou begrijpen en zeker achter zijn besluit zou staan.